firsts are memorable, changlix ✓

『First Cuddle & Snuggle』

21.10.2017

"Beynin yerinde mi?" Mutfağa girecekken duyduğum kızgın sesle durdum. Bu kapı dinlemelerim çok meşhur olmuş olsa da, önceden dediğim gibi ben iyi bir arkadaştım.

İçeriye bir göz atıp geri çekildim. Ne oluyordu? Mutfakta bulaşıkları yıkamakla görevli olan Seungmin ve Hyunjin vardı, olması gerektiği gibi. Ama pozisyonları hiç de olması gerektiği gibi değildi. Seungmin mutfak tezgahına yaslanmış ve kollarını kavuşturmuş, Hyunjin de onu oraya sıkıştırmış ve üzerine eğilmiş vaziyetteydi. Ayrıca Seungmin'in kızgın sesine bakarsak bir şeyler yolunda gitmiyor gibiydi. O pek fazla ciddi olarak kızmazdı. Şimdiki sesi çok farklıydı ama. Baya kızmıştı anlaşılan.

"Tabii ki yerinde! Çocuklara niye söylemek istemediğini anlamıyorum, onlar bize söylemedi mi? Chan hyung o gün bize başka bir çift var mı diye sormadı mı? O gün söylemeyi o kadar çok istedim ki... Elimi kaldıracakken bana attığın o ters bakışı unutamıyorum! Neden korkuyorsun bu kadar? Neyden korkuyorsun bu kadar?! Düzgün bir sebep sunmazsan bana gerçekten bir şey söylememize gerek kalmayacak, Seungmin. Ortada sevgili olmamız diye bir şey kalmayacak çünkü. Bu hareketlerinden sıkıldım, saklamak istemenden sıkıldım, neyin olduğunu söylememenden sıkıldım! Bu iş çocuk oyuncağı değil, ben senin sevgilinim. Anlatman gerek, tamam mı? Bana ne olduğunu anlatman gerek!"

Duyduğum şeylerle gözlerim büyümüştü. Birincisi, Seungmin ve Hyunjin sevgili olup bunu bizden saklamıştı. İkincisi, Hyunjin Seungmin'i söylemediği şey neyse onu yine söylemezse ayrılmakla tehdit etmişti bir nevi! Bunları yaparak çok günah işliyordum ama iyi bir arkadaş olmak bazen günah işlemen gerek demektir.

"Biliyorum! Biliyorum, sevgilimsin..." Seungmin'in sesi biraz kısık gelmişti. Şu an onları göremediğim için kafayı yiyordum. Yaslandığım duvardan yavaşça çekildim ve onları gözetlemeye çalıştım. Hyunjin daha fazla Seungmin'e eğilmişti, kaşları da çatıktı ama Seungmin kavuşturduğu kollarını çözmüş ve başını yere eğmişti. Çok masum duruyordu ama asla öyle değildi...

"O zaman bana ne olduğunu söyleyecek misin?" Seungmin'den ses çıkmayınca Hyunjin kulağına bir şeyler fısıldadı. Seungmin sanki şok olmuş gibi kafasını kaldırınca ben de panikleyip saklandım. Beni görebilirdi. Onları rahat bırakıp salona gitmeye karar vermişken Hyunjin'in sesini duydum." Hadi, sevgilim. Bana anlat ve onlara açıklayalım. Tamam mı?"

Gerisini duymadan salondaki koltuğa atladım. Koltuğun bir tarafındaki Jeongin'i de zıplatmış ve kötü bakışlar kazanmıştım ondan, ne kadar kötü olabildiyse? Telefonumu çıkarıp bir şeyler yapacaktım ki, odaya içinde minnoş sevgilimin de olduğu grup üyelerimiz giriş yaptı. Minnoş sevgilimden önce yanıma Jisung oturunca benim yanıma gelemeyen sevgilimi bileğinden çekip dizlerime oturttum. Millet daha fazlasını yapıyordu. Bir zahmet yer kalmayınca dizime de otursun Felix.

"Hayırdır ya niye hep beraber geldiniz?" Jeongin'in sorusuna cevap vermeden salona gelen Hyunjin'e baktılar.

"Biz Seungmin ile 5 aydır çıkıyoruz,duyuru bitmiştir. Dağılabil-"

"NE?" Kucağımdaki sevgilim kalın sesiyle bağırmıştı ve kulaklarımı çınlatmıştı. "Keşke ben dibindeyken bağırmasaydın Lix."

Bana dönüp o üzgün gözlerini gösterince gülümsedim ve kafamı omzuna koydum.

"Gerçekten mi?" Diğerleri sanki biliyor gibi takmazken Jeongin sesi titreyerek sormuştu. Niye bu kadar üzüldüğünü anlamamıştık hiçbirimiz.

"Evet de... Sen üzüldün mü yoksa bana mı öyle geldi?" Seungmin Jeongin'in yanına giderek dizinin dibine oturdu ve şaşkınca sordu. Ben de kafamı kaldırdım, meraklandım. Herkesin gözü ondaydı zaten.