Undiscovered love

Κεφάλαιο 24ο

"Θα μου πεις επιτέλους πώς στο καλό βρέθηκες εδώ;" ρωτάω με ένα τεράστιο χαμόγελο να έχει καταλάβει όλο μου το πρόσωπο. Το κεφάλι μου πονάει ακόμα αλλά το δωμάτιο δεν γυρίζει τόσο έντονα όσο και πριν. Το σοκ που μου προκάλεσε η απρόσμενη αλλά ευχάριστη παρουσία του εδώ, πρέπει να με ξεμέθυσε.

"Με μετέφερε η σχολή μου εδώ!" δηλώνει χαμογελαστός και κάνω το ίδιο κοιτώντας τον κατάματα.

"Ουάου ομόρφηνες!" μουρμουρίζω καταλάθος φωναχτά και γελάει. Δεν ήθελα να το πω αλλά φαίνεται τελικά πως δεν ξεμέθυσα πλήρως όπως νόμιζα.

"Και εσύ Αλίκη!" λέει και γνέφω ντροπιασμένη.

"Πώς ήξερες που βρισκόμουν;" ρωτώ ύστερα από λίγο προβληματισμένη.

"Είχα ακόμα αποθηκευμένο τον αριθμό της Βανέσσας στο κινητό μου οπότε..." λέει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι. Γελάω και σκύβω προς το μέρος του δίνοντας του μια ακόμα τρυφερή αγκαλιά.

"Μου έλειψες!" δηλώνω ψιθυριστά στο αυτί του και με σφίγγει περισσότερο πάνω του.

"Και εμέν-" τον διακόπτει μια φωνή που με αγνοεί εδώ και πολλές ώρες τώρα.

"Διακόπτω κάτι;"

ΜΕΡΙΑ ΟΔΥΣΣΕΑ

Παρατηρώ τόση ώρα την Αλίκη να πίνει ασταμάτητα κοιτώντας με κάθε τόσο λυπημένη. Κάθε νεύρο του κορμιού μου, με προστάζει να πάω να ελέγξω τι κάνει αλλά ο εγωισμός μου κάνει σκληρά παζάρια. Έχει πιεί ότι αηδία τις δώσουν και πολλές φορές την είδα να επισκέπτεται την κουζίνα που είναι τοποθετημένα όλα τα ποτά. Είναι σίγουρα μεθυσμένη και είμαι ευγνώμων που κανείς δεν έχει επιχηρήσει να την πλησιάσει γιατί αλλιώς ποιος τον χέζει τον εγωισμό, θα γινόταν χαμός. Παρά είναι πολύ καλή για όλους τους μαλάκες εδώ. Μπορεί να μου είπε ψέμματα για πολλά θέματα όμως όταν την άκουσα... Θεέ μου, όταν την άκουσα να λέει εκείνα τα λόγια στην Βανέσσα, τότε στα αποδυτήρια, είχα δύο επιλογές. Η μία να μπουκάρω στα αποδυτήρια και να την σφίξω στην αγκαλιά μου συγχωρώντας της τα πάντα και η άλλη... Λοιπόν να έκανα ότι έκανα τέλος πάντων. Δεν θέλησα ποτέ να την πληγώσω αλλά εκείνη την στιγμή είχε θολώσει το μυαλό μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Μου έλεγε τόσα ψέμματα και το χειρότερο από όλα, με έκανε να πιστέψω ότι είναι μια σκύλα, σαν όλες τις άλλες, σαν την Βασιλική. Αφού τα έψαλα στην Αλίκη πήγα κατευθείαν στην τάξη της Βασιλικής...

