Ö(z)LÜYORUM

Anlıyorsun Değilmi?

İnsanlardan geriye bir fotoğraf kalır. Yıllar geçtikçe sesini bile unutursun. Elinle tutabildiğin tek şey fotoğraftır. Bu yüzden fotoğraflarda geçmişin burukluğu vardır.
Artık hiçbir şey fotoğraftaki gibi değildir.
Ve fotoğraf, sanki hiçbir şey olmamışcasına güzel kalır. Bir avuç hatıradan fazlasıdır artık.
Hüzünlü bir gülücüktür belki.
Cayır cayır  yanıp da,
kağıda düşmeyen bir kor parçasıdır.
Ellerin yanar, tutamazsın.
Zihnin yanar, hatırlayamazsın.
Anın basitliğine kapılmış bir büyüsü vardır. Kimsenin istemeyeceği kadar gerçektir. Bu yüzden duvara asılmaz. Kapalı kapaklı, açılacağı günü bekler.
Tablolar zihin saraylarıdır. Saray dururken, kimse gerçekte yaşadığı kulubeyi duvara asmaz. Asacak cesareti olanlar, içi hüzünle dolduğunda gülümseyecek cesarete sahip olanlardır. Ölen eşinin fotoğrafını karşısına koyup, sohbet edebilecek insanlardır. Sevgisi, içindeki hüznü dahi bastırabilecek insanlardır.
Bu fotoğrafım, köyde yaşayan ve yıllardır fotoğraf çektirmemiş olan amcaya,
ailesine,
çocuklarına,
Torunlarına ve nesline hediyemdir..
.