Lab partners - bxb (Dutch translation)

Kom op, Eli

Focus, Elliot, focus!

Ik hield mijn blik gericht op het potlood dat ik vasthield. Mijn knokkels begonnen wit te worden. Ik kon niet wegkijken, maar slaagde er ook niet in om notities te nemen van de les.

Ik zat daar gewoon met de top van mijn potlood tegen een blanco blad gedrukt en deed mijn best om niet te hyperventileren.

Ik wist niet hoe ik erin slaagde de les te overleven zonder flauw te vallen, maar elk ontsnappingsplan dat ik had was in het water gevallen op het moment dat Jorden freaking Hughes naast me was komen zitten.

God, hij was vlak naast me.

Ik moest me enkel maar draaien om hem aan te kijken, maar daar had ik geen behoefte aan. Ik kon zijn aanwezigheid praktisch voelen naast me, een warmtegloed bezorgde me kippenvel op mijn linkerarm.

Het plotse geluid van blaadjes die werden uitgedeeld, liet me opschrikken. Mevrouw Dailey gaf ons onze huistaken. Ik beet op mijn lip, wetend dat ik in de problemen zat door niet op te letten tijdens de les. Zacht zuchtend, liet ik mijn potlood vallen en wachtte geduldig tot ik mijn taak kreeg.

Ik sprong bijna omhoog toen ik Jordans huid op die van mij voelde. Hij hield zijn knokkels tegen mijn arm om mijn aandacht te trekken.

Als een reflex draaide ik me om en keek hem aan, waar ik meteen weer spijt van kreeg. Ik zag de oprechte bezorgdheid in zijn ogen.

"Alles oké? Hoe voel je je?" vroeg hij, maar ik keek terug naar mijn potlood om elke vorm van oogcontact met hem te vermijden.

Boos. Verward. Bang. Paniekerig. Bezorgd. Nieuwsgierig. Gestressd.

Moet ik nog verder opsommen?

Ik vertrouwde mezelf niet om te antwoorden, dus ik deed het ook niet.

"Kijk, het spijt me," fluisterde hij. Zijn ogen waren op onze cursussen gericht, terwijl hij zocht naar de juiste woorden. "Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen."

Mijn hart brak bijna bij het horen van de overgave in zijn stem, waardoor ik niet anders kon dan even naar hem kijken vanuit mijn ooghoek.

Dat had ik beter niet gedaan, want nu kon ik schuldig toevoegen aan mijn lijstje.

Wetend dat ik toch iets moest zeggen, om het even wat, opende ik mijn mond en forceerde mezelf om er woorden uit te krijgen.

"Ik... Het wordt me allemaal even te veel, oké?" fluisterde ik eerlijk, mijn blik terug op mijn potlood gericht. "Laat me gewoon even..."

Ik kon zijn blik voelen branden op de zijkant van mijn gezicht, maar weigerde om hem aan te kijken.

Gelukkig, na enkele minuten van ongemakkelijke stilte, kwam mevrouw Dailey leerstof brengen van de lessen die ik gemist had.

"Bedankt," mompelde ik. Mijn aandacht dwaalde af naar mijn taak over atomen.

"Voel je je al beter, Goldman?" vroeg ze.
Ik knikte afwezig terwijl onze leerkracht keek van Jordan naar mij.
"Misschien kan Hughes hier je wat bijles geven over wat je gemist hebt? Als je dan nog vragen hebt die hij niet kan beantwoorden, kun je ze aan mij stellen."

Is dat niet de kers op de taart?

Ik gaf haar een kort knikje en schreef mijn naam op de hoek van mijn blad. Hopelijk had ik geen hulp nodig. Op die manier kon ik zowel haar als hem mijden en mijn verslag gewoon indienen aan het einde van de week.

Jordan zei gelukkig niets, terwijl onze leerkracht wegwandelde. Ik was er nog niet klaar voor om met hem te praten. Ik was niet eens zeker of ik daar ooit wel klaar voor zou zijn.

De rest van de les zou ik gewoon geen woord meer zeggen.

Een golf van opluchting ging door me heen wanneer ik eindelijk de bel hoorde. In een oogwenk deed ik mijn rugzak dicht, gooide het over mijn schouder en haastte me uit de kamer.

