Adopted?!

.+*~8~*+.

We komen aan bij het clubgebouw. Ik ben heel gespannen. 'Nou Lalima. Ik ben er om 4 uur weer.' zegt Jeremy. 'Is goed. Tot straks!' zeg ik en loop met mijn muziekspul het gebouw binnen. Wow. Ik leg mijn trompettas op de tafel en ik zie een meneer op me aflopen. 'Hallo! Ik ben Charles. De dirigent van het orkest.'
'Lalima.' zeg ik. Hij wijst mijn plek aan en ik klap mijn muziekstandaard uit. Nadat ik klaar ben met het klaarzetten van mijn muziekspul, komt er een jongen naast me zitten. 'Jij bent nieuw hier?' vraagt hij.
Ik knik.
Hij reikt de hand uit en ik schud de hand. 'Ik ben Henry.'
'Lalima.' zeg ik verlegen.

'Pak het rode boekje, nummer 20!' roept Charles. Ik pak hetzelfde boekje -die rood is, wow- als Henry en pak nummer 20 voor. Met het hele orkest spelen we het koraaltje. Wat klinkt dit mooi! Als we klaar zijn, staat er een man op. 'De voorzitter.' fluistert Henry. 'Als eerst, hebben we iemand, Lalima, die komt hier even kijken hoe het gaat en hopelijk komt ze ook bij het orkest.' zegt de voorzitter. Iedereen kijkt me aan. Ik glimlach ongemakkelijk naar iedereen.

Na de afmeldingen vertelt Charles wat en beginnen we met spelen. Het is best lastig, maar ik speel het wel makkelijk weg. Aan het eind van het muziekstuk kijkt Charles me aan en vraagt: 'Hoe kun jij zo goed spelen?'
'Ik speel elke dag een étude en speel uit muziekboeken.' zeg ik verlegen. Het is stil. 'Ik heb nog nooit zo'n iemand gehad die al zo goed speelde voor het eerst in een orkest.' zegt Charles. Ik wordt warm van binnen. We gaan weer verder met muziek maken.

Na een uur gaan we allemaal pauze houden. 3 oude mannen, die erelid zijn, staan achter de bar en verzorgen de koffie. Ik ga een beetje afgezonderd staan van de drukte en een vrouw komt op me aflopen. 'Hoi, ik ben Naomi.'
'Lalima.'
'Hoelang speel jij al trompet?'
'Mijn hele leven. In het weeshuis hadden we een klein bandje en daar deed ik graag aan mee.'
'Leuk. Je bent dus geadopteerd?'
Ik knik.
'Is het een leuke familie?'
Ik knik weer. 'Ja, ik heb 8 vaders en 2 broers. Het is ingewikkeld.'
Naomi kijkt me verbaasd aan. Ik glimlach ongemakkelijk en praat nog verder met haar over allemaal dingen.

Charles klapt in zijn handen. 'We gaan weer beginnen!' roept hij. We gaan allemaal zitten en spelen verder. Om 4 uur sluiten we af met het rode boekje. 'Goed gespeeld allemaal!' roept Charles. Iedereen begint z'n muziek in te pakken. Ik pak ook in en klets tijdens het inpakken met de voorzitter, die Daan heet. 'Ik moet nu gaan, pap staat te wachten.' zeg ik na 10 minuten. Ik neem afscheid en loop naar buiten. Daar staat Jeremy met z'n Tesla. Ik loop naar hem toe en doe mijn muziekspul in de auto. 'Hoi pap.' zeg ik en ik zie een trotse twinkeling in zijn ogen.

We rijden terug naar huis. 'Hoi paps en grote broers!' roep ik. 'Hoi zusje!' roept Duncan. Ik moet lachen. Ik zit mijn trompet boven op mijn kamer en vertel Duncan en Jeremy wat ik wel niet heb meegemaakt op muziek. Ik weet dat het hun niks aangaat, maar ik vertel het gewoon. Als ik klaar ben met mijn verhaal, loopt Ronald binnen. 'Nou Lalima, hoe was muziek.' Ik vat kort even samen hoe het was. 'Lalima! Kun je helpen koken?' roept Duncan uit de keuken. 'Kom eraan!' roep ik. Ik trek een schort aan en begin groenten te snijden voor de saus.

'Jongens! We gaan eten!' roept Jeremy als het eten klaar is. Ik praat mijn hele verhaal aan de anderen die het nog niet hebben gehoord en ik noem ze een keer pap. Ik zie in ieders ogen een twinkeling. 'Je ziet ons als vaders?' vraagt Milan. Ik knik en moet glimlachen. Na het eten help ik afruimen en ga ik vroeg naar bed. Ik ga voor het raam zitten en kijk naar de zonsondergang. Om 9 uur ga ik in bed liggen en val in slaap.

-Hallo Hallo, dit is een beetje een inspiratieloos hoofdstuk op het eind lol. Wat vinden jullie er tot nu toe van?-