𝓅𝒶𝓈𝓉 // 𝒥𝒿𝓀

Κεφάλαιο δέκα-πέντε

"Συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω!" είπε και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο.

"Δεν..δεν πειράζει!" του είπα ύστερα από λίγο και χαμήλωσα το βλέμμα μου προς το έδαφος.

Τι να θέλει να μου πει?

Έβαλε το χέρι του μέσα στη τσέπη του και ύστερα το έβγαλε κρατώντας αυτή τη φορά ένα πακέτο τσιγάρα. Έβγαλε ένα από το πακέτο και αφού το έβαλε πίσω στη θέση του, άρπαξε έναν αναπτήρα από την άλλη τσέπη και το άναψε. Μόλις δοκίμασε, έβγαλε έπειτα το καπνό και χαμογέλασε. Φαινόταν σαν να ηρέμησε.

"Γιατί το κάνεις αυτό?" τον ρώτησα κοιτώντας τον ελαφρώς εκνευρισμένη. "Δεν είναι καλό τον τσιγάρο.." συνέχισα με τον ίδιο τόνο φωνής και κείνος γέλασε ειρωνικά.

"Όλοι αυτό λένε αλλά κανείς δε το σταματάει.. Τουλάχιστον αυτοί που κάνουν συνεχώς!" είπε και ξανά έκανε μία τζούρα.

Πήρα μία βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και έπειτα άρπαξα αυτό που κρατούσε από το χέρι του και το πέταξα κάτω.

"Τι στο διάολο κάνεις γαμώ?" ρώτησε αλλά αυτή τη φορά νευριασμένη. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αρχίσει να αγριεύουν.

"Αυτό που πρέπει! Μπορεί να μην είμαστε κοντά αλλά δεν σημαίνει πως δεν σε νοιάζομαι." απάντησα και εκείνος φάνηκε να ηρεμεί.

"Όντως νοιάζεσαι για μένα, Irene?" ρώτησε. Αυτή η ερώτηση με έκανε να ξαφνιαστώ αλλά δε το έδειξα.

"Γιατί όχι?" ρώτησα με ένα μικρό χαμόγελο και εκείνος γέλασε ξανά ειρωνικά.

"Δεν μιλάμε καν Irene.. Ούτε κάνουμε παρέα όπως παλιά και εσύ ακόμα νοιάζεσαι?"

"Και? Πιστεύεις πως δεν νοιάζομαι για σένα? Τότε κάνεις λάθος! Ούτως ή άλλως δεν ήμουν εγώ αυτή που έφταιγε!" απάντησα σηκώνοντας το φρύδι μου και εκείνος με κοίταξε έντονα μες τα μάτια.

"Σου είπα τον πραγματικό λόγο!" πέταξε ξερά. "Δε το πιστεύεις?"

"Ξέρω γω? Ήταν ο πραγματικός λόγος που έφυγες?" ρώτησα σκέφτοντας τον τσακωμό που έκανα με την μαμά μου πάνω σε αυτό θέμα.

"Γιατί δε με πιστεύεις?" ρώτησε χαμηλόφωνα.

"Πιστεύεις πως επειδή γύρισες θα ήταν όλα μέλι γάλα? Πιστεύεις πως ξανά αυτή η εμπιστοσύνη που σου είχα τότε, θα την ξανά κέρδιζες? Με έκανες να σε ερωτευτώ γαμώτο και το κακό είναι πως.. Πως δεν μπόρεσα να στο πω γιατί έφυγες!" φώναξα και τα μάτια μου βούρκωσαν από λύπη και από θυμό.