Baby,please don't cut(voltooid)

the hospital

CALUM POV.

Ik stond voor het ziekenhuis. Zou ik gaan? of zou ik toch maar terugkeren? Neen ik ga naar Sanne. Ik ben al tot hier geraakt en ik ga haar niet de steek laten.  Ik zette mijn eerste stap binnen het ziekenhuis.  Ik ging naar de balie. "Sorry voor het storen, maar waar is de kamer van Sanne Van Weyenberg?" "5de verdieping, kamer 234" "Oke bedankt"  zei ik. Ik liep naar de lift en drukte op de juiste verdieping. Ik was zenuwachtig. Hoe zou ze eruit zien? Nog steeds als mijn Sanne of ga ik haar niet meer herkennen? Ik liep door de gang. Ik keek naar de kamernummer, 200. Pff, ik had er nog veel te gaan. Na 10 minuten was ik aan kamer 230. Mijn hart bonste nu heel hard, zo hard dat het mij niet kon verbazen dat de verpleegster die me net passeerdde het zou hebben gehoort. Eindelijk, ik was aan kamer 234. Ik kloppte op de deur, maar geen antwoord. Ik deed de deur open en het bed was leeg. Ik keek verder in de kamer maar niemand. Ik ging terug in de gang en de eerste verpleegster die ik tegen kwam vroeg ik "Excuseer maar ze hadden my aan de bali vertelt dat ik Sanne Van Weyenberg in kamer 234 kon vinden maar daar is niemand." "Dat is normaal, ze ligt in coma, ze ligt een gang verder op het intensieve" "Oke bedankt" en ik liep zoals ze zei een gang verder. Ik keek naar die kamers en het waren kamers met doorzichtbare muren en op de deur was de naam van het patient geschreve. Ik keek wat verder en daar zag ik de kamer van Sanne. Ik opende de deur en ik zag Katja. "Ben je toch gekomen, ik dacht dat je niet meer kwam" ze kwam tot by my en gaf me een knuffel. "Yo man!" zei iemand. Ik keek achter Katja en daar was Austin."Hallo" zei ik terug en hij kwam tot by my en gaf me een hand. "Hoe gaat het met haar?" vroeg ik. "Weten we niet" zei Austin. "Mag ik even met haar alleen zijn?" "Ja horr, kom austin we zijn weg" zei Katja. Ik ging naast het bed van Sanne staan. Ze zag er bleek uit. Ik ging zitten naast haar bed. Ik pakte haar hand en bleef kijken naar haar en nog geen minuut later vielen er tranen. "Ik mis je Sanne, pleas kom terug! Het is hier niets zonder jouw" zei ik maar geen antwoord. Ik legde mijn hoofd tege haar hand. "Pleas kom terug, alstublief,alsje!" Tranen stromen van mijn wangen,vervolgd op haar hand. "ik hou van je" zei ik vervolgens. *pieppiepiepiep* Het machien dat haar hartslag gaf begon te flippen. Nog geen halve minuut later kwamen er een 7tal dockters en 1 van de dockters trok me weg van Sanne. Ik werd buiten gezet. "Wat is er gebeurt" vroeg ik. "Haar hart werkt niet meer" "Neen dat mag niet!""Kijk mebneer we gaan ons best doen maar laat het nu even zo" Hoe kon ik het in godsnaam zo laten! Zou ze nu echt dood zijn?