Undiscovered love

Κεφάλαιο 15ο

Κάθομαι ενάντια στην πόρτα του μπάνιου και κλαίω για και εγώ δεν ξέρω πόση ώρα. Από εκείνο το υπέροχο βράδυ, βρίσκω τον εαυτό μου να κλαίει συνεχώς και με έχει κουράσει αυτή η κατάσταση. Ποτέ δεν ήμουν το αξιολύπητο κοριτσάκι που έκλαιγε για ένα αγόρι, αλλά κοίτα πως κατάντησα ένα. Δεν με αναγνωρίζω πια. Πάντα ήμουν ήσυχη και φρόνιμη αλλά ποτέ δεν άφηνα κάποιον να με ποδοπατεί και να με ξευτιλίζει έτσι όπως έκανε η Βασιλική. Δεν θα το αφήσω αυτό να περάσει έτσι, απαρατήρητο. Η Βασιλική απάτησε τον Οδυσσέα και οφείλω να του το πω. Γνωρίζω καλά πως θα είναι δύσκολο να τον κάνω να με ακούσει αλλά για το καλό του πρέπει να το καταφέρω. Σηκώνομαι από το πάτωμα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Είμαι ένα χάλι. Το μακιγιάζ μου έχει καταστραφεί εντελώς και τα μαλλιά μου είναι πλήρως ατημέλητα. Παίρνω λίγο χαρτί και αφού πρώτα το βρέξω προσπαθώ κάπως να σουλουπωθώ. Αφού μετά από αρκετή προσπάθεια δείχνω και πάλι σαν άνθρωπος, στρώνω με τα χέρια μου λίγο τα μαλλιά μου και βγαίνω από το μπάνιο. Κάνω κύκλους σε ολόκληρο το σπίτι ψάχνοντας τον Οδυσσέα, αλλά δεν φαίνεται πουθενά. Έτσι αποφασίζω να ψάξω στην αυλή. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ αφού με το που βγήκα έξω από το σπίτι, τον αντίκρισα να κάθεται σε μια ξαπλώστρα, δίπλα στην πισίνα με την Βασιλική να ξαπλώνει στα πόδια του. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο ή μάλλον χωρίς να το σκεφτώ διπλά, τους πλησίασα.

"Οδυσσέα μπορώ να σου μιλήσω;" ρωτάω κοιτώντας τον παρακλητικά. Ξεφυσά και διώχνει ευγενικά την Βασιλική από την αγκαλιά του. Σηκώνεται όρθιος.

"Δεν νομίζω πως έχουμε κάτι να πούμε." απαντάει και κοιτά οπουδήποτε αλλού παρά εμένα. Γαμώτο τόσο πολύ τον ενόχλησε που χτύπησα την πολύτιμη Βασιλικούλα του; Δεν ξέρει καν τον λόγο που το έκανα.

"Οδυσσέα δεν με με άφησες να σου εξηγήσω καν!" παραπονιέμαι και ξεφυσά.

"Ωραία, εξήγησε μου!" δέχεται και παραξενεύομαι που ήταν τελικά τόσο εύκολο. Η Βασιλική πετάγεται όρθια και σηκώνει αγανακτησμένη τα χέρια της.

"Οδυσσέα γιατί να την ακούσεις; Σου εξήγησα ήδη εγώ τι συνέβησε. Δεν σου φτάνουν τα λόγια μου;" λέει με παράπονο και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Πόσο ύπουλη. Και εγώ μπορώ να παίξω βρώμικα όμως.

"Βασιλική είναι φίλη μου... Θέλω να ακούσω τι έχει να πει." λέει και τσιτώνεται στην θέση της. Πάω να μιλήσω όταν η φωνή της με σταματά.

"Αλίκη πριν πεις οτιδήποτε μπορώ να σου μιλήσω;" ρωτάει με ένα πονηρό ύφος και γνέφω καταφατικά μόνο και μόνο επειδή είμαι περίεργη να ακούσω τι έχει να πει. Μου κάνει νόημα να πάμε πίσω από το σπίτι και κάνω αυτό που θέλει. Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά και αρχίζω να εκνευρίζομαι.

"Εντάξει καλά είμαστε εδώ! Λέγε τι θες!" απαιτώ εκνευρισμένη και γυρίζω προς το μέρος της.

"Πολύ ανυπόμονη σας βρίσκω δεσποινίς Αλίκη!" με ειρωνεύεται και γελάει. Τι στο καλό; Ποια νομίζει ότι είναι; Όταν δεν είναι μαζί με τον Οδυσσέα έχει αυτό το στυλάκι της ντίβας, ενώ όταν είναι το παίζει γλυκούλα και το θύμα.

"Κόψτε τις ειρωνίες και μπες στο ψητό!" την αποπαίρνω και σοβαρεύει.

"Πολύ καλά λοιπόν..." μουρμουρίζει και περιμένω να δω που το πάει. Με πλησιάζει πολύ και εγώ κάνω βήματα πίσω για να μην βρίσκομαι τόσο κοντά της. Δεν είναι ότι την φοβάμαι απλά με αγχώνει για άγνωστους λόγους. Σκύβει προς το αυτί μου και ψιθυρίζει "Ξέρω το μυστικό σου..." τι είπε μόλις τώρα;

"Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς..." ψεύδομαι και γελάει. Απομακρύνεται από δίπλα μου και ύστερα σοβαρεύει ξανά.

"Τα ψέματα σου αλλού, εγώ δεν είμαι εύπιστη και ανόητη σαν τον Οδυσσέα! Για αυτό σκάσε και άκουμε καλά." απαιτεί και την κοιτώ αμίλητη.

"Δεν θα πεις τίποτα στον Οδυσσέα για το περιστατικό στο μπάνιο αλλιώς θα του αποκαλύψω το μυστικό σου, που τόσο καιρό προσπαθούσες να κρύψεις!" απειλεί. Δεν απαντάω, απλά την κοιτάω ανέκφραστη.

"Το κατάλαβες ηλίθια ή να στο συλλαβήσω;" ρωτάει αλλά βρίσκω τον εαυτό μου ανήμπορο να συνειδητοποιήσει τι έγινε μόλις. Θεέ μου που σκατά έμπλεξα πάλι;