Lab partners - bxb (Dutch translation)

Pizza

"Damn," grijnsde Jordan, lichtjes buiten adem. "Waar heb je zo goed leren voetballen?"
"Ik speelde vroeger altijd voetbal met mijn vader," antwoordde ik terwijl ik de bal heen en weer dribbelde tussen mijn voeten.
"Vroeger?"
Jordan tilde zijn hoofd op en keek me aan als een nieuwsgierige puppy.
Ik haalde mijn schouders op, paste de bal terug naar hem en stak mijn handen in mijn broekzakken. Ik had geen zin om te praten over mijn vader. Of over eender wie van mijn familie.
"Wel, je kan het verschrikkelijk goed wanneer die idioten er niet zijn om je constant te tackelen."
"Dank je."

We waren aan het rondhangen in het park. Het had verschillende delen, waaronder een voetbalveld en een redelijk groot basketbalveld, maar het grootste deel van het park was gewoon groen gras en fietspaden. Jordan had een voetbal meegenomen in zijn koffer. Na een intense voetbalmatch van één tegen één, stonden we nu de bal traag heen en weer te schieten naar elkaar. Zonder echt te letten op wat ik deed, paste ik de bal terug naar Jordan. Met gemak stopte hij de bal.
"Ben ik de enige die honger krijgt?" vraagt hij.
Jordan haalt zijn gsm tevoorschijn om te kijken hoe laat het is.
"Ik zou wel iets kunnen eten," antwoordde ik opnieuw schouderophalend.
Ik had nog geen ontbijt gehad en het was nu waarschijnlijk rond 1 uur in de namiddag. Dat wou zeggen dat ik een minuut of twintig later helemaal uitgehongerd zou zijn.

"Zijn er enkele leuke plekjes om te eten hier in de buurt?" vroeg hij.
"Hangt ervan af." Ik beet nadenkend op mijn lip. "Hou je van pizza?"
"Wie niet?" vroeg Jordan met een klein lachje.
Ik kon niet anders dan het eens zijn met hem. Mensen die niet van pizza hielden, waren waarschijnlijk nog gekker dan Holly.
"Oké. Dan weet ik wel iets."

Het was slechts enkele minuutjes rijden, niet zo ver van mijn huis eigenlijk. De pizza was er zo lekker dat je er wel een moord voor zou kunnen plegen. Ik kwam er veel te vaak. De eigenaar, Antonio, beschouwde ik zelfs al als een goede vriend.
"Kom op," zei ik opgewonden door het vooruitzicht van ons bezoek aan Antonio.
Het was al een tijdje geleden dat ik er geweest was en ik had zo'n voorgevoel dat hij daar niet zo blij mee was.
"Waar gaan we naartoe?" vroeg Jordan met een nieuwsgierige blik in zijn ogen.
We stapten in zijn wagen.
"Gewoon de weg volgen. Daar links afslaan en dan zou het de 2e of 3e plaats aan de rechterkant moeten zijn. Het heet Uncle Tony's Pizzeria."

"Oh. Ik ben er al een paar keer voorbijgereden, denk ik. Is het daar lekker?" ondervroeg hij me
Jordan startte de wagen.
"De beste pizza die je ooit geproefd hebt," vertelde ik, goed beseffend dat ik veel te veel tijd had besteed aan luisteren naar Antonio's gebluf over zijn kleine pizzeria.
"Echt?"
"Ze ziet er misschien niet zo uit, maar ze smaakt verdomd lekker," zei ik.
Jordan draaide in op de parking bij de pizzeria.

Tegelijkertijd stapten we uit de wagen en ik begeleidde Jordan vrolijk naar binnen. De geur die ons groette toen we de deur openden was goddelijk. Ik kon het niet laten om mijn ogen te sluiten en de geur diep in te ademen. Jordan grinnikte om de domme grijns die nu op mijn gezicht stond, maar werd al snel stil toen een uitbundige Italiaanse stem ons riep.
"Elliote!" Zijn accent voegde een extra lettergreep toe aan mijn naam. "Ben je eindelijk teruggekeerd?"

"Antonio!" glimlachte ik vrolijk.
Ik haastte me om de robuuste, Italiaanse man een knuffel te geven. Hij was met zijn bijna 2 meter een stuk groter dan mij, en zijn breedte liet hem er alleen maar meer uitzien als een reus vergeleken met mij.
"Ik zie dat je een vriend bij je hebt," grijnsde Antonio.
Hij liet zijn blik over Jordan glijden.
"Eet hij goed?"

"Dat zullen we nog moeten uitvinden," antwoordde ik met nog steeds dezelfde glimlach op mijn gezicht.
Ik nam plaats aan de tafel die ik onofficieel had geclaimd als die van mij de voorbije jaren. Jordan ging tegenover me zitten. Zonder dat het nodig was, bekeek ik de menukaart. Ik wist al lang wat ik wou. Ik wist altijd wat ik wou.

Jordan wist dat waarschijnlijk niet, dus gaf ik hem ruim de tijd om te beslissen. Na enkele minuten denken, had Jordan eindelijk een keuze kunnen maken en bestelden we allebei bij Antonio. Van zodra hij verdween in zijn keuken, kwam zijn dochter, Siena, tevoorschijn vanachter de toog. Ze zwaaide en glimlachte naar me toen ze me zag.
"Wie is dat?" vroeg Jordan nieuwsgierig.

"Dat is Siena, Antonio's dochter. Ze is iets in de twintig en werkt hier al van voor ik hier voor het eerst kwam."
"Ze is mooi," zei hij ongeïnteresseerd.
Hij roerde met zijn rietje in zijn glas.
"Euhm... Ja..." antwoordde ik.
Om eerlijk te zijn, had ik nog nooit eerder zo over haar gedacht. Ze had zwart haar  en een licht getinte huid, maar ik had haar nooit beschouwd als iets meer dan een zus. Ze was zelfs meer als een zus voor me dan mijn eigen zus.

"Dus," dwaalde Jordan af, nog steeds roerend in zijn drankje. "Heb je eigenlijk een vriendin?"

Ik verslikte me bijna in mijn drankje, waardoor Jordan met opgetrokken wenkbrauw me aankeek.
"Zie ik eruit als een jongen die gemakkelijk aan een vriendin geraakt?"
"Wel, het is niet alsof je heel lelijk bent of zo," antwoordde hij.
Het zorgde ervoor dat ik fronsend door het raam bleef kijken.

"Ik word afgekeurd door zowat iedereen op school. Mij daten zou sociale zelfmoord zijn. Waarom zou iemand dat zichzelf willen aandoen? Echt waar, ik weet niet eens waarom je mijn vriend zou willen zijn. Je zou letterlijk met elke andere leerling op school vrienden kunnen zijn."

Dit keer was Jordan degene die zijn schouders ophaalde. Hij keek neer naar zijn drankje.
"Je lijkt me wel een leuke jongen."
"Dank je," antwoordde ik, maar de toon in mijn stem klonk bitter.
"Ik meen het," zei hij.
Zijn grote, Caribisch blauwgroene ogen keken nu recht in die van mij.

Een vreemd gevoel overviel me weer en plots wou ik niets liever dan wegrennen en me ergens ver van hier verstoppen. Het liefst van al onder een steen of in een hol.

"Dank je."

(09/01/2020)