Baby,please don't cut(voltooid)

it's over

SANNE POV.

Ik was bij Calum thuis. We waren op zijn kamer. Ik keek wat rond en zag een foto van ons , ik glimlachte naar hem. Hij kwam tot bij mij en nam mijn handen vast. Hij zag het verband. Ik trok mijn handen uit zijn handen. "Wat is er gebeurt?" vroeg hij. "Verbrand" loog ik. Tot mijn ergernis nam hij  mijn hand en maakte het verband los. Ik deed niets, ik stond stil. Ik kon niets meer zeggen,niets meer doen. "Waarom Sanne? en sinds wanneer al? en wanneer? en waarom? Geef ik je geen liefde genoeg?" "Neen! Het heeft niets mejouw te maken... Ik doe het al een tijdtje. Ik heb het vroeger gedaan door dat gepest en toen was ik gestopt en achteraf, toen ik dacht dat je me ook wou pesten enal , deed ik het voor het eerst weer en dan daarstraks aan de wc's.."  "Pleas doe dat niet meer.. Nooit meer. Als je je slecht voelt , kom dan praten met mij. Ik smeek het je." "Je gaat zien, ze gaan me weer beginnen pesten!" zei ik huilend. "Neen, tegen morgen is dat al beginnen rusten." " Denk je?" "Ja , geloof me" "ok" zei ik. Hij gaf me en kus en rond 21u. ging ik weer naar huis.

volgende morgend

Deze dag voelde ik me beter, veel beter. Ik voelde de zelfvertrouwen,die ik al een tijd kwijt was, weer. Calum had gelijk. Het was vandaag indderdaad beter. Het leek even dat iedereen het vergeten was. Totdat ik alleen,zonder Calum, in een klaslokaal binnen kwam. Ze begonnen weer te lachen en er kwam een jongen tot bij mij en sloeg me in mijn gezicht. Ik had er genoeg van. Ik stuurde Calum een bericht:

Ik hou van je met heel mijn lichaam,hart en ziel tot de dood

xx

ik skipte de volgende klassen en ging naar huis.

CALUM POV.

Ik kreeg een bericht van Sanne. Alles ging goed. Ik antwoordde haar:

ik hou ook van jouw!

xx

Ik was blij dat alles weer goed ging. Maar waarom zou ze zoiets sturen? "Mevrouw, ik moet even naar het toilet" loog ik. "Ok, ga maar" Ik liep uit de klas en ging naar de klas van Sanne. Ik stond voor de deur en zag Sanne niet in haar klas. ik ging naar de wc's en darr was ze ook niet. Ik begon toch al wat te stressen, ik nam mijn fiets en ging de school uit. Ik heb nog nooit zo hard gefietst dan nu. Ik fietste naar het huis van Sanne. De voordeur was open. Ik hoorde water lopen van boven. Mijn hart botste heel veel. Ik liep naar boven en zag Sanne in de badkamer vol bloed. Ze bewoog niet! Ik pakte haar hand en zag dat ze zich weer had gesneden. "Sanne! Sanne! nee waarom!?"

In het ziekenhuis.

Na een uur kwam een dockter uit de operatiekamer. "Ze heeft veel bloed verloren" zei hij. "Dus ze leeft nog?" vroeg ik. "Dat weet ik nog niet." hij ging terug naar binnen. Daar was ik weer. Wachten wachten... Dit was allemaal mijn fout. Ik was er niet voor haar. Ik moest bij haar zijn. Ik  kon het voorkomen maar lette er niet op en ik dacht dat ze beter ging..  Zo een gedachten had ik een uurtje lang tot diezelfde dockter weer buiten en zei " Sorry voor deze woorden dat ik ga zeggen. Sorry voor je verlies" Neen dat kan niet. Ik mag haar niet verliezen. Tranen vulde mijn ogen. Mijn wereld, mijn meisje heeft zelfmoord gepleegd!

Ik dacht dat ze een belofte maakte door haar niet meer te snijden.