Undiscovered love

Κεφάλαιο 4ο

ΜΕΡΙΑ ΟΔΥΣΣΕΑ

Την τραβάω απαλά από τον αγκώνα και την γυρίζω προς το μέρος μου, έτσι ώστε τα πρόσωπα μας να κοιτάζονται. Χωρίς να της αφήσω περιθώριο να αντιδράσει, ενώνω τα χείλη μου με τα δικά της σε ένα παθιασμένο φιλί, αλλά το μόνο που εκλαμβάνω από εκείνη είναι ένα ξαφνικό σπρώξιμο στο στήθος και ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο. Μάλλον αυτή είναι η απάντηση της στην ερώτηση μου...

"Τι στο διάολο νομίζεις ότι κάνεις;" τσιρίζει και σηκώνεται όρθια.

"Ηρέμησε ηρέμησε... Άσε με να σου εξηγήσω!" την προστάζω αντιγράφωντας τις κινήσεις της και σηκώνομαι όρθιος.

"Περιμένω!" δηλώνει και σταυρώνει στο στήθος τα χέρια της.

"Ήταν μια κοπέλα στο μασκέ πάρτι, που εξωτερικά έμοιαζε υπερβολικά πολύ με εσένα και εγώ με την φίλη μου, την Αλίκη..." σταματώ για να της δείξω με τον δείκτη του χεριού μου την Αλίκη που μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και συνεχίζω "σκεφτήκαμε να σε πλησιάσω και να διαπιστώσω αν είσαι εκείνη... Αλλά προφανώς δεν είσαι!" εξηγώ και με κοιτάει ακόμα στραβά.

"Για αυτό συγνώμη που σε φίλησα..." απολογούμαι και μαλακώνει. Η σοβαρή της έκφραση σπάει και σκάει ένα ελαφρύ χαμόγελο. Αν χαμογελούσε από την αρχή θα μας γλύτωνε και τους δύο από την δύσκολη θέση. Δεν έχει το αξιολάτρευτο χαμόγελο της.

"Με συγχωρείς λοιπόν;" ρωτάω μαλακά και γνέφει.

ΤΕΛΟΣ ΜΕΡΙΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑ

"Όταν την φίλησες νόμισα πως την βρήκες!" παραδέχομαι όσο πιο εύθυμα μπορώ.

"Αλλά όταν σε χαστούκισε κατάλαβα το αντίθετο..." συμπληρώνω και πιάνει το κόκκινο μάγουλο του.

"Πονάει;" ρωτάω και ακουμπάω απαλά με το χέρι μου το μάγουλο του. Βγάζει έναν μορφασμό πόνου και τραβάω το χέρι μου. Το παίρνει και το ξανά τοποθετεί στο μάγουλο του.

"Δεν ξέρω γιατί... Αλλά νιώθω ωραία." ψιθυρίζει και κλείνει τα μάτια του. Δεν μιλάμε απλά στέκομαι μπροστά του, με το χέρι μου στο πονεμένο του μάγουλο να του προκαλώ ζεστασιά. Αντιγράφω και εγώ τις κινήσεις του και κλείνω τα μάτια μου. Μετά από λίγο νιώθω την θέρμη του κορμιού του πάνω στην δικιά μου και τα χείλη μου να πιέζονται ενάντια στα δικά του. Με φιλάει και ετοιμάζομαι να ανταποδώσω όταν συνειδητοποιώ τι πρόκειται να κάνω και τραβιέμαι.

"Οδυσσέα τι στο καλό κάνεις; Γιατί με φίλησες;" ρωτάω ξαφνιασμένη. Παραλίγο να φανερωθώ.

"Δεν ξέρω..." τρίβει αμήχανα το σβέρκο του.

"Απλά μου θύμησες εκείνη..." συμπληρώνει κοιτώντας αλλού.

"Ναι αλλά δεν είμαι!" φωνάζω εκνευρισμένη και ξεκινώ να περπατώ για το οπουδήποτε. Αυτήν την στιγμή είμαι τόσο μπερδεμένη. Θεέ μου, δεν το πιστεύω πως με φίλησε. Πώς μπόρεσε; Γιατί το έκανε; Γιατί με μπερδεύει τόσο πολύ; Ας την ξεχάσει επιτέλους! Ας με ξεχάσει!

"Αλίκη! Που πας;" ρωτάει ξαφνιασμένη η Βανέσσα. Κοιτώ τριγύρω και παρατηρώ ότι έχω φτάσει στην γειτονιά της και τυχαίνει να ζει αρκετά μακριά από εμένα.

"Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω..." ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Έγινε κάτι;" ρωτάει με ενδιαφέρον. Γνέφω καταφατικά.

"Τι; Πες μου!" μισό απαιτεί.

"Με φίλησε ο Οδυσσέας..." απαντώ και γουρλώνει τα μάτια.

"Σε φίλησε; Από που και ως που; Γιατί;" ρωτάει μπερδεμένη. Μακάρι να ήξερα την απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις της που τυχαίνει να με βασανίζουν και εμένα.

"Δεν ξέρω Βανέσσα... Όμως φθηνά την γλίτωσα και δεν ανταπέδωσα στο φιλί του." παραδέχομαι και τρέμω στην σκέψη να με ανακάλυπτε. Θα γελούσε μαζί μου... Και αν όχι αυτός, τότε οι φίλοι του και μαζί τους και όλο το σχολείο. Δεν γίνεται ο Οδυσσέας, το πιο δημοφιλές αγόρι στο σχολείο να είναι με μια κοπέλα σαν και εμένα. Δεν γίνεται καν να κάνει παρέα με μια κοπέλα σαν εμένα. Δεν ξέρω γιατί με παιδεύω με τόσα άστοχα ερωτήματα, ποτέ δεν θα είναι δικός μου και αν νιώθω ότι ισχυρίζομαι πως νιώθω για αυτόν καλύτερο θα ήταν να τον απαλλάξω από την παρουσία μου... Και αυτό θα κάνω!