Ik had mijn kluisje nog niet bereikt, voordat een hand zich rond mijn arm trok en meesleurde. Eerst vreesde ik dat het Morgan en zijn bende was, maar mijn maag sloeg om toen ik zag dat het Jordan was.

Hij leidde me naar de dichtste deur en wandelde naar het baseballveld van Junior High.

Het was nog geen baseball seizoen, dus er zou niemand in de buurt zijn.

Mijn adem stokte bij het idee dat ik alleen zou zijn met hem. Ik had tijd nodig. Ik had ruimte nodig. Ik moest denken.

Jordan trok me in een dugout, duwde me tegen de muur en drukte meteen zijn lippen tegen die van mij.

Ik fucking smolt.

Zijn lippen waren zo warm en zacht, en ik besefte dat ik naar dit moment had verlangd sinds hij me had achtergelaten in mijn badkamer. De muntige smaak van zijn adem bezorgde me kippenvel, zijn tong zocht mijn onderlip. Mijn buik kriebelde, mijn borstkas klopte, mijn brein was op vakantie.

Wanneer de paniek me uiteindelijk rond mijn keel greep en me begon te wurgen, duwde ik zijn borstkas ver genoeg om onze lippen van elkaar te kunnen scheiden. Hij bleef dichtbij staan. Zijn handen hielden mijn bovenarmen vast en zijn ogen staarden recht in mijn ziel.

"W-wat doe je?" stotterde ik, starend naar de rand van zijn shirt om oogcontact met die Carribisch blauwgroene ogen te vermijden.

"Jou overtuigen," vertelde hij me. Hij liet zijn vinger zachtjes langs mijn kaak glijden.

"Wat?"

"Ik weet wat er nu door je hoofd gaat, Eli. Ik heb er mezelf ook door moeten sleuren."
Aarzelend keek ik omhoog, waardoor onze blikken elkaar kruisten. Hij keek me geruststellend aan, waardoor ik er niet meer in slaagde om weg te kijken.
"Je bent verward. Bang. Alles wat je dacht te weten staat nu op zijn kop, je slaagt er niet meer in om de betekenis van alles te zien. Het voelt alsof je geblinddoekt bent en iemand je in ijskoud water duwde. Nu heb je moeite om uit te vinden welke weg naar omhoog leidt, zonder daarbij te verdrinken."

"Oh god..."
Ik verborg mijn hoofd achter mijn handen, terwijl zijn woorden nog nagalmden in mijn hoofd. Ze waren waar. Alles wat hij zei, het was waar.
"Wat gebeurt er met me?"

"Je zit in ontkenning, Elliot, en ik help je het op te lossen," besloot hij vastberaden.
Om eerlijk te zijn, maakte de blik in zijn ogen me bang en opgewonden tegelijkertijd.

"Waarom? Waarom ik?" vroeg ik, terwijl een glimlachje zich om zijn lippen vormde.
"Oh, kom op, Eli."
Zijn adem blies tegen mijn huid toen hij me aankeek. Zijn handen drukten aan beide kanten naast me tegen de muur, waardoor ik niet kon ontsnappen.
"Je kan niet ontkennen dat we chemie hebben..."

Ik rolde met mijn ogen om zijn woordspeling. Natuurlijk hadden we chemie samen. We waren verdomme labopartners. Natuurlijk bedoelde hij het niet op die manier. Dit was waanzin.

Ook al was bij groter dan mij, ik strekte me uit en keek hem recht in zijn ogen.
"Ik. Ben. Niet. Gay," bracht ik met een verrassend stabiele stem uit.

Een grinnik weerklonk en hij leunde in, dichter bij mijn oor. Mijn adem stokte in mijn keel wanneer ik zijn lippen onderaan mijn kaaklijn kon voelen. Ik bewoog niet. Ik kon het niet. Zelfs niet wanneer hij zachtjes in mijn oorlel beet. Zonder mijn toelating, verliet een vreemd, beschamend geluid mijn lippen.

Ik voelde de idioot grijnzen erdoor.

"Nog niet," fluisterde hij hees.
Daarna verdween hij, mij alleen en verward achterlatend.

Waar ben ik in verzeild geraakt?

(27/02/2020)