Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο δεκαεπτά⏳

«Το κλάμα σου ηχεί στα αυτιά μου σαν την πιο γλυκιά μουσική» - Ελίς Μπλάκ

~ • ~

Μια στιγμή ησυχίας γέμισε το δωμάτιο, καθώς κανείς μας δεν κουνήθηκε από την θέση του. Άφησα ένα αγκομαχητό εκνευρισμού να μου ξεφύγει και ξεκίνησα να ψάχνω τριγύρω για κάποιο στοιχείο. Ωστόσο δεν υπήρχε τίποτα που να μας υποδείκνυε προς τα που πήγαν. Σκούντηξα τον Ντρου με τον αγκώνα μου και εκείνος με κοίταξε παραξενεμένος.

«Τι;» Ρώτησε όσο εγώ του έδειξα το σημείο που προηγουμένως ήταν ο Τρίσταν

«Ξέρεις μήπως που μπορεί να τον πήγανε;»

«Έχω ένα μέρος στο νου μου αλλά θα χρειαστούμε μαγεία για να πάμε»

«Μπορώ εγώ να μας πάω» Μας διέκοψε ο Άσερ

«Ωραία, διότι αν θέλουμε να πάμε εκεί θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα πύλη, χρησιμοποιώντας ένα ξόρκι» εξήγησε

«Τι είδους ξόρκι;» Ρώτησε ο Άσερ καθώς έβγαλε έξω το ραβδί του

«Ένα σκοτεινό ξόρκι, από αυτά που μόνο ο Ελίς χρησιμοποιούσε»

«Αυτό θα είναι λιγάκι δύσκολο» είπε με ένα αναστεναγμό

«Μπορείς να μου κρατάς το χέρι αδερφούλη αν αυτό σε βοηθάει» τον καθησύχασα

«Ευχαριστώ αδερφούλα, αυτό θα ήταν υπέροχο» είπε και έμπλεξε τα χέρια μας

«Ωραία, είστε έτοιμοι;» Ρώτησε ο Ντρου και γνέψαμε τα κεφάλια μας καταφατικά

«Ναι» απαντήσαμε ομόφωνα

«Λοιπόν, το ξόρκι που πρέπει να χρησιμοποιήσεις, ονομάζεται Σέϊπινστερ»

«Αυτό όμως χρειάζεται μια σταγόνα αίματος» είπε ο Άσερ με γουρλωμένα τα μάτια

«Ακριβώς»

«Μπορώ να το κάνω εγώ» είπα και έβγαλα το μαχαίρι μου έξω «απλώς πείτε μου τι πρέπει να κάνω»

Η έκφραση του προσώπου του Άσερ σκλήρυνε και έμοιαζε έτοιμος να διαφωνήσει. Όμως μετά από ένα λεπτό επίμονου κοιτάγματος απλά αναστέναξε και στριφογύρισε το ραβδί του.

«Μόλις πω τις λέξεις, χάραξε λίγο το δάχτυλο σου και άφησε μια σταγόνα να πέσει πάνω στο ραβδί μου. Το κατάλαβες;»

«Το κατάλαβα»

Πήρε μια βαθειά ανάσα και το στριφογύρισε ξανά προτού μιλήσει.