FLASHBACK

Δεν το πιστεύω ότι τόσο καιρό με δουλεύει. Τόσο καιρό μου πουλάει παραμύθι ότι δεν είναι εκείνη και μου πλασάρει όποια άκυρη της μοιάζει λες και είμαι ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στον κόσμο. Λάθος, λες και είμαι ο μεγαλύτερος μαλάκας! Και αυτή η Βασιλική πόσο ψεύτρα; Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή έβαλε λόγια στην Αλίκη και συμπεριφέρθηκε έτσι. Πρέπει να γνώριζε την αλήθεια και το εκμεταλεύτηκε απειλώντας την. Χριστέ μου πόσο κορόιδο υπήρξα; Όμως φτάνει πια! Τέλος! Όλα θα ξεκαθαρίσουν τώρα αμέσως.

"Σήκω! Πάμε!" απαιτώ καθώς μπαίνω φουριόζος στο τμήμα όπου βρίσκεται η Βασιλική. Την αρπάζω από τον αγκώνα και προσπαθώ να την σηκώσω ενάντια στην θέληση της αλλά δεν ανταποκρίνεται.

"Οδυσσέα τι έπαθες; Γιατί με τραβάς;" ρωτάει ανυποψίαστη και τσιτώνομαι. Το παίζει ανήξερη η γλυκιά μου; Τώρα θα δει τι εστί Οδυσσέας!

"Τολμάς να με ρωτάς τι έπαθα;" φωνάζω και γνέφει. Όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί πάνω μας και είμαι ευγνώμων που δεν έχει έρθει ακόμα ο καθηγητής.

"Ωραία θες να μάθεις;" φωνάζω εκνευρισμένος και γνέφει ξανά.

"Πολύ καλά..." μουρμουρίζω.

"Πόσο τιπωτένια είσαι για να το κάνεις αυτό;" φωνάζω και γουρλώνει τα μάτια της σαν να μην καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω.

"Μην κάνεις την ανήξερη τα ξέρω όλα!" δηλώνω και παρατηρώ που στραβοκαταπίνει. Α! Α! Α! Ένοχη!

"Γιατί πράγμα μ-" την διακόπτω.

"Άκαρδη σκύλα ούτε να σε φτύσω δεν αξίζεις!" λέω αηδιασμένος και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της.

"Ήσουν εύκολος στόχος..." δηλώνει ειρωνικά και γελάει. Κάνω τρία μεγάλα και γοργά βήματα κοντά της και καθώς σηκώνω το χέρι μου για να την χτυπήσω μπαίνει μέσα ο καθηγητής. Τυχερή Βασιλική...

ΤΕΛΟΣ FLASHBACK

Τις επόμενες τουλάχιστον τρεις ώρες τις πέρασα στο γραφείο του διευθυντή μαζί με τους γονείς μου, την Βασιλική και τους δικούς της γονείς. Το αναμενόμενο ήταν να πάρω αποβολή, αυτό που δεν περίμενα όμως είναι την ίδια κιόλας ημέρα να με στιμώξουν δύο μεγαλώσομοι τύποι και να με βαράνε ανελέητα μέχρι να ζητήσω συγνώμη για τον τρόπο που μίλησα στην Βασιλική. Πράγμα που φυσικά δεν έκανα οπότε έφαγα αρκετές μπουνιές και κλοτσιές παραπάνω...

"Οδυσσέα!" αναφωνεί ο Νίκος ταρακουνώντας με.

"Τι;" τον αποπαίρνω.

"Η δικιά σου αγκαλιάζεται με έναν τυπά..." δηλώνει και χωρίς να χάσω χρόνο κάνω στροφή 360 μοιρών αντικρίζοντας την Αλίκη με έναν άγνωστο για εμένα παιδί να αγκαλιάζεται. Αγνοώντας τους ενοχλητικούς φίλους μου ξεκινώ να κατευθύνομαι προς το μέρος τους. Δεν ξέρω τι θα κάνω ή τι θα πω, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ανεχτώ να αγκαλιάζει οποιαδήποτε άλλον από τον αδερφό της ή εμένα. Αδερφό δεν έχει και εγώ στέκομαι εδώ, οπότε ποιος στο διάολο είναι αυτός;

ΤΕΛΟΣ ΜΕΡΙΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