Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο τέσσερα⏳

«Δεν μπορείς να πεις σε κανέναν πως τον είδες» - Τρίσταν Τζέρστεϊν

                                   ~ • ~

Έσφιξα το βιβλίο στο στήθος μου καθώς εξήλθα από το δωμάτιο για να τον βρω. Ήθελα να μάθω τι εννοούσε με αυτό που είπε. Δεν μπορούσε απλά να πετάει κουβέντες σαν αυτή για το φιλί και στην συνέχεια να εξαφανίζεται. Καθώς περπατούσα στους διαδρόμους ένιωσα μια ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μου. Αν και όλα έμοιαζαν ίδια υπήρχε μια διαφορετική ατμόσφαιρα στο σχολείο. Είχε ψύχρα και υπερβολική ησυχία αντιθέτως με οποιαδήποτε άλλη μέρα. Γλίστρησα μέσα σε έναν από τους καθρέφτες και μετέφερα τον εαυτό μου στο κύριο διάδρομο έξω από τον κοιτώνα μου.

Βγήκα από το εύθραυστο αντικείμενο προσεχτικά και ξεκίνησα να περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, όταν ξαφνικά η φλόγα των κεριών που ήταν αναμμένα έσβησαν μονομιάς. Πάγωσα στο βήμα μου και έστρεψα την προσοχή μου προς τα πίσω στο άκουσμα βημάτων. Ωστόσο δεν έβλεπα τίποτα λόγω του σκοταδιού και τα βήματα γινόντουσαν ολοένα και πιο δυνατά μέχρι που σταμάτησαν. Ο ήχος ενός μετάλλου έτριξε στα έπιπλα σαν κάποιος να τα χάραζε.

«Γλυκό μου μικρό παιδί, γιατί πας να δραπετεύσεις; Ξέρεις ήδη πως δεν υπάρχει διαφυγή από τα σκοτάδια. Μικρό μου γλυκό παιδί κράτησε την τελευταία σου ανάσα όσο σε οδηγώ σε έναν κόσμο γεμάτο παράνοια» είπε μια φωνή τραγουδιστά σε ρυθμό νανουρίσματος

Μια φωνή τραχιά και βαθειά, γνώριμη στα αυτιά μου. Μια φωνή όμοια με του Ελίς! Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω καθώς έβγαλα από την τσέπη του παντελονιού μου ένα μπορντό κουτί γεμάτο με σπίρτα. Με το τρέμουλο να διαρρέει στις κινήσεις μου το άναψα βιαστικά αφήνοντας την φτωχή του φλόγα να φωτίσει το σημείο μπροστά μου. Τα πλούσια χρώματα της φωτιάς ανήλθαν στο πρόσωπο κάποιου αναδεικνύοντας το γνώριμο μειδίαμα του. Αναφώνησα ξαφνιασμένη αφήνοντας τα σπίρτα να πέσουν κάτω και να διασκορπιστούν στα παγωμένα πλακάκια ενώ το σκοτάδι πλημμύρισε για ακόμη μια φορά. Η ανάσα μου έγινε πιο αργή την ώρα που ένιωσα ένα χέρι να χαϊδεύει απαλά το πίσω μέρος του λαιμού μου. Ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιάζει ολόκληρο καθώς εκείνο απομακρύνθηκε και στην συνέχεια χώθηκε στο πίσω μέρος του τζιν μου.

«Θα επιστρέψω για εσένα. Εχε υπομονή. Δεν θα αργήσω» ψιθύρισε στεκόμενος από πίσω μου και με ένα δυνατό γδούπο τα κεριά γύρω μου άναψαν ξανά

Κοίταξα πίσω μου αλλά το σημείο που στεκόταν ο Ελίς πριν ήτανε άδειο ενώ βρήκα τον Τρίσταν να στέκεται πίσω από ένα άγαλμα. Έτρεξα προς αυτόν σχεδόν αμέσως και σταμάτησα ακριβώς από μπροστά του τρομαγμένη.