Last Wish Operation

Chapter 17

Hangang Chapter 20 na lang po ito bago mag-Epilogue. 

--

Chapter 17

-Alyziana-

“Welcome to the Philippines.” Sabi nung nasa speaker. Ibig sabihin ay nandito na ako sa Pilipinas at ilang minuto na lang ay makasama ko na si Yumi. Bumamaba ako sa eroplano wearing denim shorts, fitted yellow shirt at my five inches pumps. I also have my carry-on bag. It’s hard to believe na for only more than a year ay natapos ko ang pag-aaral ko hanggang high school with matching lesson pa kay Grandma Camy ng mga fashion tips.

Ilang minuto pa ay nasa cart na ang mga baggages ko at tinutulak ko na papunta sa departure area. Walang sasalubong sa akin, alam ko yun dahil alam kong busy sila at si Daddy lang naman ang pinagsabihan ko pero from the far end ay nakita ko si Daddy na nakatayo with his bodyguards sa likod niya at may hawak pa siyang placards saying Welcome Home Alyziana Blaze! Nakakatuwa naman kaya napatakbo ako kay Daddy at niyakap siya kahit five inches ang heels ko.

“You are getting taller.” Saad ni Daddy.

“Dad, I am already seventeen and I am almost eighteen.” Sabi ko. Nakita ko namang kinuha na ng mga bodyguards niya yung mga bagahe ko. “Wait Dad, did mom know?” Tanong ko.

“They don’t know that you are coming home. I promise you that we will surprise your mom.” Sabi ni Daddy. Napayakap naman ako ulit sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.

“Yay, love you Dad!” I squeaked. Nagpunas naman si Daddy ng pisngi kung saan ko siya hinalikan.

“Marunong ka ng magmake-up?” Tanong niya. Tumango ako at napangisi si Dad. “Come on, let’s get you home.” Sabi niya at tuluyan kaming pumasok sa loob. Habang nasa biyahe kami ay hindi ko maiwasang hindi maalala yung nangyari almost two years ago.

*Flashback*

 

Pagka-uwi ko galing sa ospital ay sinabi ko na sakanila na payag na ako pero sa isang kundisyon. Gusto ko isang buwan lang makalipas ngayon araw, wala naman silang nagawa kaya sinunod nila ako. Nagulat din si Yumi sa desisyon ko dahil parang hindi daw siya prepared para doon pero sabi ko mas mabuti ng maaga para mapagaling din nila ako doon, pumayag naman siya kaagad basta ang sabi lang niya kailangan namin lagi ng communication.

“Blaze, don’t forget me.” Sabi ni Yumi habang yumakap sa akin.

“Of course not. Mahal kita, eh.” Sabi ko.

“Hindi mo ba talaga siya dadalhin?” Umiling ako. “Mas mabuti ng narito siya kaysa doon baka ma-homesick lang yun.” Tawa ko. Yung tinutukoy namin ay yung urn ni Ezequiel. Gusto kasi niya na dalhin ko pero hindi ako pumayag. Biglang tinawag na yung airplaine flight number ko kaya nagpaalam na ako sa kanila. Ang huling tingin ko ay ang nakaupong Yumi habang yakap-yakap siya ni Ninang Yannie.

*End of Flashback*

 

Almost everyday kaming nag-uusap ni Yumi until one time hindi na kami nakapag-uusap dahil busy na siya sa mga activity niya. Napag-alaman ko kasing nagpaka-busy siya para hindi raw siya maging malungkot ayon kay Ninang Yannie. Nakita naman kami ni Yumi once kasi bumalik ako dito for my little brother’s christening. Yes, my little brother na ako si Lukas Charles or tawag ni Kayezza ay Luke. He is cute and adorable at mukhang magiging habulin ng mga girls. Nung nagkita kami ni Yumi noon ay sobrang tuwa ko kasi hindi pa rin siya nagbabago towards to me and the end of the night he kiss me for the second time but not in my forehead but on my nose. Medyo disappointed ako and I don’t know why he didn’t kiss me on my lips.