SAKLI DİYAR

2.Bölüm: Wachowski

-Multimedia'da Neo lakaplı karakterimiz var. ♥

Omuzlarımdan sıkı sıkı tutulduğunu ve durdurulduğumu birkaç saniye daha geç idrak etmiştim. Elimdeki telefonu ceketimin cebine koydum ve başımı kaldırıp boyumun ancak çenesine yetiştiği adama baktım. O kadar iriydi ki, tüm görüş açımı kaplamıştı. Tam çarptığım için özür dileyerek kendimi geri çekecektim ki, omuzlarımdaki ellerinin daha da sıkılaştığını hissettim. İstemsizce kaşlarımı çatmıştım. Tanıyor muydum onu? Hızlıca yüzünü inceledim; kemikli çehresini gölgeleyen kirli sakalı, siyah dalgalı saçları ve rengini tanımlayamadığım gözleriyle onu daha önce kesinlikle görmediğime emindim. Fakat o beni gayet iyi tanıyormuş gibi, gözlerini bile kırpmadan, nasıl bir ifade aldığını tahmin edemediğim yüzüme bakıyordu. Tutuşundan kurtulmaya çalıştım.

"Çünkü seni tanıyorum Woden." Ne demişti bana o? Konuşamayacak kadar düşüncelerde boğulmuştum. Korkutucu bir ses tonu vardı, ya da bilerek bu şekilde derinden ve pürüzlü bir sesle konuşuyordu.

"Bırak beni," diyebildim ellerinden kurtulmak için onu göğsünden ittirirken. Baştan aşağıya siyah giyinmiş olan genç adam sanki ona uyguladığım itme kuvveti kaşe kabanını aşmıyormuş gibi kımıldamamıştı bile. Hareket etmek bir yana, o hala gözünü kırpmadan bana bakmayı sürdürüyordu.

"Bırak diyorum sana! Kimse yok mu?! Yardım edin!" Etrafımda beni bu insan azmanından kurtaracak birini arıyordum, o anda çırpınışıma bir tekmeyle devam etmeye karar verdim. Sendelemişti ama beni yine de bırakmamıştı. Bu olanları gören bir kişi bile olmaz mıydı? Az önceki çalışan kalabalığı nereye gitmişti? İsmiyle seslenebileceğim tek insan olan, departman arkadaşıma bağırmaktan başka çarem yoktu.

"Mert!" Neredesin Allah'ın cezası çocuk?! İhtiyacım olmadığında zırt pırt bir yerlerde karşıma çıkıyordu, şimdi nereye kaybolmuştu?

Bana ifadesizce bakmakta olan adam ilk kez bir yaşam belirtisi göstererek kalın siyah kaşlarını kaldırdı.

"Kimse sana yardım edemez Lara." Bu kadar kendinden emin konuşmasının sebebi neydi? Hayatımın en saçma gününü yaşıyordum, ablamın fotoğrafı zihnimde belirdiğinde yeniden titredim. Adam bir adım geriye attığında görüş açım nihayet ondan başka bir şeyleri görebilecek kadar açılmıştı. Ondan kaçmak için muhteşem bir fırsat olduğunu aklımdan geçirdiğimde, kollarımı tutan gevşemiş elleri yeniden sıkılaştı. Hızlıca etrafımıza baktığımda yerde baygın olarak uzanan insanları fark etmiştim. Derin bir uykuya dalmış gibi görünüyorlardı, ölmüş olma ihtimallerini düşünmek istemiyordum. Bunu o mu yapmıştı? Karşımdaki adam neydi? Bir insan olduğunu düşünmekte zorlanıyordum. Buradaki onlarca kişiyi kimse fark etmeden nasıl bayıltabilmiş veya öldürebilmişti? Bana niye bir şey olmamıştı?

"Amma çok soru soruyorsun," dedi adam şaşkınca gözlerini irileştirerek. Soru falan sormamıştım ki, aklımdan geçenleri mi duymuştu? Kafam allak bullaktı. Önce görüşüm karışmış ve karşımdaki adamın eğer ikizi yoksa ki, bu ihtimalin düşük olduğu ortadaydı, onu çift görmeye başlamıştım. Ardından kulaklarım uğuldadı ve dizlerimin bağının çözüldüğünü hissettim.

*

Gözlerimi açtığımda kendime ait olmayan, bir kahverengi saç demetinin burnumun dibinde olduğunu fark ettim. Bileklerimde hissettiğim kaşıntı arzusunu bastırmak adına elimi hareket ettirmeye çalıştım ama kıpırdayamıyordum. Bu koku çok tanıdıktı. Birçok kıyafetime sinmiş parfümün ta kendisiydi.

"Abla?" dedim sersemlemiş düşüncelerimin üzerindeki sisli havayı yok etmeye uğraşırken.

"Lara!" Sevinçle şakıyan ablamın sesini duyduğumda her şey anlamlanmıştı. Ağrıdan sızlayan boynumu önemsemeden etrafıma baktım. Bilinmeyen numaradan gönderilen fotoğraftaki, ablamı kaçırdıkları yere getirmişlerdi beni de. Nasıl bir şeyin içine düşmüştük? Organ mafyası olabilirler miydi? Ya da uzaylıydılar, bunu nasıl şimdiye kadar düşünememiştim? Adamın ebatları normal bir insan standartlarında değildi, mağazadaki herkesi bayıltması ancak böyle mümkün olabilirdi. Bizi kaçırmalarının başka bir anlamı olamazdı zira. Zihnim anlamsız düşüncelerle boğuşurken Maya'nın öksürdüğünü duydum.