Baby,please don't cut(voltooid)

hopeless

CALUM POV.

hopeloos... hopeloos zat ik te wachten.. zou ze nog leven? ik hoop van wel! ik wil haar echt beter leren kennen. Ze mag nog niet dood gaan.. Ik werd uit mijn gedachten gezet door de dockter die binnen kwam. "Ze heeft heel veel bloed verloren" zei ze. "Betekent dat ze nog leeft?" vroeg ik. "Ja ze leeft nog. "We konden haar nog op tijd redden, als jullie later waren gekomen was ze er niet meer geweest" zei ze. "Mag ik haar zien?" "Ja hoor, je moet alleen wachten tot als de verpleegers en verpleegsters haar in haar kamer hebben gelegd." "Ok" zei ik. Ik was nog blij dat ze leefde maar hoe zou ze er uit zien? pff was ik wel klaar om haar te zien? ja ja ja zei ik tegen mezelf. Op dat moment zag ik de verpleegers een bed met Sanne erin. Ik schrok even. ze zag er anders uit , lijkbleek en zo leeg. het leek alsof ze al een tydje niet had gegeten. Ik volgde hun tot in haar kamer en daar zat ik dan, naast het bed van Sanne , op een stoel, aan het wachten tot ze bijkwam.

Na 3 uur viel ik langzaam maar zeker in slaap. Ik wou mijn ogen open houden maar mijn oogleden werden te zwaar en moest Sanne voor even achterlaten...

Opeens werd ik wakker door een machien die een piepsignaal gaf. Ik werd heel snel wakker, ik denk dat ik nog nooit zo snel ben opgestaan. Ik zag dat de machine voor de hartslag van Sanne aan het piepen was. In 1 flits zag ik alles heel rap voorbij gaan Ik werd door een verpleegster uit de kamer gehaald en ze sloten alles en ik wist dat dit niet niets goed kon voorspellen.

Weer zat ik in de wachtkamer.. nou ja te wachten. Met de zelfde vragen, zou ze nog leven? Is alles nog goed? Wat heeft ze?

Weer na een halfuurtje kwam diezelfde verpleegster buiten en zei dat ze Sanne weer op het nippertje hebbben gered en dat ze een sterk meisje was. Dat wist ik. Ze zei er nog bij dat Sanne een lichte hersenschudding had en een gekneusde voet. Wat me vrij logisch klonk. Ze had een enorme klap gekregen. Ze zou dus op krukken moeten lopen, dat wist ik op voorhand al. Je kon ten slotte niet leunen op een gekneusde voet en weer zat ik naast haar bed maar deze keer ging ik niet slapen. Ik zou wakker blijven tot als zij bijkwam, welk moeite ik er ook voor moet doen.