Yine adımları her zaman oturduğu banka yönelmişti. Hep yaptıgı gibi bankın en ortasına oturup kulaklıklarını taktı ve denizi seyretmeye başladı. Her gün hiç bıkmadan sahile gelip telefonundaki tüm şarkıları dinleyene kadar otururdu burada. Gözlerini yavaşça kapattı esen hafif rüzgarla. Sanki içindeki yarayı alıp götürecekmişçesine daha sert esmesini umdu rüzgarın. Ama geçmedi. Bunca zaman kabuk bile bağlamayan yarası yine geçmedi. Yine kızdı kendine. O çocuk haline. Ne vardı sanki oynamak istemeseydi. Babasının kolları arasında olsaydı şimdi. Yanakları kızarmış, gözleri sulanmıştı yine. Alışmıstı artık bu hallerine. Ama babasının olmayışına asla. Asla alışamazdı güvenli kollarının arasında olamamaya.. kulaklıklarını çıkardı ve uzunca baktı gökyüzüne. "Özür dilerim baba." Son sözlerini söyleyip kalktı yerinden. Ve yürümeye başladı kalbindeki sızıyla. Yine bırakamamıştı, atamamıştı o yarayı. Acılarını bir kafesin içine tıkmış ve anahtarını kaybetmiş gibiydi. Yürüdü. Sadece yürüdü güneşin batışının eşliğinde. Arkasında ise sadece hüzün bırakmıştı. 6 yıllık bir hüzün.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YARA
Romanceİki yaralı kalp. Biri anne diye bağırır. Diğeri baba diye ağlar. İkiside birbirinden habersiz acıları ile yaşar. Ama bilmiyorlar ki birbirlerirnin ilacı olduklarını Bilmiyorlarki yaralarının merhemi olduklarını. İki yaralının iyileşme hikayesi bu. S...
