Undiscovered love

Κεφάλαιο 21ο

Είναι Σάββατο και μετά από αρκετό καιρό η Βανέσσα με έπεισε να βγούμε έξω. Κάνει πάρτι για τα γενέθλια της η συνεργάτιδα μου στο project, η Νίκη και με προσκάλεσε. Οπότε εγώ με την σειρά μου προσκάλεσα την Βανέσσα και ενώ αρχικά απέκλεισα το ενδεχόμενο να πάω, τελικά με έπεισε. Αν και η Νίκη προσκάλεσε όλο το τμήμα, δεν πιστεύω πως ο Οδυσσέας θα είναι εκεί. Βέβαια θέλω όσο τίποτα άλλο να κάνω λάθος και να έρθει, αλλά το αποκλείω.

"Άντε ακόμα να ντυθείς;" ρωτάει εκνευρισμένη η Βανέσσα.

"Χαλάρωσε ένα τζιν και ένα μπλουζάκι θα βάλω, σιγά." λέω χαλαρή και τσιτώνεται.

"Δεν παίζει, θα ντυθείς καλά!" απαιτεί. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και μου πετάει στα μούτρα ένα κοντό, ηλεκτρίκ φόρεμα με βαθύ άνοιγμα στο στήθος και σκίσιμο στο πόδι. Το παρατηρώ από πάνω μέχρι κάτω και αναστενάζω.

"Βανέσσα..." αρχίζω αλλά με διακόπτει.

"Όχι Βανέσσα, όχι Βανέσσα! Φόρεσε το και σκάσε!" απαιτεί και υπακούω στις εντολές της. Προς έκπληξη μου, μου ταιριάζει αρκετά και τελικά δεν δείχνει τόσο πρόστυχο όσο φαίνεται. Ισιώνω βαριεστημένα τα μαλλιά μου και φορώ ελάχιστο μακιγιάζ. Ύστερα παίρνω μια μαύρη, απλή, τσάντα ώμου και πάω να βγω από το σπίτι αθόρυβα με την Βανέσσα για να μην με ακούσει η μαμά μου και αρχίσει το κήρυγμα αλλά αποτυγχάνω.

"Αλίκη! Που πας χωρίς να χαιρετήσεις;" ρωτάει παραπονεμένα.

"Συγνώμη μαμά απλά βιαζόμαστε!" λέω και κάνω κίνηση να φύγω αλλά για ακόμα μια φορά με σταματάει η φωνή της.

"Περίμενε μισό λεπτό... Θέλω να σου μιλήσω!" ανακοινώνει και κάνω νόημα στην Βανέσσα να με περιμένει έξω.

"Τι θέλεις μαμά; Με περιμένουν..." γκρινιάζω.

"Δεν θα σε χρονοτριβήσω, απλά θέλω να σε ρωτήσω τι έγινε με εκείνο το παιδί που συνεργαζόσουν για την εργασία στο project;" ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου. Πώς ξέρει για τον Οδυσσέα;

"Εμ... Τι εννοείς;" ρωτάω προσεχτική. Μπορεί να μην γνωρίζει τίποτα και απλά να με ρωτάει.

"Η κυρία Φένια με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες και με ενημέρωσε για την επιθυμία σου να αλλάξεις συνεργάτη... Προσπαθώ να σε ρωτήσω εδώ και μέρες για αυτό αλλά είτε είσαι κλεισμένη στο δωμάτιο σου είτε είσαι συνέχεια στην Βανέσσα! Τι έγινε και θέλησες κάτι τέτοιο;" ζητά να μάθει ενδιαφερόμενη.

"Μαμά δεν έγινε τίποτα... Απλά δεν βοηθούσε επαρκώς και δεν μπορούσα να συνεχίσω να συνεργάζομαι μαζί του. Αυτό είναι όλο. Τελείωσε τώρα η ανάκριση;" ρωτάω σαρκαστικά. Η μαμά μου ποτέ δεν ρωτούσε τι συνέβαινε στην ζωή μου γιατί ποτέ δεν υπήρχε κάτι σημαντικό για να ασχοληθεί. Η ζωή μου πριν από εκείνο το βράδυ, πριν τον χορό μαζί του, ήταν μίζερη.

"Απλά ανησύχησα γιατί δεν συνηθίζεις να ζητάς κάτι τέτοιο από τους καθηγητές σου... Οπότε υπέθεσα ότι κάτι έγινε με αυτό το παλικάρι και ήθελα να ξέρω." απαντά γλυκά και την αγκαλιάζω σφικτά.

"Ω μαμά είμαι καλά... Δεν χρειάζεται να ανησυχείς." προσπαθώ να την καθησυχάσω αλλά δεν ξέρω αν το λέω περισσότερο για να το ακούσει εκείνη ή εγώ.

"Τώρα πρέπει στα αλήθεια να πηγαίνω... Με περιμένει η Βανέσσα!" δηλώνω και γνέφει. Βγαίνω έξω από το σπίτι και μπαίνω με γοργά βήματα στο αυτοκίνητο της Βανέσσας.

"Τι σου έλεγε τόση ώρα;" ρωτάει φανερά διασκεδασμένη από την ενοχλημένη έκφραση μου.

"Ρώτησε τι έγινε και θέλησα να αλλάξω συνεργάτη και ότι αυτό δεν είναι συνήθης από μέρους μου κτλ. Τα μπάλωσα κάπως! Τέλος πάντων πάμε!" προστάζω και γνέφει γελώντας.

[...]

"Χρόνια σου πολλά Νίκη μου, ό,τι επιθυμείς!" της εύχομαι καθώς την αγκαλιάζω. Κάνει το ίδιο και η Βανέσσα και αποχωρούμε από κοντά της, ψάχνοντας το αγόρι της Βανέσσας και την παρέα του, που τον τελευταίο καιρό είμαστε συνέχεια μαζί. Χαιρετάμε τα παιδιά και εγώ παίρνω την θέση μου στον καναπέ. Δεν έχω όρεξη να χορέψω όπως οι υπόλοιποι οπότε πιάνω συζήτηση με ένα παιδί από την παρέα, τον Θάνο. Είναι καλό παιδί και σε κάνει συνέχεια να γελάς. Κουβεντιάζουμε για τις δυσκολίες της τρίτης λυκείου και το πόσο πρέπει να διαβάζει κανείς για να περάσει στην σχολή που επιθυμεί και κάπως έτσι η ώρα περνάει ευχάριστα. Μέχρι που τον είδα... Οι πληγές του έχουν επουλωθεί σχεδόν εντελώς και κοιτάζει τριγύρω για να εντοπίσει την παρέα του, ώσπου αντί για αυτούς εντοπίζει εμένα. Με το που το βλέμμα μου κλειδώνει το δικό του, σπάει την επαφή μας και συνεχίζει να κοιτά οπουδήποτε παρά εμένα. Ενημερώνω τον Θάνο ότι θα επιστρέψω σε λίγο και ξεκινώ να κατευθύνομαι προς το μέρος του. Ή τώρα ή ποτέ...