KALBİMDEKİ MAFYA

🔱2.BÖLÜM🔱

İlk önce koluma sonra tutan kişiye baktım.

Ahmet amca'ydı
"Kızım senden birşey isteyebilir miyim?"
Kafamı olumlu anlamda salladım.

Bu halime tebessüm edip "evde sehpanın üstün de bir zarf var onu bana getirir misin?"diye sordu.

Gülümsedim.
Ahmet amcayı kıracak halim yoktu.
Bana evin anahtarını verip "dikkat et kızım!" dedi.

Hızla kafeden çıkıp üst sokakta bulunan ahmet amcanın evine doğru ilerledim.

Binanın önüne gelince seri haraketlerle dış kapıyı açtım.
Ardından giriş katta bulunan daireye girdim.

Küçük ama tatlı bir daireydi.
İçerisi daha çok krem renklerden oluşuyordu.
Ve oldukça iç açıcı renklerle,özenle döşenmişti.
Daha fazla düşünmeyi bırakıp sehpanın üzerinde bulunan beyaz zarfı aldım.
Kapıyı kilitleyip apartmandan çıktım.
Rüzgar suratıma tokat misali çarparken ben ise derin düşüncelerle boğuşuyordum.

Ahmet amcanın bu telaşı da neydi böyle?

Kafeden içeri girecek iken birine çarpmam sonucu yerle bütünleştim.
Kafamı yavaşca kaldırıp çarptığım kişiye baktım.

Demin gördüğüm sert bakışlı adamdı.
Çatık kaşlarıyla beni süzüyordu.
Yavaşca ayağa kalktım ve gözlerine özür dilercesine baktım.
Kafamı eğip,içeri girecek iken beni durdurdu.

"Özür dilemen gerektiğini bilmiyor musun?" diyerek alayla konuştu.
Sesi çok sertti.
Fakat altında yatan ima bir an önce özrünü dile de yok ol gibiydi.

Ama onun bilmediği birşey vardı,ben konuşamıyordum.

Kafamı olumsuz anlamda salladım.

"Şimdi özür dile bu yaptığın hiçte nazik bir davranış değil küçük kız!" sesindeki öfke ortadaydı.

Korkmuştum,kim olsa korkardı bu adamdan.

Derin bir nefes alıp gözlerine odaklandım.
Koyu kahve gözlerinin garip bir hissiyatı vardı.
Çatık kaşları ise daha da çatılırken bakışları âdeta tenimi yakıp geçiyor vücudumu kavuruyordu.
Geriye ise ufak kül parçaları bırakıyordu.

Yutkundum!

Nefesim boğazımda takılı kalıyor kalbimin hızı da korkudan gitgide artıyordu.
Ellerimi kalbimin üstüne getirip birbirine kavuşturdum.

"Dilini mi yuttun!"

Bu dedigi kalbimi kırarken kaşlarımı çatıp karşımda ki adama odaklandım.
Gözlerim dolu şekilde kaşları çatık adama bakıyordum.

"Konuşmaya niyetin yok anlaşılan"dedi ve gözlerini kısarak bir süre daha bana odaklandı.

Artık sıkılmaya başlıyordum ne kaba bir herifti bu böyle!

Ellerimle cebimi yokladım telefonum cebimde değildi ona bu durumu açıklayamıyacaktım anlaşılan.

Karşımda duran adam ise ne yaptığımı izliyordu.
Nefesini seslice verip umursamaz bir edayla "unut gitsin" dedi ve gözlerime son kez baktı ardından yanımdan geçerek gitti.

Dolu olan gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım.

"Kızım geldin mi?"

Ahmet amcanın sesi ile birazda olsa rahatladım

Cebimde ki zarfı ve anahtarı ahmet amcaya uzatıp hızla oradan uzaklaştım.
Kendimi sıkmayı bırakıp göz yaşımın akmasına izin verdim.
Kalbim hala çok hızlı atıyordu.
Ne garip bir andı!