Baby,please don't cut(voltooid)

I can't live without you

CALUM POV.

Ik liep weg. Ik wou geen medelijden van Luke, neen ik wou Sanne terug. Hoe kon ze nu zomaar van mij weg gaan? Ik had/heb haar nodig. Ik stopte met lopen bij een brug. Ik dacht na. Zou ik? of  toch maar niet? Ik wil wel graag terug bij Sanne zijn maar wat dan met Luke,Michael en Ashton? Of simpel weg 5 Seconds Of Summer? Het boeit me niet. Het is door de band dat Sanne weg is, mijn schuld.  Ik stapte o het randje van de brug en keek over het muurtje. Het zag er diep uit. Als ik hier in zou springen ben ik sowinso dood, of beter gezegd Sanne. Mijn doel.  Ik klamde me weer tegen de muur en weer begonnen de tranen te stromen over mijn wangen. "Sanne, pleas, kom terug. Ik kan niet zonder jou leven.  Als jij niet tot bij mij komt, kom ik wel tot bij jouw." "Wat ben jij van plan?" Ik draaide me om en zag de mama van Sanne. Haar ogen waren ook betraand. "Je gaat toch  niet springen?" drong ze door. "Neen?"  loog ik. "Komaan, je gaat hier niet zomaar hier zitten en aan het wenen ." "Oke ja." zei ik. "Sanne heeft een verkeerde beslissing gemaakt door uit het leven te stappen, daarom moet jij diezelfde fout ook niet maken." "Ik kan niet zonder haar, ze was echt mijn alles en dat blijft ze nu nog steeds. Ik kan het gewoon niet aan." en daar kwamen de tranen weer. "Sta op" ik stond op. Ze gaf me een knuffel. "Kijk, ik heb het oook niet makkelijk maar als het je wat kan troosten, ze heeft een enveloppe achter gelaten. Jouw naam stond er op" ze gaf me de enveloppe. "Lees hem thuis, als je alleen bent. Ik loop even met je mee naar huis. Het is toch op de baan. Ik wil zeker zijn dat je thuis geraakt." "Oke" antwoordde ik.  Ik stopte de enveloppe in mijn binnenzak en liep met haar mama mee. "U mist haar ook hè?" zei ik en verbrook de stilte. "Ja tuurlijk, ze was een prachtmeisje." "Inderdaad, spijtig dat ze het zelf niet zag." antwoordde ik. "Calum, jij hebt ,om maar te zeggen, haar langer laten leven." zei ze. "Hoe dat?" antwoordde ik. "Zonder jouw aren we haar al langer kwijt" "Ja en door mij is ze nu dood" zei ik. "Neen dat is niet waar. Je mag nooit jezelf de schuld geven! Ze had het zelf gekozen." "Ja maar toch. Ik voel me schuldg, door mij begon ze haar weer te snijden." "Ja en wij hadden het niet door/gezien dat ze terug haar aan et verwonden was."

En zo babbelde we de hele wandelrit over Sanne. Het deed me deugd om met iemand te praten dat me begreep.

"Danku mevrouw, het deed me plezier dat ik met iemand kon praten dat me begreep." "Dat is graag gedaan." Ik zwaaide ze nog uit en ging binnen. "Waar eb jij gezeten! Ik was doodonegerust!" zei Luke. "Ik had tijd voor mezelf nodig" antwoordde ik. Luke, Ashton én Michael kwamen op me afgerend en knuffelde me. "Sorry dat ik zo btot deed Cal" zei Michael. "Het is niet erg maar als het niet erg is zou ik nu graag ALLEEN naar mijn kamer willen gaan." "Je gaat toch niet doen héè?" vroeg Ashton. "Neen, ik heb van de mama van Sanne een brief gekregen dat naar mij bedoelt is, van Sanne." "Als het niet gaat, roep ons dan hè?" zei Michael. "Tuurlijk" zei ik. En liep de trappen op. Ik deed de deur van mijn kamer open en plofte me neer op mijn bed. Zou ik het wel lezen? Wat als het te erg was? of erger nog! Ik besloot om het toch te lezen. Als ik het net zou lezen zou ik nooit weten wat er in staat. Ik deed de enveloppe open en OMG neen... dit meen je niet!