Undiscovered love

Κεφάλαιο 8ο

Κάθομαι αρκετή ώρα με τα χέρια στον νυπτήρα και με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν ξέρω ποιο συναίσθημα υπερισχύει μέσα μου περισσότερο. Η απογοήτευση ή η ντροπή; Ειλικρινά θέλω να γελάσω και μετά να κλάψω. Είχα σκοπό να του αποκαλύψω ότι είμαι εκείνη που ψάχνει ενώ εκείνος δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Σύνελθε Αλίκη, εκείνος δεν κατάλαβε τίποτα και το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ. Βγαίνω από την τουαλέτα και κατευθύνομαι στο τραπέζι μας αλλά φυσικά ο Οδυσσέας δεν είναι εκεί. Ρίχνω μια ματιά τριγύρω και τον βρίσκω να κάθεται δίπλα στην Δώρα. Με πληγώνει τόσο πολύ.

ΜΕΡΙΑ ΟΔΥΣΣΈΑ

"Γεια!" χαιρετώ την Δώρα και την άγνωστη φίλη της που κάθεται απέναντι της.

"Γεια..." με χαιρετάνε διστακτικά και κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Τι κάνετε;" ρωτάω ευγενικά.

"Πίνουμε καφέ όπως βλέπεις..." απαντάει ειρωνικά η Δώρα. Μμ κακή αρχή. Εκείνη δεν ήταν αυταρχική και απότομη αλλά έχει τον δυναμισμό της και τα καταγάλανα μάτια της. Αχ εκείνα τα μάτια.

"Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος για να μην χρονοτριβώ..." δηλώνω και γνέφουν απορημένες.

"Δώρα απευθύνομαι σε εσένα." λέω και στρέφει ολοκληρωτικά την προσοχή της πάνω μου.

"Πήγες στο μασκέ πάρτι;" ρωτάω και γελάει.

"Με έχεις εμένα για να πηγαίνω σε αυτά τα γλυκανάλωτα, άθλια παρτάκια;" ρωτάει ειρωνικά και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της. Η αλήθεια είναι πως η Δώρα δεν είναι ούτε από τα δημοφιλή κορίτσια του σχολείου μας, αλλά ούτε από τα διαβαστερά. Ανήκει στην κατηγορία των κοριτσιών που συμμετέχουν σε μπάντες και τα σχετικά.

"Ρωτάς για να βρεις αυτήν την κοπελιά που χόρεψες μαζί;" ρωτάει και αρχίζω και πιστεύω πως ίσως τελικά και είναι εκείνη. Αλλιώς πώς ξέρει τι ψάχνω;

"Ναι που το ξέρεις;" ρωτάω προσηλωμένος.

"Η Δήμητρα είναι αδερφή μου!" δηλώνει και απογοητεύομαι. Φυσικά και είναι αδερφές αφού είναι σχεδόν ίδιες. Πώς δεν το συνδύασα νωρίτερα;

"Δίδυμες." εξηγεί και γνέφω. Κάνω αναστροφή για να φύγω αλλά με σταματά η φωνή της.

"Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να είναι η ξανθιά κοπελίτσα που κάθεται εκεί;" ρωτάει και κάνει νόημα με το κεφάλι της το σημείο που θέλει να υποδείξει.

"Η Αλίκη;" ρωτάω και γουρλώνω τα μάτια μου. Δεν γίνεται να είναι η Αλίκη για άπειρους λόγους. Γνέφει.

"Δεν νομίζω αλλά τέλος πάντων..." γελάω.

"Καλά..." παραδίνεται και κοιτάω την Αλίκη που κάθεται σαν χαμένη, μόνη της στην καρέκλα της. Δεν μπορεί να είναι η Αλίκη... Απλά δεν γίνεται.

ΤΕΛΟΣ ΜΕΡΙΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑ

Βλέπω την Δώρα να κάνει νόημα προς το μέρος μου και ο Οδυσσέας να με κοιτά περίεργα. Μιλάνε για εμένα; Για ποιο πράγμα; Έκανα κατι; Στρέφει την προσοχή του πάλι σε εκείνη και ύστερα σε εμένα. Ξεκινά και κατευθύνεται προς το μέρος μου. Κάνε ότι δεν συνέβη τίποτα, κάνε ότι δεν συνέβη τίποτα...

"Πώς πήγε;" ρωτάω αλλά με αγνοεί. Μάλιστα τώρα με αγνοεί και από πάνω.

"Ξανά ρωτάω πώς πήγε;" ρωτάω ξανά αλλά συνεχίζει να με αγνοεί. Με κοιτάει περιέργια αλλά δεν μιλά. Τι σκατά έγινε και με κοιτάει έτσι;

"Θα μου πεις τι έγινε; Την βρήκες; Είναι η Δώρα;" θυμός με γεμίζει όταν για ακόμα μια φορά δεν λαμβάνω απάντηση. Αυτό ήταν. Κοπανάω το χέρι μου στο τραπέζι αφήνωντας λεφτά για να πληρώσω το τσάι μου και σηκώνομαι όρθια. Δεν πρόκειται να κάθομαι με έναν βουβό Οδυσσέα για το υπόλοιπο της ημέρας. Έχω και άλλα πράγματα να κάνω όπως... Να διαβάσω! Περνάω από δίπλα του κατευθυνόμενη προς την εξώπορτα όταν με αρπάζει από τον αγκώνα.

"Κάτσε!" με προστάζει ψιθυριστά αλλά αντιγράφοντας τις πράξεις του, τον αγνοώ.

"Είπα κάτσε!" υψώνει την φωνή του. Ουάου τι έπαθε και συμπεριφέρεται έτσι; Υπακούω στο θέλημα του και κάθομαι στην καρέκλα μου.

"Θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά εντάξει;" ρωτάει και γνέφω ανυποψίαστη.

"Εσύ ήσουν;" ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Τι εννοείς;" ρωτάω και τσιτώνεται.

"Ξέρεις τι εννοώ γαμώτο. Απάντησε μου!" απαιτεί. Ωχ, τι θα κάνω τώρα; Πώς θα την γλυτώσω αυτήν την φορά;