Don't Leave Me In The Dark

Χόουπ

Δεν ήθελε να φύγει αλλά από την άλλη ήταν πια πολύ μεγάλη για να μπορέσει να καταλάβει το γιατί. Ήταν η αγάπη όπως έλεγε η μητέρα της. Κανεις τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπάς. Πολλές φορές κανεις πράγματα που δεν τα θέλεις και άλλες φορές κανεις αυτά που εσυ επιλέγεις επειδή αγαπάς. Όπως έκανε εκείνη. Είχε έναν τρόπο ζωής και δεν θα τον άλλαζε με τίποτα όπως έλεγε αν δεν βρισκόταν στον δρόμο της εκείνος ο άντρας. Άλλαξε τα πάντα για εκείνον... άλλαξε εκείνη για να είναι μαζί του. Θυμάται που της έλεγε αυτή την ιστορία η μητέρα της. Λίγα χρόνια αφού εκείνη είχε γεννηθεί είχε ζητήσει από τον πατέρα της να την αλλάξει.. ήθελε να γίνει σαν και αυτόν για να μπορέσει να ζήσει μαζί του... εκείνη ήταν άνθρωπος κάποια στιγμή σαν φυσική εξέλιξη του κάθε ανθρώπου θα πέθαινε αλλά άλλαξε. Αυτό είναι αγάπη. Έτσι της έλεγε.. Τώρα της είπε ότι αγάπη είναι να κανεις θυσίες. Και αυτό κάνουν τώρα οι εκείνοι. Μια θυσία για το παιδί τους. Την στέλνουν μακριά γιατί την αγαπάνε και θέλουν το καλό της. Ναι το καταλάβαινε αλλά ήταν δύσκολο να φύγει τόσο μακριά από την στιγμή που δεν είχε βγει ποτε ούτε έξω από την πόλη που ζούσε. Ο αποχαιρετισμός ήταν δύσκολος γι' αυτό προτίμησε να μην έχει μεγάλη διάρκεια. Μια αγκαλιά ένα φιλί και τέλος. Μπήκε στο αυτοκίνητο όπου βρισκόταν η θεία της και ξεκίνησαν.

<<Είναι για καλό Χόουπ... δεν θελανε να φύγεις>>

<<Το ξέρω... σταματήστε να μου το λέτε όλοι αυτό>> της είπε και γύρισε το κεφάλι της προς το παράθυρο κοιτάζοντας έξω σε όλη την διαδρομή.

Δεν μίλησαν καθόλου. Ούτε λέξη. Βαρέθηκε κάποια στιγμή να κοιτάζει έξω και αποκοιμήθηκε. Κατάλαβε κάποια στιγμή ότι το αυτοκίνητο σταμάτησε. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε ένα τετράδιο κτήριο που θύμιζε κάστρο.

<<Έλα Χόουπ... φτάσαμε>> άκουσε την Κλερ να λέει και κατέβηκε από το αυτοκίνητο χωρις να της απαντήσει παίρνοντας μαζί της τα πράγματα της.

<<Καλώς ήρθατε στον χώρο μας... πρέπει να είσαι η αρχική βρυκόλακας Κλερ σωστά;>>

<<Σωστά>> απάντησε η Κλερ στην κοπέλα που τους υποδέχτηκε.

<<Είμαι η Αλισον... μάγισσα με ικανότητες αναγνώρισης την ειδών που έρχονται στον χώρο μας δεν βάζουμε τον καθένα εδώ... και εσυ πρέπει να είσαι η....>>

<<Χόουπ>> απάντησε απότομα εκείνη χωρις να δείχνει ίχνος συμπάθειας για την ευγενική κοπέλα που ήταν απέναντι της.

<<Σωστά... δυσκολεύομαι όμως να σε διαβάσω.. θα είσαι όμως σίγουρα μάγισσα>>

<<Και όχι μόνο>> της είπε χαμογελώντας ειρωνικά.

