tears killed her | vrosé

Bir Teşekkür, Bin Veda

Küçüklüğümden bu yana yazmayı seven birisi olmuşumdur. Evdeki tüm kağıtlara masallar, hikayeler yazar, arkadaşlarıma zorla okuturdum. Kimi zaman o kağıtları ortadan ikiye katlar, zımbalar ve onları kitap yapardım. Sanki gerçekten basılmış bir kitapmışçasına özenle bakardım onlara. Kimi zaman evde yazdıklarım yetmez, okulda da yazar ve yine arkadaşlarımla paylaşırdım. Öğretmenlerim zaman zaman yakalar, bu uğraşımdan vazgeçmemi söylerlerdi. Hiçbir zaman neden vazgeçmemi söylediklerini anlamazdım. Çünkü yazmak o yaşlarımda dahi yaşamsal faaliyetlerimden birisi olmuştu, kim yaşamsal faaliyetinden vazgeçip yaşayabileceğini aklının ucundan geçirebilirdi ki?

Daha sonra; birgün, şu an hayatımda olmayan bir arkadaşımın anlattıkları ile bu uygulamayı indirdim. Yazmayı severdim ancak o zamanlar amacım yazmak değil, okumaktı. Burada benim gibi yazmayı seven binlerce insan vardı ve ben hepsinin hikayesini merak ediyordum. Bu yüzden sayısız kitap okudum burada. Sevinçten havalara uçtuğum dönemler de buradaydım, yatağımda bir hüzün ile tek başıma uzanırken de. Okudukça yazmaya dair heveslerim kamçılanıyordu. "Onlar gibi ben de yazabilirim," diyordum. Yazma serüvenim de böyle başlamış oldu. Her duygumu kağıda geçirdim, her anımı başka başka karakterlerimin diline dolayarak kaleme aldım. Ve Tears Killed Her de aslında böyle yazılmış oldu.

Kendim ile barışık olmadığım bir vakitte, stres ve sıkıntı bir çığ gibi üzerime yığılmışken, bana iyi gelen hemen hemen her şey ırağımdayken aklımdan geçen tek şey kendime benzeyecek bir karakter yazmaktı. Okunmak değildi amacım, içimde bir türlü sonu bulmayan bu yalnızlığımdan kurtulmak istiyordum sadece. İçinde bulunduğum durumda sadece ben olmayayım istedim, birisi daha bana eşlik etsin dedim. Öyle bir zamanda ise elimden tutan Roséanne oldu. Bu yüzden ilk teşekkürüm kesinlikle onadır. Ne olursa olsun kendi ellerimle yarattığım bir karaktere böylesine bağlanmış olmam bana da tuhaf hissettirse de bu yazıda onun da adı olmalı diye düşünüyorum.

Tears Killed Her'ün başından beri burada, benimle olan ve kurgunun her bir noktasında emeği bulunan biriciğime ne kadar teşekkür etsem azdır. Gerek burada, gerek yanı başımda her daim benimle olduğu için. nevasayu

Ve elbette siz... En çok teşekkürü, sayısız minneti hak eden siz. Uykusuz kaldığım vakitlerde yaptığınız yorumlarla yüzümü güldüren siz, yaptıklarımda başarılı olduğumu hissettiren siz, en basidinden bir batakta kendimi dahi tanıyamazken bana gün ışığını gösteren siz... İyi ki varsınız ve iyi ki sizinle burada buluşmuşuz. İyi ki ben pes etmeksizin yazmışım ve siz sonuna kadar burada kalıp okumuşsunuz. Binlerce kez teşekkür ederim size. Dilerim ki bir sonraki yolculuklarda da sizinle birlikte olalım, birlikte gülelim ve birlikte ağlayalım.

🤍