firsts are memorable, changlix ✓

『First Surprise』✓

11.08.2018

Bugün doğum günümdü.

Uyandığımdaysa kimse evde değildi. Dün Felix ile birlikte bir şeyler yapmıştık biz. Chan hyungların hep yaptığı şeyler gibi.... Ama daha fazla ileri gitmedik, gidemezdik. Ben de gitmek istemedim, o da.

Buna rağmen onu yanımda görememek kötü hissettirmişti, hiç kimseyi evde görememek kötü hissettirmişti. Doğum günümü unutmuş olabilirlerdi, insandılar sonuçta ama koca yurtta tek olmak...

Telefonumu çıkarıp Felix'e mesaj attım. Kahvaltıyı yapana kadar gelirler diye düşünmüştüm, nerede olduklarını da bilmiyordum. Ama gelen de yoktu giden de. Meraklanmıştım.

- °Lix♡ -

Changbin: Neredesin?

°°Lix♡: Şirkette.
Sen neredesin?

Changbin: Evdeyim Felix.
Diğerleri nerede?

°°Lix♡: Onlar da burada tabii.
Niye evdesin ki sen?

Changbin: Uyandığımda evde kimse yoktu.
Hem bugün tatil günümüz değil mi?

°°Lix♡: Ne tatili ya?
Bugün 11 Ağustos.
Tatil falan yok.

Changbin: İyi, tamam.
En azından bugün 11 Ağustos olduğunu biliyorsun :)

°°Lix♡: Bugünün tarihi, niye bilmeyeyim?
Her neyse, şirkette görüşürüz sevgilim <3

Changbin: Bir şey demeyi unutmadın mı sence de?
Bugün aslında özel bir gün hani...

°°Lix: Özel bir gün mü?

Changbin: Tamam, sorun yok.
Boşver.
Geliyorum.

Görüldü

||||

Felix hatırlamıyordu... Aslında pek dert etmezdim böyle şeyleri, herkes bir şeyleri unutuyordu çünkü. Ben de öyleydim. Ama bilmiyorum, sonuçta sevgilisiydim... Sürpriz falan olacağını da sanmıyordum. Ne vaktimiz vardı ne de hâlimiz.

Bu düşüncelerimle şirkete gitmek üzere giyindikten sonra yurttan çıktım. Biraz kırılmıştım.

§§§§§§

"Neredesin sen hyung!?"

Pratik odamıza girdiğim anda bana doğru kızgın ve endişeli gözlerle koşan Hyunjin ve yerde bileğini tutmuş oturan gözleri dolu Felix ile ne olduğunu anlayamadan içime bir korku yayıldı.
Diğerleri Felix'in etrafında iyi olup olmadığını soruyorlardı.

Çantamı yere atıp koşarak Felix'in yanına çömeldim.

"Felix! Bebeğim ne oldu? İyi misin, hm? Of, tabii ki değilsin! Hastaneye gidelim hadi, çok kötü görünüyorsun. " Çok endişelenmiştim. Onu öyle gözleri dolu görünce bileğini incitmesini sağlayan şeyi boğasım gelmişti. Bir elini koluma koyup sıvazladı.

"Ben iyiyim ama bileğim acıyor Changbin." Yüzü her an ağlayacakmış gibi bana bakarken kaşlarımı çattım.

"Nasıl oldu bu?"