𝘼 𝙢𝙞𝙣𝙤𝙧

12 ✔

_კარგი მოვდივარ - ტელეფონს თიშავს, და საავადმუოფოს მბრუნავ კარში შედის, მალევე აღწევს თეჰიონის პალატამდე, სახეზე ნერვიულად ხელებს ისვამს, საკუთარ ხელს კბენს, თითქოს ეს დაამშვიდებს, და პალატის კარს აღებს.

_როგორ ხარ პატარავ?

თეჰიონი შეცბა, ნელა გახედა ჯონგუკს, სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა, სანამ ის იღიმოდა, თეჰიონის გული მის ღიმილზე ფართხალებდა, თითქოს მალე საგულედან ამოხტებოდა, ჯონგუკი გაღებულ კარს მოშორდა, საწოლისკენ დაიძრა, სადაც თეჰიონი თავის გულის ჩაწყნარებას ცდილობდა, ამდროს თეჰიონმა დრო იხელთა და კარისკენ გაიქცა.

თეჰიონი მირბოდა დერეფანში, ჯონგუკს გაურბოდა, სცხვენოდა, იუნგის პოვნას ცდილობდა.

ჯონგუკმა თავი გაიქნია დანანებით, და მას გაეკიდა.

_თეჰიონ დამელოდე! სად მირბიხარ?

ჯონგუკს უკვე ნერვები ეშლებოდა მის ასეთ საქციელზე, მიახლოებულმა ხელი მკლავში ჩაავლო, და მისკენ მიატრიალა.

_შენი აზრით რასაკეთებ? სად გარბიხარ? ნუ ცდილობ ჩემგან თავის შორს დაჭერას -ოდნავი ხმის აწევით განუცხადა ჯეონმა.

თეჰიონის გულმა დარტყმა გამოტოვა, მაგრამ დანებებას არ აპირებდა.

_ნუ მიყვირი - ჩუმად წარმოსთქვა თეჰიონმა, და ჯეონს ხელი ააღებინა თავისი მკლავიდან.

ჯანდაბა ისევ ეს შეხება, თეჰიონმა ხელები ყურებზე მიიბჯინა, და დაბლა ჩაეშვა.

____________________

The First memoir

_აიღე თეჰიონ მოიწმინდე - დაასწრო ჯეონმა ჯიმინს, და სალფეთქი გაუწოდა თეჰიონს.

_მადლობა - არ დააყოვნა თეჰიონმა, და სალფეთქს რომელიც ახლა ძალიან ესაჭიროებოდა ხელი ჩაავლო, რის დროსაც ჯეონის ხელს შეეხო, და ტანში ჟრუანტელმა გაუარა მომენტალურად.

End of the first memoir
___________________

ჯონგუკიც მასთან ჩაიკუზა, ხელის დადებას ვერ ბედავდა - ჯანდაბა თეჰი მაპატიე, რა დაგემართა მაპატიე რომ გიყვირე, უბრალოდ...