და აი, როგორც იქნა გათენდა ის დღე, რომელიც ალბათ დიდად არავის ახარებდა. სკოლის პირველი დღე. არც ერთი არ ნერვიულობდა. არც ერთი არ იყო მხიარულ ხასიათზე. ძალიან უხაროდათ ის ფაქტი, რომ მალევე მოშორდებოდნენ იმ ადგილს, სადაც არაფერი არ აკავშირებთ. ერთმანეთთანაც არ არიან დაკავშირებულები ამით და ალბათ იმიტომ. ალბათ იმიტომ, რომ ვერ იპოვეს საკუთარი თავი ამ ადგილში და ვერც ისეთი ადამიანები იპოვეს, რომლებიც მათ ეყვარებოდათ.
"დილამშვიდობის ყვავილო"
კესანე არ ელოდა ბათუსგან ასე ადრე შეტყობინებას,მაგრამ ძალიან გაუხარდა. ჯერ კიდევ საწოლში მწოლიარე ღიმილით გაიბადრა.
"გამარჯობა ტკბილო"
"ტკბილო? უნდა ვაღიარო,რომ მომწონს :-)"
"ოჰოო... რას მივაწერო შენი ღიმილი?"
"რას არა,ვის საყვარელო. და რა თქმა უნდა შენ"
"რას აკეთებ?"
"შხაპი მივიღე"
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"ნეტავ მანდ ვიყო..."
"ნეტავ აქ იყო..."
"აბაა.... რას აკეთებ?"
"ვემზადები, კარგი ტკბილო, უნდა წავიდე. სასიამოვნო დღეს გისურვებ"
"შენც ყვავილო. გიორგისგან თავი შორს დაიჭირე"
ბოლო შეტყობინებაზე კესანემ თვალები აატრიალა და უბრალოდ გაიცინა.
შუადღისთვის მერაბი და ქეთი კაფეში ისხდნენ და ყავას მიირთმევდნენ. ჯერ საუბარი არც დაეწყოთ და მერაბიც ხვდებოდა, ქეთის რა თემაზე უნდოდა საუბარი. რატომღაც ამას გაურბოდა, მაგრამ ქალს მაინც მოთმინებით ელოდა.
