🍁 İnsan Eskisi 🍁
Ritimsiz bir tınıdan kopup savrulmuş figanlardan
Payıma sen çalındı yalnızlığın gaybana dergahından
Titreten bir ayrılığın ruha açtığı keskin ayazlardan
Ben kavruldum, sen olup savruldum yitikçe umutlardan
Baktım sonra, boşlukta a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sensizim, üşüyorum Ruhumu titretiyor alaca bir ayaz Kırağı çalınıyor ümidimin tırpan yemiş baharına Dilime mıhlanıyor bir ayrılık şarkısı Gülüşlerimden gamzelerim siliniyor, besbelli Değil mi ki, sen gidiyorsun gecelerimin mehtabından Değil mi ki, kaybolmuşluğun gölgesi salınıyor güneşlerime Böylece savruluyorum gecelerin mehtapsızlığında Yitip gidiyorum yokluğunun güneşi kararmış sabahlarında Titretiyor tenimi kavuran bu hasretin kör çığlığı Düşüyorum, heceleri çalınmış melodilerin tam ortasına Çocukça ağlayışlar peydahlanıyor göz çukurlarımda Tenimde ömrümü kavuran arsız bir hazan Sen diye avaz avaz çığıran bir sonbahar Ağlıyorum, sensiz Gülüyorum, sensiz Hayat iki sensizlik arasında gece gündüz uğruyor bana Düşlerim, gecelerim, hecelerim sensiz Bana düşüyor kocaman sensiz bir dünya Gerisi yalan, gerisi boş lakırtı Hayatım iki heceden ibaret karanlık bir bahar O da ayan beyan " Sensizim, üşüyorum "
