ყველას ცხოვრებაში არსებობს ის ეტაპი, როცა უბრალოდ ზიხარ და გეღიმება.
როცა მთელი დღე რომ უსაქმურად იყო, მაინც არ მოიწყენ.
მაინც არ დაიშლი ფიქრს.
იმ მოუწყენარ ფიქრს, რომელიც იმ ადამიანს ეკუთვნის, რომელმაც შენი გონება და გული გაიტაცა.
სამივე მათგანი საწოლზე იყო გაშხლართული და უბრალოდ თვალები ჰქონდათ დახუჭული.
სიჩუმე იდგა. ივნისის ნიავი ნაზად არხევდა ფარდებს და მის ჩუმ ხმაურს ოთახს ავლებდა.
ზღვაც აუღელვებლად დააქანავებდა თავის ტალღებს სანაპიროზე.
მანქანების ხმა რომ არა, აუცილებლად გაიგებთით კენჭების საამო საუბარს.
"ვაიმე კესანე"-თვალები გააფართოვა ტასომ და კესანეს ყელს მიაშტერდა.
"რა მოხდა"-თვალები გაუფრთოვდა კესანესაც და გულგახხხხეთქილი მიაჩერდა ტასოს.
"ყელზე ზასოსები გაქვს ბლიად"-თითი შეახო დეამ და სახე დაჭყანა.
"მერე რა"-უდარდელად ამოილაპარაკა და ისევ ლოგინზე გაწვა.
"დებილო დედაშენი 15 წუთში სახლში იქნება"-თავში წამოარტყა დეამ.
"თმებს გავიშლი"
ისევ სიჩუმე.
"ისე რაღაც უნდა გკითხოთ"-დაიწყო ტასომ.
"გისმენთ"
"მინეტი ძაან საზიზღრობაა?"
ორწამიანი სიჩუმის შემდეგ სამივეს სიცილი აუტყდა.
"აუ დედა ღმერთო აღარ შემიძლია ამდენი სიცილი"-ამოიღუნღულა დეამ.
"ტასო ისე გვეკითხები თითქოს ჩვენ ვიცოდეთ.
გამოცდი და ნახავ"-უთხრა კესანემ.
"აუფ დამამშვიდე პირდაპირ რა"
"აბა რა გითხრა"
"აუ რა ვიცი.
ძაან უცნაურია"
"ტასო რამეს ხომ არ აპირებ"-წარბები აუწია დეამ და მერე სიცილი დაიწყო.
"აუ შენც მაგარი გაკლია რა"
"ისე მეც მაქვს კითხვა"-თქვა კესანემ.
