Fuitchi No Kanjo (COMPLETED)

Chapter One: "New Beginnings, New Love?"

"Fujioka kōkū C - 8900-bin no subete no jōkyaku ni chūi o mukete, anata no kōkūki ga Tōkyō, Nihon ni tōchaku shimashita. Sonomama tōjō no oshirase o omachikudasai." (Attention to all passengers of Fujioka Airlines Flight C-8900, your aircraft bound to Japan has arrived. Please remain and wait for the boarding announcements.)

As I took off my earphones, napansin ko na wala na ako sa Pilipinas. Ibang iba ang ambiance dito sa Japan, nakikitaan ng disiplina ang bawat tao dito. Hindi ko tuloy maiwasang ikumpara ang dalawang bansa, pero isa lang ang nasisiguro ko— sobra kong mamimiss ang bayang kinalakihan ko.

Marahil sa ibang tao, kapag nasa ibang bansa sila, kitang kita sa mga labi nila ang ngiti. Pero sa sitwasyon ko kasi ngayon, hindi ko kayang maging masaya. Kamamatay lang ng Papa Yuta ko at kahapon lang no'ng nailibing siya. Kaya naman nagdesisyon si mama na kuhain ako mula sa Pilipinas para maalagaan daw niya ako.

Pero siyempre, aasa pa ba ako sa kanya?

"Anata wa Ichinose Harumi-sandesu ka? Watashi wa Shiga-ka no kazoku doraibādeari, anata o mukae ni kimashita." (Are you Ms. Ichinose Harumi? I'm the family driver of Shiga Family and I'm here to pick you up.)

Nandito na pala ang sundo ko. Well, nag expect ako siyempre na nasa loob si mama. Pero gaya ng laging nangyayari, wala na naman siya. Nginitian ko nalang ito sabay yuko.

"Hai,-sōdesu. Go fuben o okake shite mōshiwake arimasen." (Yes, I am. Thank you and sorry for the inconvinience.)

I can speak three languanges: Filipino, English and Japanese. Kung hindi niyo kasi naitatanong, half filipino and half japanese ako. Hapon ang papa ko at siya ang kasama ko sa Pilipinas habang nagtatrabaho si mama bilang kasambahay sa Japan.

"Tsuini kimashita. Shiga rejidensu e yōkoso." (We are finally here. Welcome to Shiga Residence.)

Bumaba na ako mula sa kotse at napatingin sa ganda ng paligid. Sobrang yaman nga pala talaga ng amo ng mama ko, kaya siguro kahit anong sabi namin sa kanya na umuwi na sa Pilipinas, ay hindi niya magawa. Sino nga ba naman ang pipiliin na mamuhay sa hirap at ipagpalit ang buhay na puno ng karangyaan?

Para sa akin, mga mababaw lang na tao ang handang piliin ang magandang buhay kaysa makasama ang sarili niyang pamilya.

Sinamahan ako ng mga iba pang yaya do'n para pumasok na sa loob ng mansion. Abala si mama sa pagluluto pero agad niyang itinigil ang ginagawa niya nang makita ako.

"Harumi, anak!" salubong niya sa akin at niyakap ako. Ginantihan ko na lamang ito ng yakap at pilit na ngumiti.

"Ma, pagod po ako."

Agad naman ako nitong binitawan. Sana naman makaramdam siya na puno ng poot at pagkamuhi ang nararamdaman ko sa kanya.

"Ay sorry anak, namiss ka lang talaga ng mama. Halika rito, ipapakilala kita sa amo ko." Hinila niya ako kaya wala na akong nagawa. Kumatok siya sa isang kwarto at lumabas do'n ang babaeng medyo may edad na.

"Yarano okusama, watashi no yuiitsu no musume, Ichinose Harumidesu." (Ma'am Yarano, here's my one and only daughter, Ichinose Harumi.)

Agad naman akong yumuko para magbigay galang. "Ohayō, yarano okusama. Koko de watashi o ukeirete kurete arigatō. Kaji o tetsudau koto o yakusoku shimasu." (Good morning, Ma'am Yarano. Thank you for accepting me here. I promise to help with the housework.)

Bakas naman ang ngiti nito sa'kin. "So totoo pala ang sinasabi nitong si Mae? Na magaling ka mag-Japanese? You impressed me, Harumi."

Hindi ko alam paano ako magrereact. So marunong pala siya mag tagalog? Nakakamangha naman. "Hala, opo ma'am."