შენ მე მომატყუე, გამომიყენე ჩემგან რას ითხოვ?- არ მესმოდა, ვერ ვიგებდი
-სიყვარულს -ჩუმად თქვა
-არ შემიძლია -თავი გავაქნიე
-გინდა მაგრამ არ აკეთებ, შენ სიამაყეს ვერ აბიჯებ - ნოე მოვიდა
-გთხოვ სახლში მიიყვანე- ცოტნეზე ვანიშნე
-არ მინდა სახლში, სა...
-მეშინია ( მე) თავი დავხარე და ხელების წვალება დავიწყე
-რისი ( ცოტნე) ხატვა შეწყვიტა
-იმის რომ ვიღაც შემიყვარდება, თანაც ცალმხრივად, ის კი გულს მატკენს ( მე) ახლახანს ჩემი ყველაზე დიდი სიმართლე წამოვროშე ცოტნესთან
-ყველას გვეშინია რაღაცის, მაგრამ მაგრამ შენ თვით ანკა ყიფიანს გეშინია ვინმეს ცალმხრივად შეყვარების?( ცოტნე) სახეზე დიდი ღიმილი აიკრა, რატომ მეგონა რომ მასთან სერიოზულად საუბარი შემეძლო?, მისი საყვარელი ღიმილის დანახვისას თავი ვერ შევიკავე და მეც გამეცინა
-მოიცა შენ რა ახლა გაიცინე?(ცოტნე) ჩემთან ახლოს იწევს და სახეზე მის დიდ თითებს მახებს, უცნაური გრძნობაა
-ღმერთო ასეთი რა დღეა ანკა ყიფიანი იცინის(ცოტნე) ხელებს მაშორებს და ცისკენ აპყრობს ისე თითქოს ღმერთს ელაპარაკება, რატოა ასეთი დებილი?
-კაი ხო გეყოს ( მე) ვუყურებ სერიოზულად
-არ გინდა შენი ნახატი მაჩვენო?( მე) ვკითხე შეპარვით და სახეზე დავაკვირდი
-არა რატომ? რომ მერე მოიპარო და თქვა მე დავხატეო?( ცოტნე) ეს ეხა სერიოზულად არ მეუბნება ხო? თავიდან ძალიან სერიოზული ჩანდა, მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოითმინა და გაეცინა
-იდიოტი ხარ ( მე) ხელი მხარზე ვუთავაზე
-მეტკინა (ცოტნე) მისი ჭკუით თავი შემაცოდა მაგრამ რათქმაუნდა არ შემცოდებია, 5 წუთი ასე უბრალოდ ვიჯექით სიჩუმეში და მზის ჩასვლას ვუმზერდით, ბოლოს ცოტნემ მისი ნახატი გამომიწოდა, ძალიან კარგია, არადა მეგონა რომ არ ხატავდა კარგად თუმცა შევცდი
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
