«Lia ξύπνα!» ακούω την φωνή του πατέρα μου απο πάνω ενώ τεντόνω το σώμα μου. «Δέν νομίζω να θές να αργήσεις την πρώτη σου μέρα» , καταιβένω απο το κρεβάτι μου και αρχίζω να ετοιμάζομαι.
Καταιβένω τις σκάλες του σπιτιού μου και καλημερίζω τον πατέρα μου αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο του ενώ κάθομαι στην καρέκλα για να φάω το πρωινό το οποίο μου έχει ετοιμάσει. «Ελπίζω να μήν έχεις άγχος» λέει και με κοιτάει «όχι , είμαι προετιμασμένη». Λέω ψέμματα είμαι αρκετά αγχωμένη αλλά και ενθουσιασμένη.
Νέο κολλεγίο , έπρεπε μιας και ο πατέρας μου δυσκολευόταν αρκετά με τα οικονομικά μας και κάνει δύο δουλειές πλέον αφού η μητέρα μου δέν βρίσκεται πλέον μαζί μας για να βοηθάει. Πάνε δύο χρόνια απο το θάνατο της , μου λύπει αρκετά αλλά για αυτήν παλεύω για να την κάνω περίφανη. Η φωνή του πατέρα μου διακόπτη τις σκέψεις μου «γρήγορα θα αργήσουμε» λέει και αρπάζω τη τσάντα μου απο το τραπέζι.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατευθηνόμαστε προς το κολλέγιο 'Las Encinas' (Elite fan) . Ο πατέρας μου βάζει χειρόφρενο και γυρνάει να με κοιτάξει «θα τα πάς τέλεια! Είμαι σίγουρος» λέει ενώ μου χαρίζει ένα απο τα γλυκά χαμόγελα του για να με καθησυχάση , του αντάποδίδω το χαμόγελο και καταιβένω απο το αυτοκίνητο.
Παντού υπάρχουν παιδιά. Το κτήριο είναι αρκετά μεγάλο και ενθουσιάζομαι με το που το βλέπω. Αναρωτιέμαι πως και δέν δέχτηκα να έρθω απο την αρχή εδώ. Ακολουθώ μερικούς μαθητές μιας και δέν έχω ιδέα που πηγαίνω αφού το σχολείο είναι τεράστιο και η αυλή του δέν κάνει πίσω. Μπαίνουμε μέσα στο κτήριο και λογικά βρίσκομαι στην ρεσεπσιόν , ελπίζω δηλαδή.
Βλέπω έναν κύριο γύρω στα 60 να μου κάνει νόημς και υποθέτω αυτός θα είναι ο διευθυντής , προχοράω προς το μέρος του και μου χαμογελάει «Υποθέτω πως είσαι η Lia» λέει και μου κάνει νόημα να περάσω στο γραφείο του «Είμαι ο Ρόναλντ Πρέστον , είναι τιμή μας να σε έχουμε εδώ στο κολλέγιο μας , ξέρεις είναι πολύ δύσκολο να πάρεις υποτροφιά και το κολλέγιο μας δέχεται μόνο υποδηγματικούδς μαθητές εδώ , τα στάνταρτ είναι υψηλά» λέει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά κάνωντας πώς καταλαβαίνω κάθε λέξη που λέει.
Κοιτάω έξω απο το παράθυρο , τελικά έχουν δίκιο που λένε ότι το Los Angeles είναι το κάτι άλλο , το προάβλιο είναι γεμάτο απο παιδιά , διακρύνω αρκετά όμορφα πρόσωπα , με το που ένα αγόρι αναιβένει στο βάθρο ήχει ακούγονται απο τα παιδιά , κυρίως τα κορίτσια , δέν μπορώ να διακρύνω καλα το πρόσωπο του μιάς και απέχουμε μεγάλη απόσταση.
YOU ARE READING
Forever you
Teen Fiction«Δέν είσαι αυτός που ερωτεύτηκα κάποτε»λέω ενώ απομακρύνομαι απο κοντά του με ένα φοβησμένο ύφος σχηματισμένο στο πρόσωπο μου. «Τότε καλύτερα να μήν με γνώριζες ποτέ» λέει κρύα και φεύγει γυρνώντας την πλάτη του προς το μέρος μου. ... Η Λία μια 18χ...
