Memories you won't forget

-000-

~Louis POV~

Ik liep door het hele huis heen, zoekend naar Harry. Ik kon hem nergens vinden, waar zou hij toch zijn? Langzaam liep ik de tuin in, kijken of hij daar was. Hij was er niet. Ik verliet het huis en zocht de plekjes op waar hij vaak kwam. Het park en de Starbucks. Ik besloot om eerst naar de Starkbucks te gaan, aangezien hij daar van hield en niet zonder kon leven.

"Heeft u misschien een lange jongen gezien met bruin, krullend haar en fel groene ogen?'' Vroeg ik aan een medewerker toen ik daar aankwam. ''Het spijt me, ik heb hem niet gezien.'' Antwoorde de medewerker. Hij moest toch ergens in de buurt zijn? Harry zou nooit maar dan ook echt nooit ver weg van de Starbucks gaan. Ik liep door naar het park, waar ik kinderen zag spelen in het speeltuintje en gelukkige gezinnen zag picknicken op het helder groene gras. Ik keek overal. Nergens een Harry te bekennen. Langzaam liep ik verder naar het einde van het park, waar zich een afgestorven plek bevond. Het was daar eng en donker, vond ik. Steeds dichter bij kwam ik. Ik werd nerveus. Ik kwam hier nooit. Het gerucht was dat op deze plek vaak kinderlokkers en moordenaars zaten, die je zouden pakken als je ook maar iets te ver in hun buurt zou komen. Opeens zag ik ergens achter een dikke boom iets roods uitsteken. Toen ik vlakbij de boom was hoorde ik snikkende geluiden, iemand was aan het huilen. Het was Harry, die in zijn rode sweater zat te huilen achter een boom. ''Harry! Dus dáár zat je al die tijd! Ik kon je nergens vinden.'' Zei ik bezorgd. ''Laat me verdomme met rust.'' Kwam er uit zijn mond. Ik deinste een stapje achteruit. ''Sorry, ik wilde je alleen maar hel-'' ''Ik zei laat me verdomme met rust! Ga weg! Laat me hier dood gaan oké!" Ik schrok. Ik kwam dichter bij en ging naast hem zitten. Harry zei geen woord. Het enige wat hij deed was huilen. Hij hield zijn arm vast, die helemaal onder het bloed zat. ''Wat is er gebeurd met je arm?!'' Vraag ik geschrokken. ''Gaat je niks aan. Ga weg, ik wil alleen zijn, ik wil dood gaan.'' Ik zag een mes naast zijn linker been liggen. ''H-Heb jij... Dat zelf gedaan?'' Geen antwoord. Ik realiseerde, ik moest hulp halen, en snel een beetje. Dadelijk zou hij echt dood gaan. Ik rende spontaan weg uit het park, op weg naar huis om mijn moeder te halen, die immers verpleegster was.

En daar lag hij. Dood. Zijn arm vol met bloed, zijn ogen waren gesloten en zijn krullende haren wapperden in de wind. Tranen stroomden over mijn wangen, ik huide hard. Zonder geluid te maken. Hoe kon dit gebeuren? Waarom heeft hij mij nooit wat gezegd? Ik kon hem toch helpen?

Ik zag mijn moeder praten met de mensen van de ambulance. Ik glimlachte zwakjes naar Harry, die levenloos op de brandcard lag. Een van de dokters kwam naar me toe en overhandigde mij een papiertje. ''Dit vonden we in zijn broekzak.'' Zei hij, en ik nam het dankbaar aan. 'Voor Louis.' stond erop geschreven. Ik vouwde het briefje open en las wat er op stond.

Lieve Lou,

Ik weet dat je het moeilijk hebt nu. En het spijt me ontzettend veel dat ik je dit moest aan doen. Ik wilde het niet, maar ik moest wel, ik had geen andere keuze. Ik wilde je in dit briefje alles zeggen. De dingen die ik nooit heb gezegd tegen je, de dingen die ik niet durfde te zeggen. Ik ben het gewoon helemaal zat. Ik wil niet meer leven. De reden daarvoor is, ik kan mezelf niet accepteren. Ik haat mezelf. Ik verdiende jouw liefde niet, maar het was geweldig. Jij was de enige die ik vertrouwde. Ik sneed mezelf. Dat is ook de reden dat ik dood ben nu. Ik kon er niet mee stoppen, het deed me beter voelen, want ik strafte mezelf voor wie ik was. Een vreselijk persoon. Ik wilde het je niet vertellen, omdat ik je alleen maar tot last zou zijn met mijn stomme problemen. Ik wilde je niet verliezen. Het spijt me. Het spijt me zo verschrikkelijk veel. Ik hoop dat je het mij kan vergeven. Ik hou van je.

Hazz.

Ik kon niet meer helder nadenken. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik kon het niet geloven, mijn liefde, mijn Harry pleegde zelfmoord. Het minste wat hij kon doen, was mij alles vertellen. Ik had hem kunnen helpen, ik had hem beter gemaakt met mijn liefde die alleen voor hem bestemd was. Ik had hem mijn hart gegeven als het nodig zou zijn. Zoals nu. Ik had zijn leven kunnen redden.