Ana

İKİNCİ BÖLÜM │XXXVII - XXXVIII

XXXVII

Eve gelince kanepeye birbirlerine iyice yakın bir şekilde oturdular. Evdeki sakinlik anaya iyi gelmiş, onu kendine getirmişti. Şaşenka'yla, Pavel'in yanına gitmesiyle ilgili konuşmaya başladı. Genç kız soluk yüzünde dalgın bir ifadeyle gözlerini uzaklarda bir noktaya dikmiş bakıyordu.

"Çocuklarınız olduğunda, ben gelip onlara bakacağım. İnanıyorum ki oradaki yaşantınız da buradakinden kötü olmayacaktır. Pavel'ciğim bir iş bulur kendine, taşı sıksa suyunu çıkarır o..."

Şaşenka dikkatli bakışlarla anayı süzerek, "Hemen, şimdi onun peşinden gitmek istemez misiniz?" diye sordu.

Ana içini çekti:

"Benim, ona ne yararım olur ki? Kaçmaya kalkarsa da onun için engel olurum. Hem bunu kabul etmez."

Şaşenka başıyla da onaylayarak, "Haklısınız, kabul etmez," dedi.

Ana cılız bir neşeyle, "Üstelik benim de burada bir görevim var!" diye ekledi.

Şaşenka düşünceli bir sesle, "Doğru! Bu güzel işte," diye karşılık verdi.

Sonra sanki üzerine çöken bir ağırlığı atmaya çalışır gibi kıpırdanarak alçak bir sesle konuştu:

"Onun orada fazla uzun kalacağını sanmıyorum, en kısa sürede kaçacaktır..."

"Peki, ya siz ne yaparsınız o zaman? Bir de çocuğunuz olursa?.."

"Bir çare düşünürüz. Benim için endişelenmesi gerekmez, ona sıkıntı vermem. Ondan ayrılmak bana çok zor gelir, ama elbette bir çare bulurum; asla ona dert olmam."

Ana bütün söylediklerini yapabilecek biri olduğunu hissediyor, onun için üzülüyordu. Şefkatle sarılarak, "Bu sizin için çok zor olacak yavrucuğum," dedi.

Genç kız iyice sokularak sevgiyle gülümsedi.

Nikolay eve geldiğinde oldukça yorgun görünüyordu. Üzerindekileri çıkarırken telaşla konuşmaya başladı:

"Hemen buradan kaybol Şaşenka! İki sivil sabahtan beri peşimden ayrılmıyor, bunu da öyle açık açık yapıyorlar ki, sanırım bu işin sonu tutuklanmayla bitecek. İçimde sanki bir yerlerde bir şeyler olmuş gibi bir his var. Ha, unutmadan, Pavel'in konuşmasının metni var bende, basılması kararlaştırıldı, bu metni Ludmilla'ya götürüp en kısa zamanda dizmesini rica edin. Pavel'in konuşması müthiş doğrusu Nilovna. Sivillere dikkat edin Şaşenka..."

Bunları söylerken bir yandan da buz kesmiş ellerini ovuşturarak ısıtmaya çalışıyordu. Masanın yanına gidip hızla çekmeceleri açarak karıştırmaya başladı. Eline geçen bazı kâğıtları yırtıp atıyor, bazılarını da endişeli ve üzgün bir şekilde bir yana koyuyordu.

"Daha geçenlerde buraları elden geçirip temizlemiştim, buna rağmen ne de çok şey birikmiş, hay aksi! Nilovna, sanırım siz de bu gece burada kalmasanız daha iyi olur. Bu şarkıyı tekrar dinlemek sizin için sıkıcı olacak, ayrıca bakarsınız sizi de götürürler, Pavel'in konuşmasını dağıtabilmek için size ihtiyacımız var."

Ana, "Yok canım, ne yapsınlar beni?" dedi.

Nikolay elini havada sallayarak kendinden emin bir sesle, "Benim içimde öyle bir his var," dedi. "Hem siz, gidip Ludmilla'ya yardım edebilirsiniz, bu hem onun için iyi olur, hem de siz bu sıkıntılı olaydan uzak olursunuz."

Oğlunun konuşmasının basılmasına yardımcı olma fikri hoşuna gitmişti.

"Eh, öyleyse gideyim," dedi.