Don't Leave Me In The Dark

Χόουπ

Μεγάλωσε έχοντας πάντα περιορισμούς σε πολλά πράγματα που ήθελε να κάνει. Η Σελένα ήθελε να την στείλει σε ένα σχολείο για παιδιά όπως ήταν εκείνη... Για ανθρώπους αλλά καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε να ρισκάρει να συμβεί κάτι και να ανακαλύψουν αυτό που ήταν η Χόουπ. Ζούσε από μικρή πιο περιορισμένη από τα αλλα παιδιά της ηλικίας της. Στην αρχή παραπονιόταν αλλά αργότερα ποι άρχισε να καταλαβαίνει το δέχτηκε. Μεγάλωνε περισσότερο μέσα στο σπίτι παρέα με την Άστριντ και τους γονείς της παρα σαν παιδί που ήθελε να παίξει και να τρέξει. Η παραμικρή λάθος κίνηση από εκείνη μπορούσε να είναι τραυματική. Σαν παιδί δεν μπορούσε να ελέγξει την δύναμη που είχε και αυτό όσο μεγάλωνε την τρόμαζε... όπως την τρόμαζε και το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα έπρεπε να αλλάξει. Την είχαν προετοιμάσει γι' αυτό αλλά ποτε δεν ξέρεις τι γίνεται.

<<Τι σκέφτεσαι;>> την ρώτησε ο Γουίλ που περπατούσε δίπλα της και την έβγαλε από τις σκέψεις της.

<<Τίποτα συγκεκριμένο>> του απάντησε αόριστα.

Ήταν τόσα πολλά αυτά που σκεφτόταν

<<Πάντως ότι και να σκέφτεσαι να ξέρεις ότι θα περάσει... όλα περνάνε>>

Τι θα έκανε αν δεν είχε και εκείνον; Ο Γουίλ ήταν παιδί της Κίρα και του Ίθαν όχι κανονικό φυσικά. Λίγους μήνες μετά αφού γεννήθηκε η Χόουπ εμφανίστηκε ένας δημιουργός. Ήταν βρυκόλακας και το μόνο που έκανε ήταν να δημιουργεί νέους βρυκόλακες. Δεν σκότωνε ποτε απλά δημιουργούσε. Μετακινούταν παντού και έκανε κι άλλους κι άλλους χωρις κανεις να ξέρει τον λόγο. Ο Γουίλ ήταν πεντε χρονων όταν τον δημιούργησε αυτός ο άγνωστος. Ο Ίθαν μια μέρα που περπατούσε βράδυ στην πόλη με την Κίρα άκουσαν τις φωνές και τα κλάματα. Δεν είχε γονείς. Τουλάχιστον έτσι τους είπε. Από εκείνη την μέρα τον πήραν και τον μεγάλωσαν. Τον έμαθαν πως να ζει με αυτό και πλέον λέει ότι του αρέσει αυτό που είναι. Μεγάλωσε και έμαθε να ζει με αυτό.

<<Χόουπ... είσαι δυνατή... θα ξεπεράσεις τα πάντα... είμαι σίγουρος>> της είπε και εκείνη του χαμογέλασε.

Πάντα την έκανε να νιώθει καλύτερα. Ακόμα και όταν ένιωθε ότι κανεις δεν μπορεί να την καταλάβει ο Γουίλ είχε πάντα τον τρόπο να την κάνει μα νιώθει καλύτερα.

<<Έλα μαζί μου>> του είπε και άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα.

<<Που πάμε;>>

<<Θέλω να σου δείξω κάτι>>

Πήγαν μαζί βαθιά μέσα στο δάσος. Ήταν ερημιά. Ότι ήθελε η Χόουπ.