Adopted?!

.+*~1~*+.

'Allemaal naar de eetzaal!' roept Annie, de schoonmaakster. Ik loop wat achteraan de rij en ga zitten in de eetzaal. Wat nu weer? Ik wilde net trompet spelen. De directrice komt binnen lopen. 'Stilte!' roept ze. Het is opslag stil. Er komt een hele preek, wat me niks aangaat. Ik staar wat voor me uit en zing een liedje in mijn hoofd.

'Goed, dat wilde ik even zeggen.' zegt de directrice. Even? Die preek duurde 5 minuten! 'Ga door met waar je mee bezig was.' zegt ze. Iedereen staat op en gaat weer verder. Ik wordt getikt op m'n schouder. Ik draai me om en ik zie de directrice wenken. Ik loop achter haar aan met een raar gevoel.

Wat gaat er met mij gebeuren? We lopen de directiekamer binnen en de directrice wenkt me dat ik moet zitten op een stoel. 'Lalima, vanmiddag wordt je opgehaald. Je bent namelijk geadopteerd.' zegt ze. Ik weet even niet wat me overkomt. Moet ik blij zijn? Ik wil hier niet weg. Ik leef prima hier.

Ik knik. 'Vanmiddag wordt je dan rond etenstijd opgehaald. Je kan het beste nu je tas pakken.' zegt ze weer. Ik knik weer. 'Dan ga ik maar mijn tas pakken.' zeg ik zacht en ik loop naar mijn kamer. 'Lalima.' Ik draai me om. 'Ik weet dat je je hier veilig voelt, maar accepteer het.' zegt de directrice.

Ik knik en verder naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en begin te huilen. Ik wil hier niet weg. Het is prima hier. Ik kan hier gewoon mezelf zijn. Ik pak mijn spullen in de koffer en klap mijn muziekstandaard in. Wat gaan ze van mijn muziek vinden? Ik zet mijn spullen buiten de deur.

Annie komt aanlopen. 'Ze zijn er. Je kan naar beneden gaan.' meldt ze. Ik knik en doe mijn trompettas op mijn rug, pak mijn koffer en muziektas en loop naar beneden. Daar staat de directrice met twee jongens. 'Jongens, dit is Lalima.'

Ik zet mijn koffer op de grond en schud verlegen de hand. 'Ik ben Jeremy.' 'Ik ben Link.' Ik kijk ze niet in de ogen aan. 'Lalima.' zeg ik verlegen. 'Nou, Lalima. Tijd om te gaan.' zegt de directrice. Ik knik en pak mijn koffer. 'Kom mee!' zegt Link enthousiast. Ik loop gespannen en onzeker achter Jeremy en Link aan.

Ik zet mijn bagage achterin en ga zitten in de auto. Jeremy start de auto en Link stapt in. Jeremy rijdt de parkeerplaats af en ik voel me onveilig. Jeremy begint te praten. 'Speel je trompet?' vraagt hij mij. 'Ja.' zeg ik verlegen. 'Cool!' zegt Link. Ik kijk door het raampje. De rest van de reis verloopt stil. Ik zit te piekeren over wat me gaat gebeuren.

Na dik 3 uur rijden komen we aan bij een groot huis. Er komt een lange jongen naar buiten rennen. 'Jer! Link! Hebben jullie haar?' Jeremy zet de auto stil en ik doe mijn gordel los. 'Jones!' roept Link. Ik stap verlegen uit de auto en kijk verlegen rond. 'Hoi,' zegt de lange jongen en hij loopt op me af, 'Ik ben Joost.' 'Lalima.' zeg ik verlegen.

Jeremy opent de achterbak open en Joost en Jeremy pakken mijn spullen. 'Kom maar mee, dan laten we je kamer zien.' zegt Joost. Ik knik en loop verlegen achter ze aan. In het huis hoor ik allemaal verschillende stemmen. Oh nee. We lopen de trap op en we lopen een grote kamer in. 'Dit is je kamer.' zegt Jeremy. Ik kijk rond. Een mooi groot bed, een bureau en 2 mooie kasten. 'Vind je het wat?' vraagt Joost. Ik knik.

'Mooi, wij zitten beneden met de andere jongens.' zegt Jeremy. Ik knik. Jeremy en Joost lopen naar beneden. Ik zet mijn spullen in de kasten en zet mijn trompetkoffer plus mijn muziektas in een hoekje. Ik loop verlegen de trap af.