Zaman bir döngüdür.
Bazen bir dairenin etrafında dönen iki çubukta , bazen geçmişin ve geleceğin aynı eksende döndüğü iki çarkta. Yelkovanı yaralayan akrep , geçmişe vurduğunda gelecek kanlar içinde kalmıştı.
Babasını hapse tıkmak isteyen bir savcı...
Oy ve yorumlarınızla destek olursanız çok sevinirim ♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
!! DÜZENLENMİŞTİR !!
* 2. Bölüm : Ölümün Nefesi *
"Harelere düşen karanlık..."
Zihnimin kepenkleri birkaç benzer düşünceyle hapsedildiğinde yol boyu kendimle savaştım. Acı içimde katmerlenirken boğazımda düğümleniyordu. Elim devamlı onun açtığı yaraya giderken gözlerim evimin tam karşısında duran ve hayatıma girip bana bir çok farklı hissi birlikte yaşatan çocuğu hatırlatan Sokak lambası vardı. Beni bugün hayal kırıklığına uğratan bir çocuğun Sokak Lambasıydı bu. Artık ne anlatmak istediğini biliyordum. Karanlık bir odada saklanmışken bir kibrit yakar gibi her gün Sokak Lambamı yakıyordu. Belki de bu yüzden sigarasının ateşini de onunla birlikte yakıp daha da aydınlatıyordu içini.
Düşüncelerim yanıp sönen sokak lambasıyla bölünürken o yok diye bozulan tek varlık olmadığını haykırmak istedim. Ama bunu es geçip eve girmeyi tercih etmiştim.Evin kapısından geçmek en zor işlemdi ve ben bunu başarmıştım. Annem muhtemelen mutlaktaydı. Odama çıkan merdivenlere parmak ucumda ilerlerken babamın sesi kulaklarıma dolduğunda durdum.
"Ne zaman?" Kiminle konuşuyordu?
"Elmas sokak , şehitler mahallesi...tamam. Düştün elime Sadık Kaleli." Birkaç hışırtı ve çekmecenin kapanma sesi ardından anahtarın kilitte çıkardığı o tırtıklı ses sonunda tekrar babam konuşmuştu.
"Tamam haberleşiriz Gökhan." Komiser olan Gökhan abiydi muhtemelen. Sadık Kaleli kim ki? Şu anda kim olduğunu önemsemedim çünkü yeni bir dava olduğunu anlamam beni daha çok etkilemişti. Babamın adım seslerini duymamla merdivenin arkasına geçtim hızlıca. Salona girdiğinde koşar adım odaya girdim. Kasa şifresine kadar biliyordum. Ama şu an bana lazım olan annemden bile sakladığı defteriydi. Çıkmadan önce çekmece sesi duyduğuma eminim. Kilitli olan çekmecesinin anahtarını yatak süngerinin altından alıp kilidi açtım. Bunları yaparken suçluluk duymayı uzun zaman önce bırakmıştım zaten. Babam yine kötü bir davanın tehlikeli kisilerine bulaşmıştı ki gizli ve sessiz konuşuyordu annem duymasın diye. Defterin sayfalarını çevirdim. En son 3 ay önce belâlı bir tiple uğraşmıştı. Bu sefer kimdi öğrenmem gerek. O beni götürmezse ben giderim operasyona.
Elmas sokak , şehitler mahallesi , zafer caddesi. Sadık Kaleli.
Kahretsin. Duyduğum şeylerle aynıydı yazanlar. Bunun için mi bu kadar uğraştım yani? Saat ve zaman yazmıyordu ben nereden bilebilirdim yani operasyonun ne zaman olacağını? Neden beni de düşünmüyorlar bir türlü anlamıyorum.
Defteri sinirle kapatıp çekmeceye yerleştirirken gözüme çarpan tanıdık yüzün beyaz kağıttaki karanlık çizimiyle kalakalmıştım. Oydu. Onun bütün hayatıydı bu kağıtlarda yazan. Birçok anı zohnime peş peşe düşerken sakın kalmaya çalıştım ama yutkunamıyordum bile. Titreyen ellerim kağıtlara uzanırken yaram sızlıyordu.
