Undiscovered love

Κεφάλαιο 18ο

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας χωρίς να έχω μιλήσει στον Οδυσσέα. Μετά από το πάρτι αφού έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει στα 18 χρόνια της ύπαρξης μου, συγκέντρωσα όση δύναμη κατείχα και συμμάζεψα τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα εκείνο το βράδυ, πως όλα τελείωσαν και ίσως να έγιναν για καλό. Η καθηγήτρια του project όταν της εξέφρασα την επιθυμία μου να αλλάξω ομάδα, αν και δυσανασχέτησε και γκρίνιαζε πως τέτοια πράγματα δεν γίνονται, τελικά ενέδωσε και με έβαλε να συνεργαστώ με δύο κοπέλες, την Νίκη και την Κατερίνα. Ο Οδυσσέας προσπάθησε πολλές φορές να με προσεγγίσει αλλά στην τελευταία του προσπάθεια, έλαβε το μήνυμα ότι δεν τον θέλω στην ζωή μου...

FLASHBACK

"Αλίκη για τον Θεό, σταμάτα να με αποφεύγεις και άκουσε με!" απαιτεί παρακλητικά ο Οδυσσέας καθώς τρέχει να με προλάβει στην εξώπορτα του σχολείου.

"Τι θέλεις Οδυσσέα;" ρωτάω κουρασμένη. Επί μια εβδομάδα τώρα προσπαθεί σαν τρελός να με πλησιάσει, να με κάνει να του μιλήσω αλλά εγώ τον απορρίπτω και του λέω να φύγει. Πρέπει να κάνω κάτι δραστικό για να σταματήσει να προσπαθεί...

"Να μου πεις την αλήθεια!" ζητά κοιτώντας με κατάματα.

"Να σου πω την αλήθεια;" γελάω και γνέφει.

"Πολύ καλά λοιπόν!" μονολογώ.

"Η αλήθεια είναι ότι δεν σήμαινες τίποτα για εμένα. Εσύ μπορεί να με θεωρούσες φίλη σου όμως εγώ δεν νοιάστηκα ποτέ για εσένα. Είσαι σπαστικός και χώνεις την μύτη σου παντού. Προσπαθώ απελπισμένα εδώ και τόσες μέρες να σε ξεφορτωθώ χωρίς να σε πληγώσω, όχι τίποτα άλλο απλά για να μην έχω ενοχές μετά, αλλά εσύ εκεί να προσπαθείς και να προσπαθείς ξανά και ξανά. Απλά σταμάτα εντάξει; Δεν σε θέλω στην ζωή μου ούτε ως φίλο, ούτε ως τίποτα. Ακόμα να το καταλάβεις;" λέω και ορκίζομαι πως άκουσα την καρδιά μου να σπάει. Δείχνει διαλυμένος από τα λόγια μου. Θεέ μου, πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως το κάνω για εκείνον, αλλιώς θα καταρρεύσω.

"Για την ακρίβεια μόλις το κατάλαβα..." δηλώνει κοιτώντας αλλού. Κάνει κίνηση για να φύγει αλλά σταματάει τον εαυτό του και με κοιτάει.

"Ξέρεις κάτι; Νόμιζα πως ήσουν ξεχωριστή... Αλλά αποδείχθηκε ότι είσαι ίδια με τις άλλες... Και ίσως και χειρότερη!" λέει με μίσος και απέχθεια και αναγκάζω τον εαυτό μου να χαμογελάσει.

"Αυτή είμαι! Δεν το κρύβω!" λέω και με πλησιάζει απειλητικά. Πισωπατώ ώσπου συγκρούομαι με τον τοίχο.

"Αν δεν ήσουν γυναίκα, θα σε χτυπούσα!" προειδοποιεί και στραβοκαταπίνω. Έλα Αλίκη πρέπει να δώσεις και το τελειωτικό χτύπημα...

"Απομακρύνσου, με αηδιάζεις!" λέω με ένα μειδίαμα να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου.

ΤΕΛΟΣ FLASHBACK

Την συνέχεια νομίζω πως όλοι μπορούμε να την προβλέψουμε. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα ξεχάσω και έφυγε. Από τότε δεν έχει κάνει καμία απολύτως κίνηση για να μου μιλήσει. Δεν τον κατηγορώ, εγώ στην θέση του στην πρώτη προσβολή θα απομακρυνόμουν. Ενώ εκείνος επέμενε και επέμενε μέχρι που το ποτήρι ξεχείλισε. Του μίλησα απαίσια εκείνη την ημέρα, απορώ πως συγκρατήθηκε και δεν με χτύπησε όπως είπε. Εγώ θα το έκανα... Η καθημερινότητα μου από τότε έχει γυρίσει στους παλιούς της ρυθμούς. Σπίτι-σχολείο-σπίτι. Αυτό που έχει αλλάξει είμαι εγώ. Υπενθυμίζω καθημερινά στον εαυτό μου τον λόγο που έπραξα έτσι όπως έπραξα αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι μέσα μου επικρατεί μια κόλαση. Η Βανέσσα ανησυχεί πολύ για εμένα και προσπαθεί σκληρά να με κάνει ξεχαστώ αλλά ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση.

"Αλίκη μπορώ να σου μιλήσω λιγάκι;" ρωτάει η Βανέσσα καθώς ετοιμάζομαι να μπω στην τάξη μου.

"Βανέσσα χτύπησε το κουδούνι. Πες μου μετά!" προτείνω αλλά δεν φαίνεται να πτοείται.

"Όχι Αλίκη θα με ακούσεις τώρα!" απαιτεί. Γνέφω ηττημένη και την ακολουθώ.

"Δεν μπορείς να μου πεις εδώ;" ρωτάω καθώς καταλαβαίνω ότι με οδηγεί στα αποδυτήρια.

"Όχι θα μιλήσουμε καλύτερα στα αποδυτήρια, οι δύο μας..." λέει και παραξενεύομαι. Γιατί δεν μπορεί απλά να μου πει εδώ; Κάτι σκαρώνει και θα το μάθω...