🍁 İnsan Eskisi 🍁
Ritimsiz bir tınıdan kopup savrulmuş figanlardan
Payıma sen çalındı yalnızlığın gaybana dergahından
Titreten bir ayrılığın ruha açtığı keskin ayazlardan
Ben kavruldum, sen olup savruldum yitikçe umutlardan
Baktım sonra, boşlukta a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırık mürekkep dilde Burkan bir nağme yürekte Velhasılı gittim yar denen serden Yara gibi bir acı tende Sordum belki düşersin diye Gecenin en alacasına yıldızları Mehtaba soyundum ve çaldım Bir avuç aydınlık sabahları Belki sen gelirsin diye Güneşleri indirdim avuç içlerime Görmek istersin belki diye Baharları taşıdım göz bebeklerime Vuslat vücut buldu Ayaza çalan sensizlik gecelerinde Beklemek umut olup kanat çırptı Karanlığın ufka yakın demlerine Belki sen bilirsin diye Kelimeler giyindi dizelerim Belki sen olursun diye Umutlara soyundu gecelerim Hatırını çaldı özlem, sen yakan hecelerin Dimağıma bir sen düştü Benle hemdem olmuş bir geleceğin Bir vakit hepsi güzeldi bu hecelerin Lakin karanlık çöküp de Gölgeni çaldığı zaman düşlerimin Kırık mürekkep oldu umutlar Beklemek denen kana yazan bu acı kaybedişlerin
