Undiscovered love

Κεφάλαιο 19ο

"Λοιπόν πριν σου πω αυτά που θέλω να σου πω, θέλω να ξέρεις ότι είσαι η καλύτερη μου φίλη και ότι κάνω το κάνω για να είσαι εσύ ευτυχισμένη!" δηλώνει και την κοιτάω με σηκωμένο το ένα μου φρύδι.

"Οκ..." λέω μπερδεμένη. Τι την έπιασε;

"Πρέπει να πεις την αλήθεια στον Οδυσσέα!" προστάζει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Όχι Βανέσσα δεν πρέπει..." την διορθώνω.

"Πρέπει Αλίκη πρέπει. Δεν γίνεται να θυσιάζεις την ευτυχία σου επειδή είσαι ξεροκέφαλη και πιστεύεις βλακείες! Πες την αλήθεια επιτέλους." λέει κοιτώντας με οίκτο. Η Βανέσσα από όλους τους ανθρώπους ξέρει καλύτερα τι νιώθω.

"Δεν μπορώ απλά να του πω την αλήθεια... Δεν θα με πιστέψει!" λέω και σκύβω το κεφάλι. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να με πιστέψει αν του πω την αλήθεια... Όλη την αλήθεια.

"Αν μπορούσες να του πεις την αλήθεια τι θα του έλεγες;" ρωτάει και ξεφυσάω.

"Πες μου Αλίκη τι θα του έλεγες;" με πιέζει και παραδίνομαι.

"Θα του έλεγα πως είμαι εκείνη που ψάχνει και όχι η Βασιλική που ισχυρίζεται πως είναι. Θα του έλεγα ότι εκείνο το βράδυ, στο πάρτι, έπιασα την Βασιλική να φιλιέται με ένα τύπο και για αυτό την χαστούκισα. Θα του έλεγα ότι η Βασιλική με εκβίασε ότι αν δεν απομακρυνθώ από εκείνον θα του αποκάλυπτε την αλήθεια που στο κάτω κάτω θέλησα να κρατήσω κρυμμένη για δικό του καλό. Και επίσης θα του έλεγα πόσο πολύ με πόνεσε να του πω όλα αυτά τα φρικτά ψέματα για να τον απομακρύνω. Γιατί με σκοτώνει ο τρόπος που αναγκάστηκα να του συμπεριφερθώ, με σκοτώνει να ξέρω ότι τον πλήγωσα, ότι τον ξεφτίλισα." λέω μέσα από τα αναφιλητά μου.

"Αλλά δεν μπορώ να του τα πω όλα αυτά, δεν μπορώ Βανέσσα!" συμπληρώνω και ετοιμάζεται να μιλήσει όταν ακούγεται ένας δυνατός κρότος από τα διπλανά αποδυτήρια. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται μπροστά μου ένας έξαλλος Οδυσσέας. Τι στο καλό έγινε μόλις;

"Πώς μπόρεσες Αλίκη; Πώς μπόρεσες να μου φερθείς τόσο σκάρτα και να μου κρύψεις κάτι τόσο σημαντικό για εμένα; Ήξερες τι ένιωθα για εκείνη... Τι ένιωθα για εσένα τέλος πάντων και μου το έκρυψες! Σου μιλούσα ώρες ολόκληρες για αυτό το θέμα και εσύ μου πουλούσες παραμύθια ότι μπορεί να είναι η Δώρα και η κάθε Δώρα! Μαλακίες!" ουρλιάζει.

"Είσαι... Είσαι..." ψάχνει σκληρά να βρει το σωστό επίθετο για να με χαρακτηρίσει αλλά δυσκολεύεται.

"Θεέ μου δεν το πιστεύω. Ειλικρινά δεν το πιστεύω!" γελάει με την τραγικότητα της κατάστασης και περνάει νευρικά το χέρι του από τα μαλλιά του.

"Δεν θέλω να σε ξέρω!" δηλώνει και με μια κίνηση έχει εξαφανιστεί από γύρω μου. Τι έγινε μόλις; Πώς γίνεται να είμαι τόσο απρόσεκτη; Κάποιος πρέπει να μου την έστησε, δεν εξηγείτε αλλιώς. Και τότε σαν αναλαμπή ένα όνομα μου έρχεται στο μυαλό. Η Βανέσσα...

"Ήξερες ότι ήταν στα αποδυτήρια έτσι;" ρωτάω προσπαθώντας να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου.

"Σε ρώτησα κάτι!" λέω όταν δεν δεν λαμβάνω απάντηση από εκείνη.

"Ναι..." μουρμουρίζει. Και έτσι, τόσο απλά, ο θυμός, η απελπισία, η λύπη... Όλα αυτά τα συναισθήματα που ένιωθα επί τέσσερες εβδομάδες βγαίνουν στην επιφάνεια και ξεσπάω.

"Γιατί Βανέσσα; Γιατί ανακατεύεσαι σε θέματα που δεν σε αφορούν; Γιατί απλά δεν μπορείς να κάτσεις στα αυγά σου και να μην ανακατευθείς για μια φορά στην ζωή μου; Ήταν η απόφαση μου... Η γαμημένη απόφαση μου και έπρεπε να την σεβαστείς!" ουρλιάζω ξεψυχισμένη.

"Με μισείς; Ε απάντα με μισείς; Είσαι κρυφή κολλητή της Βασιλικής ή κάτι; Εκείνη σου ζήτησε να το κάνεις; Έ; Μίλα!" απαιτώ φωνάζοντας.

"Μην λες ανοησίες Αλίκη! Κουράστηκα να σε βλέπω σε αυτήν την μίζερη κατάσταση και ως φίλη θέλησα να σε βοηθήσω να ανοίξεις τα μάτια σου και να συνειδητοποιήσεις ότι μόνο κακό στον εαυτό σου προκαλείς με αυτό που κάνεις!" φωνάζει και εκείνη και το μόνο που καταφέρνει είναι να με εκνευρίσει περισσότερο.

"Ως φίλη; Ως φίλη; Αυτό εσύ το λες πράξη φιλίας; Επειδή γνωρίζεις ένα δύο πράγματα παραπάνω από εμένα δεν σου δίνει γαμώτο το δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις για την ζωή μου και να την κάνεις σκατά!" φωνάζω αγανακτισμένη.

"Αλίκη ειλικρινά δεν..." την διακόπτω.

"Σκάσε! Για μια φορά στην ζωή σου βούλωστο!" απαιτώ αλλά εκείνη συνεχίζει τον χαβά της. Έτσι κάνω το πρώτο πράγμα που μου φαίνεται σωστό αυτήν την στιγμή να κάνω. Την χαστουκίζω, δυνατά.

"Τι έκανες;" ρωτάει και σαν να ξύπνησα από έναν βαθύ λήθαργο, φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και κλείνω με τις παλάμες μου, έκπληκτη το στόμα μου.

"Βανέσσα εγώ... Συγνώμη!" απολογούμαι αλλά δεν φαίνεται να δίνει αξία στα λόγια μου. Με κοιτά με απάθεια και προτού φύγει μου λέει "Καλά να περάσεις με τα σκατά της ζωής σου! Γιατί με αυτά έμεινες!". Μένω μόνη στα αποδυτήρια και κάνω το μοναδικό πράγμα που ξέρω να κάνω τις τελευταίες εβδομάδες... Κλαίω.