Undiscovered love

Κεφάλαιο 6ο

Μια ακόμα ημέρα ξημερώνει και απρόθυμα σηκώνομαι από το ζεστό μου κρεβάτι. Πλένομαι βιαστικά και φορώ ένα τζιν σορτς με μια απλή, λευκή κοντομάνικη μπλούζα. Βάζω τα λευκά all star μου, τοποθετώ την σχολική μου τσάντα στον ώμο μου και κατεβαίνω κάτω για να φάω πρωινό.

"Καλημέρα!" καλημερίζω την μαμά μου με ένα φιλί στο μάγουλο.

"Καλημέρα Αλίκη μου! Να σου σερβίρω τηγανίτες και φρέσκο χυμό;" ρωτάει και γνέφω.

"Να σε ρωτήσω Αλίκη μου... Ήταν κάποιος εδώ χθες;" ρωτάει καθώς βάζει τις τηγανίτες σε ένα πιάτο.

"Εμ... Ναι ήρθε ένα παιδί για να κάνουμε την εργασία στο project." απαντώ ειλικρινά και μου δίνει το πρωινό μου.

"Ποιος είναι; Θέλω να τον γνωρίσω..!" ζητάει και αρχίζω και αγχώνομαι. Δεν είναι ότι θα παντρευτούμε κιόλας, μία απλή εργασία κάνουμε μαζί.

"Μαμά..." γκρινιάζω.

"Έλα κόρη μου θα περνάτε πολλές ώρες μαζί, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για να σταματήσει η μαμά να είναι περίεργη, είναι να μου τον γνωρίσεις!" υπερασπίζεται τον εαυτό της και παραδίνομαι.

"Καλά." μουρμουρίζω και αφού την χαιρετήσω βγαίνω από το σπίτι. Σε λιγότερο από 10 λεπτά βρίσκομαι στο σχολείο.

"Καλημέρα!" με καλημερίζει χαμογελαστή η Βανέσσα και κατσουφιάζω.

"Τι έπαθες εσύ πρωινιάτικα;" ρωτάει φανερά διασκεδασμένη από την αντίδραση μου.

"Σκάσε. Η μαμά μου φταίει..." μουρμουρίζω και τρίβω νυσταγμένη τα μάτια μου.

"Γιατί τι έγινε;" ζητά να μάθει.

"Θέλει να γνωρίσει τον Οδυσσέα!" λέω τσιτωμένη και γουρλώνει τα μάτια της. Την βλέπω που προσπαθεί σκληρά να συγκρατήσει το γέλιο της.

"Κόφτο δεν είναι αστείο!" παραπονιέμαι και σηκώνει τα χέρια της σε θέση άμυνας.

"Οκαυ οκαυ, συγνώμη!" λέει και μου κάνει νόημα να κοιτάξω πίσω μου.

"Έρχεται προς το μέρος μας..." δηλώνει και παραμένω σιωπηλή.

"Καλημέρα!" μας καλημερίζει ο Οδυσσέας τραγουδιστά και γελάω. Με αγκαλιάζει φιλικά και ύστερα στρέφει την προσοχή του στην Βανέσσα.

"Βανέσσα πώς είσαι;" ρωτάει από ευγένεια.

"Καλά είμαι εσύ;" απαντάει και χαμογελάει ελαφρά. Εκείνος γνέφει και στρέφει την προσοχή του ξανά σε εμένα.

"Τα λέμε στο μάθημα!" δηλώνει και γνέφω. Ύστερα φεύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμάς.

"Τι συμβαίνει;" ρωτάει η Βανέσσα και σηκώνω το φρύδι μου μπερδεμένη.

"Τι εννοείς;" ρωτώ ανυποψίαστη.

"Αγκαλιές, φιλιά... Τι γίνεται μεταξύ σας;" ρωτάει πονηρά και μέσα μου εύχομαι αυτά που υποψιαζόταν η Βανέσσα να ήταν αληθινά, μα δυστυχώς απέχει πολύ από αυτό.

"Απλά τον βοηθάω Βανέσσα... Τίποτα το σημαντικό!" ανασηκώνω απογοητευμένη τους ώμους μου.

"Δεν μου φαίνεται για τίποτα το σημαντικό!" λέει και αρχίζω και θυμώνω. Αν αισθανόταν κάτι παραπάνω από απλό ενδιαφέρον για εμένα θα το είχα καταλάβει, δεν είμαι χαζή.

"Ε λοιπόν είναι!" απαντώ θυμωμένη και γνέφει ηττημένη.

"Ας μην μαλώσουμε για αυτό!" προτείνω και γνέφει ξανά.

[...]

"Τι κάνεις το απόγευμα;" ρωτάει ξαφνικά ο Οδυσσέας στην μέση του μαθήματος.

"Τίποτα το ιδιαίτερο..." απαντώ διστακτικά.

"Τέλεια! Στις 19:00 να είσαι στην καφετέρια boss." με προστάζει και τον κοιτάω χαμογελαστή.

"Τι έχεις στο μυαλό σου;" ρωτάω ανυπόμονη. Δεν το πιστεύω πως θέλει να βγούμε οι δύο μας.

"Θα δεις!" δηλώνει και η φαντασία μου οργιάζει. Δεν το πιστεύω ότι θα βγω με τον Οδυσσέα. Οι δύο μας.