KALBİMDEKİ MAFYA

🔱7.BÖLÜM🔱

Hepinize merhaba umarım bu bölümü beğenirsiniz keyifli okumalar🌿

Hatırlatma

Soluklarım hızlanmış gözlerim dolmuştu,bu anneme ait olan yeşil zümrüt bir yüzüktü.
Bunu nasıl ve nereden bulmuştu en son babamdaydı.

Zarfın içimdeki not'a gözlerimi sabitledim.

'Açık artırmada satışa sunulmuştu
anlaşılan baban maneviyata önem veren biri değil ha!'

~

Gözlerim dolu bir halde elimdeki zarfa odaklanmış oturduğum yerde kala kalmıştım.
Diğer elimde duran yüzük ise yüreğimde ufak bir sızı bırakmış ardından alevlenerek hırsla büyümüştü.

Berbat duygular yine anılarıma nüfus etmiş.
Ok misali kalbimi dağlayıp geçip gitmişti.
Derin bir nefes vererek tırnaklarımı avuç içime geçirdim.

Bu sefer olmaz Yeliz!

Evet bu sefer şu an ki berbat duygulara yenilmeyecektim.
Geçmiş geçmişti intikamımı alıp annemle birlikte yaşadığımız güzel anılara tutunacaktım.
Ve mutlu olacaktım.
Denklem bu kadar basitti.

Düşünmeliydim.
Herşeyi her ihtimali düşünmeliydim babama ve diğer insanlara nasıl davranmam gerektiğini düşünmeliydim.

En çokta kendimi düşünmeliydim.

Artık bencil olmalıydım.
Ruhumdaki yarayı benden başka kimse kapatamazdı.
Bu çok bariz bir gerçekti.

Oturduğum yerden kalkıp elimdeki yüzüğü masanın üstüne koydum.

Çekmecemdeki düz gümüş bir zinciri avucuma sıkıca hapsedip gülümsedim.

Yüzüğü zincirden geçirip boynuma taktım.

Kabaran bir hissiyat vardı bedenimde
Tuhaf bir şekilde acısını belli belirsiz tatminsizce ruhumda hissettirmiş ardından tüy kadar hafif bir ukte bırakmıştı yüreğime,
Bu duygu tanıdıktı

Özlem!

En çok acı veren duyguydu!
İçimi kavuruyor ilmek ilmek yüreğime işliyordu ateşi, ardından ise nahoş bir sızı ile gözlerimin önüne sunuyordu hatıralarımı.
Acı ama hoş hatıralarımı!

Bu hoş hatıralarımda sönmek bitmeyen koca bir yangın vardı. Unutulmaya yüz tutmuş olan anılarım kafamda bir bir canlanıyor kibrit tanesi ile hızla cayır cayır tutuşuyordu.
Saf nefretim ise bu alevleri harlıyor daha da can alıcı bir vaziyete sokuyordu.
Durumun bu halde olması beni dengesiz ve intikam dolu bir insana çeviriyordu.

Aynanın önüne geçip acı bir tebessüm yolladım karşımda ki yansımama.

Derin bir nefes alıp gardıroptan pijamalarımı çıkardım.

Bonyaya girip küveti doldurmak için musluğun başını kaldırıp içeriye yöneldim bu esnada ise beynimi meşgul eden tek bir isim vardı.

Karan!

Bu karan denen adam neden bana yüzüğü yollamıştı.
Babam ne hakla annemin yüzüğünü satmaya kalkışmıştı.
Belki de bu karan'ın bir oyunuydu ona güvenmemi istiyordu yada beni kendi safına çekip kullanmayı planlıyordu.
Cevap belliydi zaten.
Birşeyleri bilerekten kabuk etmemişmiydim.
Beni kandırmasını bile beklerdim.

Sahi ya beni kandırıyorsa!
Onu bile tam olarak tanımıyordum.

Babamla en kısa sürede hesaplaşmam lazımdı eğer karanın dediği doğruysa benden çok çekecekti.
Babam böyle birşey yapar mıydı?
Tabi yapardı!
Annene değer vermeyen insan neden onun emanetine saygı duysun ki!