Adopted?!

.+*~19~*+.

'Lalima wakker worden!' roept Pascal. 'Neeeee ik sliep zo lekker.' roep ik terug. 'Je moet meedoen in een video van Dhd!' roept Pascal.
'Ik ben er over iets van 10 min!' roep ik en stap uit bed. Ik trek vlug mijn kleren aan, want de jongens haten het als er iemand te laat is voor de video. Beneden eet ik wat yoghurt met banaan en appel en ik loop de studio binnen. 'En jongens, dit is Lalima.' zegt Milan terwijl hij de camera inkijkt. Ik moet vertellen over mijn kennismaking en de familie. Al dat soort gedoe.

Toch word ik er emotioneel van. Niemand weet dat ik in een depressie had op jonge leeftijd. Toen had het weeshuis mij een trompet gegeven en door muziek ben ik weer helemaal opgeknapt. Ik vertel alles. Als de camera uit is, slik ik even. Het is lastig om tegen mensen te zeggen hoe je je echt voelt. We doen met z'n allen een groepsknuffel. Ik moet lachen en voor het eerst voel ik me gelieft. Ik krijg het warm binnen en moet glimlachen.

'Lalima,' zegt Don, 'We hebben nog 1 cadeau voor je tegoed.' Ik kijk hem vragend aan. Hij pakt een klein doosje. Ik neem het van hem aan. 'Maak maar open.' zegt Duncan. Ik maak voorzichtig het doosje open. 'Je ouders hebben een kettinkje en een fotolijstje achtergelaten.' zegt Thomas.
Ik bekijk de foto. Dus dit waren mijn ouders? Op de foto eronder staat er met sierlijke letters Lune en James. Dat moeten de namen van mijn echte ouders zijn. Ik kijk naar het kettinkje. Het is een kleine, zilveren muzieknoot met mijn naam in het balkje.

'Dank jullie wel!' zeg ik met een glimlach. Ik doe het kettinkje om. Het voelt vertrouwd. Alsof iemand van boven trots op me kijkt. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk naar mijn schouder, maar niemand in deze kamer heeft zijn hand op mijn schouder. 'Ik waak over je.' fluistert een stem. Ik glimlach. Ik weet dat mijn familie bij me is.

-Ello
Ik wist echt niet meer wat ik verder moest doen, dus vandaar een extra kort hoofdstukkie. Er komt nog 1 hoofdstuk. Cyao!