Tekrardan selam hepinize. Geç geldim farkındayım özür dilerim sizden. Hadi yeni bölüme geçelim.
~Keyifli Okumalar~
1 ay sonra:
O konuşmadan tam 1 ay geçti. Ne aradı,ne de aradım. O gün'den sonra eve geldiğimde abimgile herşeyi anlattım. Aynı zaman da kızlara da anlattım.
Bana bile o konuşmalar ağır gelse tutamadım kendimi. Ne onun ne de benim üzülmeme gerek yoktu artık.
Ben tam 1aydır hiç dışarı çıkmadım. Kızlarla da görüşmedim sadece telefon da konuşmuştuk. Yemekler hariç salona da gitmiyordum. Niye bilmiyorum ama görüşmek istemiyordum kimseyle.
Bugün benim doğum günümdü ama umrum da bile değildi. Tabiki de kutlamıcaktım.
Çoktan öğlen olmuştu. Uykum vardı birazdaha. Yatmaya karar verip gözlerimi kapattım.
~~~
Gözlerimi açtığım da hava kararmıştı. Abimgilden de ses gelmiyordu. Onlara bakmak için zor da olsa yataktan kalkıp aşşağı indim.
Salon karanlıktı ışığı açtığımda. Kuzey A. , Güney A. , Arda , Burak, Simay , Yağmur , Bora , Emir hatta Melis Abla(Güneyin Sevgilisi) bile vardı.
Doğum günü şarkısı söylemeye başladılar:
İyi ki doğdun Aleyna
İyi ki doğdun, iyi ki doğdun, iyi ki doğdun Aleyna
Şok olmuştum. Böyle birşey istemediğimi kaç kez dile getirmiştim.
Melis A-"hadi gel üfle pastanı cadı." hafifçe gülüp başımı sallayıp masaya ilerledim.
Pastaları kesip kendimizi koltuğa atmıştık. Oturup bir konudan bir konuya geçiyorduk daha doğrusu geçiyorlardı. Sohbete pek katıldığım söylenemez. Yengenin gözü bana takıldı:
Melis A-"eee sen nasılsın Aleyna?"diye sordu. Nasılmıyım ben, bende bilmiyorum.
-"İyi yenge sen nasılsın." hafifçe gülüp:
Melis A-"bende iyiyim."
Onlar tekrar'dan başka bir konuşmaya dalmışlardı. Ben de onları dinliyordum.
Ayağa kalkıp mutfağa doğru ilerledim. Su alıp salona geri dönerken zil çaldı. Hafifçe bağırıp:
-"Ben bakarım."deyip kapıya doğru ilerledim.
Kapıyı açtığım da gördüğüm kişiyle olduğum yerde kaldım.
Baran...
Onun ne işi vardı burda neden bir gidip bir geliyordu. Çıldırıcam artık.
Burak-"Kimmiş"diye bağırdı. Ne söyleyeceğimi bilemedim, ben ona, o bana bakıyordu. İkimizden'de çıt çıkmıyordu.
Buraya doğru ayak sesi duyduğum da harekt edemedim. Gelen kişiye bile bakmadım.
Bora-"Sen..."diyebildi. O da şok olmuştu. Hemen sonra biri daha geldi.
Emir-"Bar..an"diye kekeledi. Hepimiz hiç beklemiyorduk.
Simay, Yağmur="Baran"diye bağırmışlardı. Abimgil ,Arda ,Burak hemen buraya doluşmuşlardı.
Burak-"Senin ne işin var lan burada"diye kükremişti. Ama Baran sadece gözlerime bakıyordu.
Daha fazla konuşmayı duymak istemediğim için koşarak odama çıktım.
O... O nası gelebilir. Artık aklım allak bullak olmuştu. Hiçbirşey düşünemiyordum.
Aşşağı'dan hala sesler geliyordu. Ama duyulmuyordu. Zaten duymak istemiyordum.
Oda da dönüp dolaşıyordum. En son odamın kapısı tıktıklandı.
-"Kimsen gelme"diye hafif bağırdım. Ama kapıyı açıp girmişti bile arkamı döndüğümde Yağmur vardı.
Yağmur-"Sakin kanka benim iyi misin" sahi ya ben iyimiydim onu da bilmiyordum.
-"Yağmur o nasıl gelebilir. Anlayamıyorum. Hala aşşağıda mı?"
Yağmur-"Bilmiyorumm Aleynam bilmiyorum. Ama aşşağı da Bora,Emir,Arda,Burak,Abilerin var."
-"Yağmur tek kalabilirmiyim".dedim kısa bir bakış atıp kafasını sallayıp çıktı.
Üzerime rahat birşeyler giyip yatağıma uzandım. Uyuyunca herşeyin geçiceğini sanıyordum. Ama öyle değildi.
Gözlerimi kapatıp düşünmeye başladım. Tek düşündüğüm şey. Neden? Sadece neden?
Uykuya dalmama yakın içeri biri girdi. Kimin rdiğine bakamadım. Gözümü açamadım.
Yatağımın üstünde ağırlık hissettiğim de. Gözlerimi açamadım gine.
"Seni çok özledim, iyi ki doğdun iyi ki." diye ağlamaklı bir ses işittim.
Bu Baran'ın sesiydi. Peki ya ben onu özlemişmiydim?
Yanağım da bir baskı hissettiğim de Baranın öptüğünü anladım.
Sonra yavaşça yataktan kalkıp kapıyı kapattı.
Gözümden bir damla yaş düştü. Burdan anladığım şey benim de Baranı özlediğimdi.
Bundan sonra nolur bilemem. Ama iyi ki gelmiş davetsiz misafirim.'
~Nehir~
Bir bölüm daha sonuna geldiğk. Umarım beğenmişsinizdir.
Lütfen takip edip,hikayeyi oylamayı ve görüşlerini yoruma belirtmeyi unutmayın. Diğer bölüm de görüşmek üzere
