Sunsets of LOVE

Chapter Four

     Pabalik na ako ngayon sa bahay. Instead of taking the airplane gaya ng sabi ni Kuya Gadj ay nagbarko ako. After the night of Kuya Gadj's proposal ay umalis agad ako kinabukasan. Pero hindi agad ako umuwi, dumiretso ako ng Cebu upang i meet ang isang possible bidder sa auction. I went to Mrs Lopez to personally gave her the invitation. At ngayon nga ay pauwi na ako.

Kuya Gadj insisted that I should take the plane, but I took the ferry instead.

Ewan basta, parang may pwersang nagtutulak sa akin na mag barko. At isa pa, kailangan ko na rin siguro ng kahit konting oras pa para makapagpahinga dahil paniguradong tambak agad ang trabaho pag dating ko.

Hai...

Sinamyo ko yong hangin.

Maalinsangan. May paparating na ulan. Ang pagkahilig ko sa nature at sa pagsamyo ng hangin ang nagdevelop sa sense ko na manghula sa lagay ng panahon. Minsan pumapalya ako ng hula, pero most of the time, tama naman.

Pumasok ako ng cabin ko. Maiidlip muna ko. Bukas pa naman dadaong ang barko at magdadapit hapon pa lang naman.

I closed my eyes the moment my back rested on the bed. Then started to think about mom, dad, lolo Raju, kuya Gadj, the rest of the guys, and even my ducati Jelal.

I smiled and let their memories fill my dreams.

<3

     Nagising ako dahil sa ingay na nagmumula sa labas. Bigla akong nahilo, dala marahil ng biglang pag uga ng paligid.

Shet, something's definitely wrong.

I went outside my cabin just to be shocked. Dahil nasa ikalawang palapag ako ng barko ay kitang kita ko ang nangyayari sa ibaba. Everyone's in panick. Nakikita ko ang mga naglalakihang alon na sumasalubong sa amin na siyang nagiging dahilan ng unti unting pagkasira ng mga harang at ang pagiwang giwang ng barko. Adding up to our miseries is the fact that it's raining hard.

Dali dali akong bumaba, para lang tumambad sa aking paningin ang mga nagkalat na katawan ng mga pasahero. Mga pasaherong marahil ay minalas na matangay ng alon
Shet, I hate this part.

Parang mawawalan ako ng ulirat sa mga nangyayari pero nagpakatatag ako ng loob.

I saw a woman stocked between two piles. Dali dali ko siyang dinaluhan at tinulungan. Nong makawala siya sa pagkakaipit ay sabay naming tinungo ang bahagi ng barko kung saan hindi magkamayaw ang mga pasahero na makasampa sa emergency boat, dahil ano mang oras mula ngayon ay paniguradong lulubog na ang barko. The scene was pathetic. People try to push everyone.
yeah, so full of theirselves.

The emergency boat can only accomodate a maximum of 10 persons kaya naman ang mga tao ay hindi magkamayaw. Tinulungan ko yong nag iisang crew na nag aasist sa mga tao. There were enough boats pero talaga lang na nasa state of panick ang mga tao.

Nong nakasampa na ang huling pasahero ay sumunod na agad kami ng crew. Kasabay ng paglayo ng emergency boat sa barko ay ang paglubog naman nito.
Thank you God.

But we're not safe yet. We're in the middle of the sea under the growling anger of the storm.  Sabihin pang unti unti nang humihina ang ulan ay hindi pa rin mapapanatag ang aming mga kalooban hanggat hindi kami nakakasampa sa lupa.

Maraming mga emergency boat ang nakapaligid sa amin. Pero ang nasa gilid namin ang nakakabahala sa akin. Isang babae na may karay karay na bata ang lulan nito. Nasa gilid siya ng bangka. And it seems that any minute by now, she' ll going to drop off the baby. And true! Nang gumalaw yong babae sa likuran nya ay natumba siya at nabitawan ang bata.