Zaman

22.Bölüm: Davet

Salonda ki büyük görkemli masada servisler açılmıştı. Herkes yerini alırken Görkem'in yanına oturdum. Bir kadeh havada yerini alırken onu izleyen eller kadehlerini tokuşturdu. Yemekle ilgilenen kişilerden çatal bıçak sesleri yükseliyor. Diğer kesim yakınlarıyla konuşuyordu.

Herkesin yüzü gülüyordu. Sağıma baktım. Görkem birine bakıyordu. Gözlerini izleyince bunun karşımda oturan Buket'in olduğunu farketmem uzun sürmedi. Birbirlerine kaş göz hareketleri ile bir şeyler anlatıyorlardı, ciddi bir konu olmalıydı.

"Biraz daha denersen Buket'in kafasını uçurabilirsin."
Dememle bakışların yeni hedefi bendim.

"Ha?"

"Yemek diyorum, ye diyorum."

Göz devirip tabağından bir parça salata attı ağzına. Canımı sıkmaya başlamıştı bu ortam, kalkmak isterdim ama dikkatler yeterince benim üzerimde, daha fazla benimle oyalanmasın o gözler. Yoksa ben icabına bakmak zorunda kalabilirim. Anlarsınız ya:)

Telefonu masadan alıp kilit ekranını yukarı kaydırdım. Gruba girip son mesajlara baktım. Mesajlar seri şekilde bildirime düşüyordu.

Cemre:
Kızım taş gibi çocuklar var. Kendimi zor tutuyorum. Üstlerine atlamamak için.

Nehir:
Gözlerinle yedin zaten slaldks
ilk zamanlarda sınıfta Girayın bana yeseydin demesi geldi. Gözlerim onu aradı ama bulamamıştı.

Buket:
Cemre yuh kızım ya. Bir daha bu gelmesin abi

Bu kızların acilen doktora görünmesi gerekiyordu. Ne hastalıklar var, Tanrım sen koru.

Görkem:
Kızlar bütün dikkatinizi bana verin. Çok önemli!

Cemre:
Evet?

Buket:
Dinliyoruz

Nehir:
Daha doğrusu okuyoruz kanka slfşdös

Cemre:
Slkskalddş

Buket:
Tuttuğun çatal için çok güzel planlarım var :D

Siz:
Tamam sakin.

Görkem:
Konuşmamız gereken şeyler var. Davetten sonra kimse bir yere ayrılmasın! Bu Uzay'ın kaderini değiştirebilir.

Siz:
Sen beni çıldırtmak mı istiyorsun?

Görkem, yüzünde sinsi bir gülümseme bana döndü.

"Belki evet belki hayır"

"Senin canın yıllardır ikiz dayağı çekiyor anlaşılan"
Aynıı şekilde gülümsedim bende. Tam bir cadı işte.

Telefonu masaya bırakıp kadehi kavradım dudaklarıma değen camdan bir yudum almıştım ki duyduğum şeyle  püskürdüm, üstüme dökülmüştü.

Bakışlarım sol tarafıma çevrildi. Bu Giray'dı. O hep burada mıydı?

"Çıldırmanı görmek isterim." çapkın sırıtışı yüzünde yayılırken peçete alıp bacaklarıma dökülen damlaları sildi.

Yarım kalan kadehi Girayın üstüne boşalttım ve harika takımı mahvoldu. Girayın tıslaması bütün gözleri buraya çekti.

"Ah kahretsin. Özür dilerim elimden kaydı."

Arkama yaslandım. Görkemin koluma dokunmasıyla omuz silktim. Az bile yapmıştım.

"Sakın yalnız dolaşma etrafta. Kaderinin değişmesi ancak bu olabilir!"
Sinirle kalkıp salonu terketti. Oh olsundu.

Görkem "Kaza işte." diyerek merakları giderdi. Annem bizden gözlerini alıp babama baktı.İkisi de tebessüm etmişti. 

Yemekten sonra bahçeye hava almaya çıktık. Kızları cidden çok özlemiştim. Benden sonra olan her şeyi anlatmışlardı. Çok şey kaçırmıştım ailemden ayrı. Ve tekrar kendimi onlardan uzak tutacak hatalar yaptım. Artık öyle olmasına izin vermeyecektim. Uzaktayken kendime çok sözler verip kararlar almıştım.

Ben yokken Azra esrar bağımlısı olmuş okuldan bir kaç kişiye de alıştırmış maddeyi. Kızların içeceklerini koymaya bile cesaret etmiş. Ama okuldan biri Azra'yı ihbar edince işi yarım kalmış. O kızı hiç sevmemiştim zaten. Sarı böcek.

Mert ile Buket'in arası pek samimi olmuş. Nehir babasından dolayı başka okuldan mezun olmuş. Giray,Mert ve Poyraz okuldan ayrılmışlar. Öğrendiğim kadarıyla 3 yaş büyüklermiş ama üzülmeyin IQ'ları hala -22.

Biz konuşmaya dalmışken kızlar sırıtarak arkama bakıp kaş göz yapıyorlardı. Merakla arkama döndüm. Omuzlarımdan ittiren, yüzünde şeytan sırıtması ile ağzını oynattı.

"Ah elim çarptı!."

Her şey çok ani gerçekleşmişti, sırtımın suyla buluşması vücudumda ki gerginliği arttırdı.  Üstüne değiştirmeye değil de yürek yemeye gitmiş beyefendi