<<Είναι η ανίψια μου και αποτελεί εξαίρεση του κανόνα... βλέπετε κατέχει και τις τρεις υπερφυσικές ικανότητες και γι' αυτό είναι εδώ... έχει μεγάλη δύναμη και ξέρω ότι εσείς θα την βοηθήσετε να μπορεί να το ελέγξει>>

<<Όσα χρόνια ζω και εργάζομαι εδώ δεν έχω ξανά δει ποτε μου κάτι σαν αυτό... έχω διαβάσει για το είδος της αλλά δεν έχω ξανά δει κάτι τέτοιο>>

<<Πολύ το συζητάμε όμως... θέλω να κοιμηθώ.. είχα ταξίδι>> είπε ξανά απότομα η μικρή προκειμένου να γλιτώσει την πολύ κουβέντα.

Δεν θα περνούσε καλά εδώ το ένιωθε. Όλοι είχαν κάτι... κάτι δικό τους εκείνη ήταν απλά η εξαίρεση και το επικίνδυνο πλάσμα.

<<Ναι... θα σε πάω στο δωμάτιο σου>> της είπε η Αλισον και τους οδήγησε μέχρι εκεί.

Καθώς έμπαιναν μέσα στο κτήριο ένιωθε σαν όλα τα βλέμματα να ήταν στραμμένα πάνω της. Μάλλον ήταν ιδέα της... γιατί να την κοιτάνε όλοι; Δεν ήξεραν τι είναι...και κανεις δεν θα μάθαινε. Όλοι θα νόμιζαν ότι είναι μια κανονική μάγισσα τίποτα άλλο... όμως αυτή η αίσθηση ήταν έντονη.. κοίταξε γύρω της.. είχε ενα βλέμμα στραμμένο πάνω της. Ένας νεαρός καθόταν σε μια άκρη μακριά και κοιτούσε επίμονα.. δεν έδωσε σημασία και προχώρησε. Το καλό σε όλο αυτό ήταν ότι το κτήριο ήταν τεράστιο και ο κάθε μαθητής είχε τον δικό του χώρο. Δεν θα άντεχε λεπτό να ήταν μαζί με άλλον. Η Κλερ έφυγε με την Αλισον για να συζητήσουν αλλά δεν έδωσε σημασία ούτε ήθελε να ακούσει τι έλεγαν... Ποσό χειρότερα να ήταν όλα; Ήταν μόνη και ζούσε στο δικό της σκοτάδι μακριά από όλους και όλα. Έναν φίλο είχε μόνο... τον Γουίλ και αυτός ήταν μακριά. Ήταν μόνη.

<<Χόουπ>> ακούστηκε η φωνή της θείας της η οποία χτύπησε την πόρτα και μετά μπήκε στον χώρο της.

<<Φεύγεις;>>

<<Θα είσαι ασφαλής εδώ>>

<<Σίγουρα>> της είπε ειρωνικά αλλά η Κλερ παρέλειψε το σχόλιο της.

Την αγκάλιασε την φίλησε και υποσχέθηκε να έρχονται να την βλέπουν όταν δεν θα υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθεί η τοποθεσία της. Έφυγε και την άφησε. Ξεφυσιξε από αγανάκτηση και έπεσε στο κρεβάτι της.

<<Τι κάνουμε τώρα Χόουπ;>> μονολόγησε και σηκώθηκε να ρίξει μια μάτια στον χώρο.

Ήταν αρκετά μεγάλος για ένα άτομο. Κοιτάζοντας γύρω της ανακάλυψε πως υπήρχε μια μικρή βιβλιοθήκη. Της άρεσε να διαβάζει και αποφάσισε να σκοτώσει την ώρα διαβάζοντας. Έτσι περνούσαν οι ώρες τις... έκανε ότι μαθήματα ήταν απαραίτητα και μετά κλεινοταν στο δωμάτιο της και διάβαζε μέχρι να νυχτώσει και η μέρα της ξεκινούσε πάλι από την αρχή κάνοντας τα ίδια και τα ίδια... μέχρι που.... κάτι στην συνηθισμένη καθημερινότητα της άλλαξε.....