The song of the White Wolf |ᴡɪᴛᴄʜᴇʀ/ɢᴇʀᴀsᴋɪᴇʀ ᴏɴᴇ sʜᴏᴛs & sᴛᴜғғ| ⌫

38. don't close your eyes [one shot]

13. "I thought you were dead"

Zaczęło się niemal niewinnie. Czterech ubranych w kolorowe kaftany mężczyzn szło z naprzeciwka. Mieli miecze przy pasach i tarcze przewieszone przez plecy, ale nie wydawali się agresywni. Po prostu szli, rozmawiając między sobą, przyciszonymi głosami. Jaskier nadal nucił pod nosem, delikatnie szarpiąc struny lutni, a Geralt siedział wyprostowany w siodle, odprowadzając patrol uważnym, ale spokojnym spojrzeniem. Gdy się mijali, mężczyźni przycichli. Odeszli jeszcze kilka kroków, po czym jeden z nich, najpewniej dowódca, zatrzymał się i wrzasnął:

- Nie wstyd ci, mutancie?!

Geralt zatrzymał Płotkę i westchnął. Jaskier ucichł.

- Za co, można wiedzieć? - zapytał, nie odwracając się całkowicie, ale oglądając przez ramię.

Mężczyzna splunął i wyszczerzył krzywe zęby w grymasie.

- Za pokazywanie swojej szpetnej mordy na ziemiach lorda Zygfryda.

Towarzyszący dowódcy żołnierze ustawili się za jego plecami w czymś w rodzaju szyku. Napięcie wisiało w powietrzu.

- Mości panowie, to jakieś nieporozumienie - wtrącił się Jaskier. Został zignorowany.

Jeden z żołnierzy poluzował miecz w pochwie. Geralt zsiadł z Płotki. Drugi żołnierz, mniej cierpliwy od kolegów, obnażył ostrze i rzucił się z wrzaskiem na wiedźmina. To był jego błąd.

Geralt wyminął jego pchnięcie zgrabnym piruetem i nie wyciągając własnego miecza, wybił mężczyznę z równowagi. Poleciał twarzą w piach z jękiem.

- Uciekaj, Jaskier - polecił wiedźmin, dobywając miecza i parując pierwsze cięcia dwóch kolejnych napastników.

Bard pochwycił uzdę Płotki i kryjąc się za końskim bokiem, rzucił się do biegu w kierunku najbliższego skraju lasu. Obejrzał się przez ramię. Ostatni z żołnierzy - przywódca - zbliżał się coraz szybciej. Czuł już na karku jego oddech.

Coś małego, ale twardego uderzyło go w głowę. Iluzja zamigotała. Zwalił się na ziemię. Szorstkie ręce obróciły go na plecy, palce zacisnęły się na szyi. Nie umiał oddychać. Coś ciężkiego i dyszącego wgniatało go w grunt. Rozpaczliwie drapał i wierzgał, a kiedy to nie pomogło, zaczął szamotać się z ubraniem. Musiał znaleźć nóż w wewnętrznej kieszeni. Musiał... Obraz zaczynał rozmywać się w niekształtne plamy. Ostatkiem woli wyrzęził niewyraźne słowa. Zemdlał.

...

Ktoś delikatnie podsunął mu pod nos pachnący intensywnie flakonik. Zmarszczył nos. Zapach był nieprzyjemny - ostry i drażniący.

- Jaskier. - Usłyszał zdenerwowany głos.

Uniósł ciężkie powieki i ujrzał nad sobą żółte oczy. Złote, lśniące oczy z maleńką, czarną szparką dzielącą je na dwie części.

Chyba... chyba jednak żył.

Próbował się uśmiechnąć, ale nawet mały ruch wywołał falę mdłości.

- Nie ruszaj się - polecił wiedźmin. Jego duże, ciepłe ręce delikatnie dotknęły okolic promieniującego bólem ciemienia.

- Myślałem, że nie żyjesz - wychrypiał bard.

Geralt zmarszczył brwi.

- Czemu?

- Oh, to głupie, ale... Kiedy mnie dopadł i... No wiesz. Bałem się, że podbiegłeś już zbyt blisko i... - Czuł, że się rumieni.

Geralt zaśmiał się i odgarnął mu z czoła przydługą grzywkę.

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - mruknął ciepło. Jego głos był taki kojący, taki miły, taki... - Ej, ej! Nie zasypiaj mi tu.