"gökteki yağmur sicim gibi akıyordu çıplak bedenlerimize. ay ışığının gölgesi vurmuşken tenine, fütursuzca dans ediyorduk gecede. sonra sevdim, biraz da seviştim seninle.."
❗️önceki bölüme mutlaka bakın, bildirim gelmemiş olabilir.
bölüm şarkısı; everything i wanted
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elleri ellerime sarılıyken, tıpkı eski günlerdeki gibi bana ait olduğu zamanları anımsadım. Benimleydi, avuçlarıma tutunuyordu, sarıyordum onu çok önceden olduğu gibi. Özlemiştim bu hissi. Ancak öyle yabancıydım ki, kalbimin bu denli hızlı atışı bile korkmama neden oluyordu. Unutmuştum bu aşk denen mereti.
Beni ardında bıraktığı o zamanlarda, aşktan ziyade acı dolu bir eşikte yaş almıştım bu ana dek. Kalbimin yeniden yaşamı anımsaması, hissetmeye başlaması, bir çocuk neşesini çağırıştırıyordu içimde. Sığmıyordum ne yere ne göğe...
Yanyana durmak bile uzak geliyordu. Sarılmak, koklamak, sabaha değin öpmek istiyordum dudaklarını. Korkuyordum tüketmekten.. Yeniden bağlanıp, ayrı düşmekten.. Zihnimdeki kötü düşünceleri savurmak ister gibi başımı iki yana sallayıp, apartmanın önüne geldiğimizde bedenini tam karşıma çekip ellerimi bileklerine sardım. Baş parmağım ile ince derisini okşarken, başımla binayı işaret edip, gülümsedim.
''Burası yeni yuvam. Gör istedim..''
Bakışlarını, işaret ettiğim yöne çevirip tebessümle baktı. Zihninden öyle çok şey geçmişti ki, görmemek mümkün değildi.
Evine ilk gidişim, evime ilk gelişi, onu çıplak gördüğüm o an, beraber uyuduğumuz malum gece... Ve daha nicesi.. Gözlerinden geçti, kısa bir filmin kesitleriymiş gibi. Öyle ki, bu eve her girdiğimde onu hatırladığım gibi; o da yabancı olduğu bu yere bakarken bir daha geri dönemeyeceğimiz anıların yerini anımsamıştı.
Oturduğumuz evin sokağı, Kore'deki evimizin yerini çağırıştıyordu. Oradaki gibi ücra bir köşedeydi. New York gibi bir yerde, böyle bir yer bulmak nimetti ve biz neyse ki kalbi temiz insanlardık.. Kalabalıktan uzak, mahalleciliğin etkin olduğu bir sokaktı burası. Tıpkı bizim gibi; sıcak, tam anlamıyla bir yuva gibi.
Ağzını aralamış, koca gözleriyle etrafa bakarken apartmana doğru sürükledim bedenini. Merdivenlerden usul usul çıktığımız sırada aniden durup, kolumdan çekiştirdi. Geriye doğru sendeleyip, arkama baktığımda trabzanlardan tutunup yüzüne baktım telaşla.
''Ne oldu?''
''J-jimin.. Emin miyiz? Taehyung'ın beni görmek istediğini sanmıyorum. Son karşılaşmamızda pek misafirperver değildi.''
Elimi çenesine sarıp, başımı iki yana salladım.
''Emin değilim Jungkook. Ancak böyle olmaz, bunu biliyorum yalnızca. O sana sırt dönmüşken, kalbi kırıkken hiçbir şey olmamış gibi seninle yol alamam. Taehyung benim ailemse, senin de kardeşin. Böyleyken bir yanım hep eksik kalacak.''
