PSYCHOPATH #1: Luther Sylveria | Gunshot (COMPLETED)

CHAPTER 15

CHAPTER 15

"D-DRISHTI.." akma akong lalapitan ni Luther ngunit napaatras ako.

Tumigil siya at tinignan ako na parang nakikiusap, "I can explain everything to you.." aniya.

Nakaawang pa rin ang labi ko habang nakatingin sa walang malay na si Nash, "What are you fucking doing here, Drishti?" Madilim ang mukhang tanong ni kuya sa akin.

"Mommy?" Sabay-sabay kaming napalingon sa tumawag sa akin, kakalabas lang ni Lucia habang nagku-kusot pa ng mata. Nang dumako ang kanyang mata sa nakahandusay na si Nash ay napaupo siya kaya agad ko siyang binuhat at pumasok sa loob ng cabin.

"Bakit ka lumabas, Lucia?!" Bulyaw ko nang makapasok kami sa loob ng cabin, "I-Is he dead, m-mommy?" Tanong niya.

Agad ko siyang niyakap, "No, baby. Natapunan lang siya ng ketchup kaya may red siya sa mukha. N-Naglalaro kase sila e." Wika ko, tumango si Lucia at tinignan ako sa mata.

"Mommy can you promise me one thing?" Agad akong tumango, "Promise me that you'll protect yourself. Ayaw kong makikitang masasaktan ang mommy ko kaya dapat ay parati kang mag-iingat." Aniya.

"Opo." Nag-irapan kaming dalawa.

"And one more question," kumunot ang noo ko.

"What it is, baby?"

"Is he my father?" Nanigas ako sa kinatatayuan ko, seryoso ang kanyang mukha at talagang hindi titigil hangga't hindi nalalaman ang totoo.

"The guy with a green eyes the same as mine, he's my father right? I mean, I constantly caught him staring at you like you're his property. And you wanna know one more thing? I saw the glares when you stripped in front of everyone earlier." Aniya, she giggled. Kinurot ko ang kanyang ilong.

"Would you hate me for lying?" Tanong ko, marahan siyang umiling. "Yup, he's your daddy." Sagot ko.

"It's okay, I hate him. When you told me why I need to pretend to be tito's daughter, I made up my mind that day. I will hate him, hinding hindi ko siya mapapatawad sa pananakit niya sa'yo, mommy. And besides, he knows that I am his but he acts like he doesn't care so I hated him more." Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko.

"No, baby. Don't hate him." Panimula ko, kumunot ang kanyang noo. Lumuhod ako upang magpantay ang paningin namin.

"Kase kung hindi niya ginawa 'yon, he will take you away from me. Hindi kakayanin ni mommy 'yon kaya dapat maging thankful ka sa kanya, because he let us go. Look, we're living together. Kung wala siya ay wala ka sa akin ngayon." Wika ko, she forced to smile as if naman ay paniniwalaan ko 'to.

"Still, I hate him. Nothing can change my mind." Aniya pagkatapos ay hinaltak na ako pahiga ng kama.

Nakatulog kami ng magkayakap at payapa nakadantay sa isa't-isa.

NAGISING ako sa yugyog ni Lucia sa balikat ko, "Mommy, I'm hungry." Aniya, tumayo ako at tinignan ang orasan.

Alas-otso na ng umaga at pagtingin ko sa kama ni Andrea at Grace ay wala na ang mga ito, "Tumawag ka na lang sa telephone 'dyan, Lucia. Inaantok pa ko." Pagkatapos ay humiga muli at tinakpan ng unan ang mukha ko.

"I can order what I want?" Tanging ungol lang ang sinagot ko dahil inaantok pa talaga ako.

At wala rin akong balak lumabas ng cabin, wala akong lakas na harapin si Luther. Sa totoo lang ay tanggap ko naman kung sino siya, o kung totoo man ang sinasabi ni Nash tungkol sa kanila.