A Silent Lie

{08}

{ Y A D E }

Langzaam neem ik stapjes naar achter. Alle plekken doen pijn die de jongen heeft aangeraakt. Hij dacht dat ik een stressballetje was ofzo. Ik heb het koud en ben moe.

''Maak dat je wegkomt anders breek ik je door midden,'' zegt een bekende stem. Als hij voor me staat zie ik wie het is. ''Yade?'' Vraagt hij bezorgd. Hij doet zijn jas uit en doet hem over mijn schouders, zodat ik het niet meer koud heb.

''B-bedankt,'' zeg ik. Ik kom niet eens uit mijn woorden. Er is niks gebeurd ik ben niet verkracht, maar dit was echt schrikken en ik denk dat ik niks tegen mijn vader ga zeggen, anders mag ik nooit meer naar buiten.

''Je hoeft me niet te bedanken,'' zegt Jayce en veegt een traan van mijn wang af. Blijkbaar was ik aan het huilen. Ik blijf staan en staar naar zijn shirt. Hij heeft me gewoon geholpen. Ik kon verkracht worden. Door die gedachte krijg ik een rilling over mijn hele lijf.

''Jawel, er kon van alles gebeuren als jij hier niet was,'' zeg ik. Hij zucht en pakt mijn schouders. Vervolgens duwt hij me zachtjes tegen zich aan. Hij ruikt lekker meeste jongens ruiken naar zweet, maar zijn geur is echt lekker. Hij is gewoon perfect. Ik voel zijn hand rustig mijn rug strelen dan voel ik een kus op mijn kruin. Oké dat heb ik niet verwacht, maar het is fijn. Ik voel me fijn in deze knuffel en het liefst wil ik de hele tijd zo blijven staan.

''Ik breng je wel naar huis,'' zegt hij en komt los van de knuffel, maar blijft mij vasthouden wat ik fijn vind. Ik knik en loop met hem mee naar zijn auto. Hij opent zijn deuren en houdt de deur voor me open. Dan loopt hij naar de andere kant van de auto en stapt ook in. Ik heb mijn gordel al vastgeklikt en mijn hoofd leunt tegen het raam.

''5921 Southwest 73rd Avenue,'' zeg ik zacht. Hij tikt het meteen op zijn telefoon en start dan zijn auto. Snel blik ik op de tijd. 00:56. Een beetje te laat komen geeft niet. Mijn vader is dat wel gewend.

In de auto is het stil. Via mijn ooghoek zie ik af en toe Jayce naar me kijken. Hij heeft een muziekje heel zacht aanstaan. Opeens voel ik de hand van Jayce op mijn bovenbeen en hij knijpt er zacht in. Normaal zou ik het eraf geslagen hebben, maar ik ben Jayce echt dankbaar. Dus leg ik mijn hand op die van hem en knijp er ook zacht in. Ik kijk hem aan en een kleine glimlach komt op zijn lippen, terwijl hij vooruit zich kijkt.

Hij is zo geconcentreerd bezig en ik vind het leuk om naar hem te kijken.

De hele rit zat zijn hand op mijn been en mijn hand op die van hem. Nu zijn we thuis. Ik stap uit en Jayce doet het zelfde. Ik sluit zijn deur en draai me dan om, om naar mijn huis te kijken. Alle lichten staan uit. Jayce komt naast me staan met zijn handen in zijn zakken en leunt dan tegen de auto aan.

''Mooi huis,'' verbreekt hij de stilte. Ik glimlach klein en draai me dan zijn kant op.

''Jayce, echt bedankt. Ik weet serieus niet hoe ik je moet bedanken,'' zeg ik.

''Misschien je nummer,'' zegt hij met een grijns, waardoor ik moet glimlachen. Zonder er lang over na te denken geef ik mijn nummer aan hem. Hij slaat hem op als 'Pretty girl'.

''Echt?'' Vraag ik. Hij knikt en klinkt dan op gereed als bevestiging dat hij het echt doet. ''Ik ga naar huis, doei Jayce,'' zeg ik. Hij opent snel nog zijn armen waar ik me in schuil en dan laat hij me los.

''Doei, Yade,'' zegt hij en stapt dan zijn auto in. Ik loop al richting mijn voordeur en open de deur. Jayce staat er nog steeds. Als ik naar binnen ga en de deur dicht doe hoor ik dat hij zijn auto start en wegrijdt. Echt een gentleman. Mijn lippen vormen een glimlach. Deze jongen laat me gewoon glimlachen na een nare gebeurtenis.

Als ik boven ben hoor ik mijn vader mijn naam slapend zeggen. Ik open zijn kamer.

''Pap ik ben er,'' zeg ik en ik krijg allemaal gemompel terug, maar het klonk als een 'Oké fijn ga maar slapen'. Ik doe zijn deur weer dicht en loop naar mijn kamer. Als ik in de spiegel kijk. Kijk ik verbaasd naar mezelf.

{ END 08 }

Waarom zou Yade raar naar haar zelf kijken?

Vergeet het sterretje niet te vullen!!

Fijne dag!

Xxjes