Lab partners - bxb (Dutch translation)

Idioot Goldman

Ik was niet echt van plan om langer op school te blijven dan nodig was, maar mevrouw Dailey had net de lijsten van onze nieuwe lab partners aan de deur van het lokaal gehangen. Daardoor kon ik niet anders dan wachten tot ik kon zie met wie ik opgescheept zat voor de rest van het semester. Terwijl ik aan het wachten was op mijn plaats tot alle ongeduldige klasgenoten weg waren, hoopte ik dat ik niet naast één van de gemene studenten moest zitten. Morgan Cook en zijn beste vriend Nate Anderson waren ook in deze klas. Met hun samen gezet worden, betekende dat de rest van het jaar een hel zou worden voor mij.

Toen er eindelijk wat ademruimte was bij de deur was, stond ik op en hing mijn rugzak over mijn schouder. Ik moest nog steeds over de hoofden van klasgenoten kijken, maar vond al snel mijn naam terug op de lijst.

Elliot Goldman.

Een vlaag van opluchting overviel me toen ik zag welke naam er naast die van mij stond. Het was niet iemand van mijn pestkoppen.

Jordan Hughes.

Als ik het me goed herinnerde, was hij nieuw sinds dit jaar. Hij kwam van New Hampshire, of zoiets. Ik had hem al eens gezien in een paar andere lessen.

Ook al was hij hier nog maar een week, toch was het extreem gemakkelijk voor hem om op de sociale ladder te klimmen. Voordat hij het zelf door zou hebben, zou hij bij de groep aan de populaire tafel horen en net zoals de anderen mij dwars zitten.

Zo ging het er nu eenmaal aan toe.

Met een diepe zucht trok ik mijn rugzak dichter tegen me aan, om daarna naar mijn kluisje te gaan.

Het was eindelijk mijn favoriet moment van de dag: het einde van de lessen. Nu kon ik naar huis gaan om de rest van de avond door te brengen met Netflix en pizza.

Ik wisselde mijn boek van chemie voor dat van wiskunde, ritste snel mijn rugzak dicht en deed mijn kluisje terug op slot. Helaas was ik niet snel genoeg. Van zodra dat ik bij de toiletten langskwam, kwamen mijn minst favoriete personen tevoorschijn.

Morgan Cook.

Nate Anderson.

En Cole Decker.

"En waar denkt kleine idioot Goldman dat hij naartoe gaat?" spotte Morgen toen ik probeerde te versnellen.

Ik vloekte zachtjes en deed alsof ik hun niet zag, maar Nate stak zijn vinger onder de riem van mijn rugzak en trok me terug.

"We stelden je een vraag, sufferd," zei Nate, terwijl hij zijn gespierde armen voor zijn borst kruiste. Dat is dus wat je krijgt als je vier jaar lang non-stop football speelt.

Zowel hij als Morgan waren running backs, terwijl Cole liever voetbal speelde. Helaas betekende dat dat mijn kansen om sneller te zijn dan hun redelijk klein waren.

"Mars," antwoordde ik emotieloos. Ik besefte dat wat ik net zei, het alleen maar erger zal maken.

"Denk je dat je grappig bent, Goldman?" Morgan duwde me tegen de kluisjes, waardoor ik mijn elleboog stootte en tijdelijk geen gevoel meer had in mijn arm.

"Behoorlijk," antwoordde ik, mezelf mentaal opnieuw een klap gevend. Waarom is sarcasme mijn enige manier van verdediging?

Ik bereidde me voor om geslagen te worden toen Morgan zijn vuist ophief. Gelukkig kon hij me maar 1 keer raken in mijn buik, voordat Cole waarschuwde dat er een leerkracht aankwam.

"We zijn nog niet met je klaar, Goldman," snauwde Morgan, voordat hij me losliet en in de toiletten verdween met zijn vrienden.

Ik zuchtte opgelucht toen ik de turnleerkracht, meneer Mason, naar me toe zag komen in de gang.

"Goedemiddag, Elliot," groette hij met een beleefde glimlach.

"Goedemiddag," antwoordde ik voordat ik hem volgde. In zijn buurt was ik ten minste veilig voor als de jongens terug zouden komen uit de toiletten. "Wat staat er morgen in de agenda voor turnen?"

Om een of andere reden was ik er de voorbije 3 jaar in geslaagd om turnen te vermijden, maar nu had ik de helft van de punten nodig om te kunnen slagen dit jaar. Helaas betekende het ook dat ik in een klas zat met allemaal atleten die punten willen scoren bij het vak. Fijn voor mij.

Meneer Mason draaide zich om zodat hij me aan kon kijken en vertraagde een beetje, zodat ik naast hem kon wandelen. "Waarschijnlijk voetbal."

Een kreun verliet mijn lippen. Nog een nieuwe kans voor de pestkoppen om me te doen struikelen en dan te doen alsof het per ongeluk was. "Maak je geen zorgen, ik ben er zeker van dat je er snel mee weg zal zijn."

"Ja, ik denk het," zei ik om mee te spelen. Eigenlijk was ik helemaal niet slecht in voetbal. Mijn vader en ik speelden het vroeger heel vaak. Of toch totdat ik mijn enkel verstuikte en hij een promotie kreeg op zijn werk. Nu had hij het te druk om andere dingen te doen dan werken, eten en slapen.

Waarschijnlijk kon ik zelfs het team halen als ik dat zou willen, maar ik was niet echt gek op zelfmoord missies.

"Het komt wel goed," grinnikte hij toen hij voor zijn bureau stopte. "Je red het wel."

"Bedankt, meneer Mason," glimlachte ik beleefd. Ik verliet het gebouw en begon aan mijn lange wandeling richting mijn huis.

Nu had ik meerdere dingen om naar uit te kijken morgen. Geweldig, toch?

(21 november 2019)